اشعار

بی سبب نیست که دل واله و مجنون شده است           آمدی ماه رجب هم به تو مدیون شده است
نـام تـو اذن دخــولـم شـده در مــاه خــدا           بندگی با شب میلاد تو مقرون شده است

اول مـــاه رجـب تـا ســحـر سـیــزدهــم           از مدینه به نجف راه چه گلگون شده است
واژه‌ها ‌مست تو گـشتند، همه جمله شدند           جمله‌ها در اثر حُبّ تو موزون شده است
شجـره نـامـه‌ات از ربّ جـلی آمده است           فضل در پیش سجایای تو مفتون شده است
خـانـدانـت هـمـگـی اهـل کرامت هستـند           بینتان بنده نوازی است که قانون شده است
حوزۀ علمیه یک گوشه ز الطاف شماست           شیعه تا روز قیامت به تو مدیون شده است
هر که از دست شما جام ولایت نگرفت           تا خود حشر در این میکده مغبون شده است
لعنت حـق به کسی که به شما پشت کند           آن که از دایرۀ عشق تو بیرون شده است
دور قـبـرت هـمـه از ذریـۀ طـاغــوتـنـد           دل ما از غم این فاجعه محزون شده است
دل ما سوخت ولی از دل مهدی چه خبر؟           مطمئـنا دل زهرایـی او خـون شده است
طبق فـرمودۀ ناب پـسـرت: پـیکـرتان...           در دل تک تک عشاق تو مدفون شده است
کاش روزی برسد در حرمت سجده کنم           در حریمی که رفیع است و دگرگون شده است