اشعار

قسم به خون شهیدان به کربلا به حسین           خـدا به حـشـر ببخـشد گناه ما به حسین

طـلـوع مـاه مـبـارک مـبـارکـش بـاشـد           کسیکه روزۀ خود سازد ابتدا به حسین

 پخش سبک  

من غرق جرم و عصیانم؛ تو قدیمَ الاحسانی           ای خـالـق بـنـده نـواز؛ درد مـرا درمـانـی

آمـدم بـا؛ روســیــاهـی           یــا الــهـی؛ یــا الـهــی

 پخش سبک  

آمــدم؛ ای خـــدا؛ بــر درِ تــو           تـا شـوم مُـحـرم مـحـضـر تـو

سائـلی وامـانده ام من           بین غمها مانده ام من

 پخش سبک  

مهربانی تو خدا؛ از تو جدا؛ شدم منِ عاصی           زندانیِ گُنَه و؛ جُرم و خطا؛ شدم منِ عاصی

عـبـد سر افـکـنـده مـنـم           از گـنـه شـرمـنـده مـنـم

 پخش سبک  

بهار دل شده خزان،دردام و از چشام بخوان         نشسته ام یه بار دیگه،پا سفرۀ ماه رمضان

خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲)

الــهــی مــنــم بــنـدۀ پُــر گـنــه            ز جرم و خـطا گـشته ام روسیـه

پـشـیـمـانـم و از تو شـرمـنـده ام            نگر از خـجـالـت سر افـکـنده ام

سـفـره تـا بـاز شـود زود گـدا می‌آیـد            مـثـل هـر بـار به دنـبـال عـطا می‌آید

آمـد از عـرش نـوایی که بیـایـید همه            راه گـم کـرده به دنـبـال صـدا می‌آیـد

نـفـس امّـاره مـرا اهـل خـطـا کرد خـدا           غفلت از تو، چه بگویم که چه ها کرد خدا

پرده انداخت میان من و تو، این "دنیا "           این "عجوزه" است مرا از تو جدا کرد خدا

سـفـره آمـاده، سـر سـفـره گــدا آمـاده            کــرم آمـاده؛ مـن آمـاده؛ خــدا آمــاده

این کرم خانه دو ماه است تدارک دیده            قـبـل مهمان همه جا هست غـذا آماده

رمـضـان آمـد و آهـستـه صدا كرد مرا           مـسـتـعـد سـفـــر شـهـر خـدا كـرد مـرا

از گـلستـان كـرم طُرفه نـسيـمي بـوزيد           كه سراپای پُر از عطر و صفا كرد مرا

بیش از این کاش با خدا باشیم           بـیـش از این با تو آشنـا باشیم

می شود عـاشق تو؛ اهلِ سحـر           بـایـد اهـل شب و دعـا بـاشیـم

می‌کنم از تو فـرار اما صدایـم می‌کنی            مـن غریـبـم با تـو اما آشـنـایـم می‌کنی

مهربانتر هستی از مـادر برای بنده ات            اشتباه است این هراس اینکه رهایم می‌کنی

کم کم بساط عـشق و وفـا پهن می شود           سفره به سفره نور و صفا پهن می شود

شعـبـان گـذشته و رمـضان آمده ز راه           زیـبـاتـریـن بـهـار شـمـا پهـن می شـود

تا دلـم بر جـانب میـخـانـه ات آورده رو           هر ذلالِ اشک می سازد گناهم شست و شو

بر سر سفره گدا را هم پذیرفتی ز لطف           این ضیافت خانه از حُبِ علی دارد سبو

غصه دارم که چرا سوز دعا نیست مرا           رمـضـان آمـده و حـال بـکـا نیست مرا

روزگـاری به هـوای همه کس بال زدم           پـر پـرواز بـه درگـاه شـمـا نـیـست مرا

هر زمان افطار خود با آب که وا می‌کنم           دیـده‌هـایـم را فقط از اشک دریـا می‌کنم

عـلت بـیـچـاره گی ام را خودم فهـمیـده‌ام           کم سحرها با خدای خویش نجـوا می‌کنم

رو نـدارم که به این خـانه بیـارند مرا            بـا مـنـاجـات مـگـر که بـکـشـانند مرا

یــازده مـاه فـراری شـدنـم می ارزیـد            تا در این مـاه سـر سُـفـره نـشانند مرا

 رسید مژده كه سر زد هـلال ماه صیام           مـه دعــا و نـیـایـش مـه درود و ســلام

دهـیــد مــژده تــمــام گــنــاه كــاران را           كه حكم عـفـو شده از سوی خـدا اعـلام

با کـثـرت معاصی از سر گـذشته آبـم            نه تاب دوری از تو، نه طاقت عـذابم

لبـریز تر ز دریا سوزان تر از کویرم            آواره تـر ز امـواج، خـالی تر از حبابم

آه ای پـنـاه هر دو عـالـم بی پـنـاهم            آیــیــنــه ام امـا اســیــر دسـت آهــم

چون بی ستون هر خانه شد، آوار گردد            بی یاد تو خوردم زمین ای تکیه گاهم