اشعار

با چه توان می‌تـوان وصف تو گفتن           آی که ناممکن است گفتن از این زن

عاجز و گُنگ‌اند و لال و اَبکَم و الکن           موقع وصفت همیشه دوست و دشمن

ای پـیــام‌آور خــون شــهــدا یـا زیـنـب            با پـیـامـت همه‌جا کـرب‌و بـلا یا زینب

ای نـماز شب تو برده دل از چـار امام            ای همه فـاطـمـه هـنگـام دعـا یا زینب

شور عشق یار تا سر رشته ‌دار زینب است            مسلک عرفان و وحدت رهگذار زینب است

در اسـارت هم بود سر حـلـقه آزادگـان            شعر شورانگیز حُرّیت شعار زینب است

فروغ مشعل حجب و حیاست عصمت زینب            عـفاف یافـته قدر و بها ز شیمت زینب

به قرن‌ها رسد آوای آن سروش که خواند            به گوش اهل دل آوای شأن و حشمت زینب

ای شده محوِ روی تو، شمس جدا، قمر جدا            روی کند به سوی تو، ملک جدا، بشر جدا

آدم و نوح هر یکی، دست زده به دامنت            منتـظر ظهـور تو، پـدر جدا، پـسر جدا

ای چـاره‌سـازِ مـردم عـالـم، حسین جان            آرامِ قـلـب‌هـای پُـر از غـم، حـسین جان

بـابِ نـجــات مـردم درمــانـده از گــنـاه            شـرط قــبـول تــوبـۀ آدم، حـسـیـن جـان

سرم خاک کـف پـای حسین است            دلم مجـنون صحرای حسین است

بُوَد پرونده‌ام چون برگ گل پـاک            در این پرونده امضای حسین است

مثل کوهی سخت نامیرا و پابرجاست مرد            مرد شب‌های جهاد و روز وانفساست مرد

آتش آمد بر سر دار و ندارش مرگ ریخت            مثل ققنوس از تباری آتشین برخاست مرد

دلـتـنـگـم از تـعلّـق و ایـثـارم آرزوست            دلگـیـرم از فـراق کـه دیدارم آرزوست

گر وصل را به قیمت خون میتوان خرید            در خاک و خون تپیدنِ بسیارم آرزوست

نماز جمعه بودم آفتاب از خاطرم رد شد            ردیف شعرهای من پس از آن «خواهد آمد» شد

نماز جمعه می‎‌خواندم هوای گریه با من بود            جهان لبخند زد، جان‌ها پر از عطر محمد شد

خــبــر آمــدنـت آمــده از راه، بـــیــا            سـر بـزن از دل يک‌ جمعۀ‌‌ناگاه، بيا!

مـاه کـامـل نـشـود تـا تـو نــيـايـی آقـا            تا که کـامـل بـشـود نيـمـۀ اين‌ماه، بيا

بر شانه‌های زخمی خود کوهِ غـم دارم            من در مـحـرم بیـشـتر میل حـرم دارم

عشق به شش‌گوشه مرا از زندگی انداخت            از دوری‌اش یک کربلا در سینه غم دارم

نـفَـس‌هـای مـرا وابـسـتـۀ آهِ دمـادم کـن            طناب بُغض را دور گلویم سخت محکم کن

چه کم دارد کسی که در دلش داغ تو را دارد            تنور سینه‌ام را روشن از گرمای این غم کن

جای شُكر است كه قم، خار دل‌آزار نداشت            سـنـگ با ساحتِ پيشانی تو كار نداشت

جای شُكر است كه برعكس دمشق اين وادی            چشـم ناپـاك، سر كوچه و بازار نداشت

تو شعـرِ آمـده از آسـمـان، تو بـارانـی            که مصرعی به زمین آمدی به مهمانی

کویر، قبل تو با مرگ‌و‌میر قافیه داشت            سلام بر تو که این شعرِ مرده را جانی

معصومه‌ای که تالی زهرای اطهر است            ناموس حقّ و دختر موسی بن جعفر است

همچـون رضا بـرادر والاتـبـار خویش            باشد غریب و دور ز بابا و مادر است

سلام ای مرقدت از صبح بیت النور زیباتر            سکوتت از صدای خنده‌های حور زیباتر

همیشه دوست دارم بیشتر نزدیکتان باشم            اگرچه هست گاهی گنبدت از دور زیباتر

بانو دلم کبوتر صحن و سرای توست            یعنی که زائـر حـرم با صـفـای توست

گویی به سمت کعـبۀ مقـصود می‌رود            هرکس مسافـر حـرم دلـگـشای توست

دل ‌مرده است و پَر به فراسو نمی‌زند            هر کس که سر به خـانۀ بـانو نمی‌زند

جـبریل، صحـن آیـنـه را مثـل خـادمی            با هـیچ چـیز جـز مـژه جـارو نمی‌زند

قدم قدم به حضورت چکیده اشک مدامم            منم که شوق سراسر برای عرض سلامم

برای اذن زیـارت پـر از تلاطم اشکـم            برای عرض ارادت چه الکن است کلامم