اشعار

بخوان بر منبری از نور؛ بعد از "فجر" و "أعطینا"            برایم خط به خط از متنِ توحید مفضل را

بخوان با لحن زیبایی که داری در مناجاتَت            بگو از حضرتِ باریتعالی؛ ربّ بی‌همتا

اى نفس صبحدم! دعاى که دارى؟            بوى خدا مى‌‏دهى، صفاى که دارى؟

عطر بهشتى، ز خاک پاى که دارى؟            مژده چه آوردى و براى که دارى؟

هوا هوای تجلی‌ست، دوستان! صلوات            به شکر مقدم آن یار مهربان، صلوات

به دیده‌بـوسی باران، درخـت‌ها! لبخند            به پای‌کوبیِ خورشید، آسمان! صلوات

عُزی؛ هبل؛ لات و منات امشب پریشانند            از سنگ بودن؛ بت شدن آنها پشیـمانند

معبد به دستش بی‌گمان ویرانه خواهد شد            بُت‌ها گمان آشفته؛ سرگردان؛ پریشانند

ای مـکـه خـلـیـل دیـگـر آوردی            نِـیْ نِـیْ ز خـلـیـل بـهتر آوردی

ای مکـه ز ریگ‌زار بُهـت‌آلـود            سرچـشـمـۀ نـاب کـوثـر آوردی

اجازه خـواستم از تو هـماره بنْـویسم            دوباره از تو بگـویم، دوباره بنویسم

ز بحر رحـمت تو، بی کناره بنویسم            ز نور شمـس رُخت با اشاره بنویسم

خاک، لب‌تـشـنۀ بـاران فـراگیر دعـایت            پلک بر هم نزند باد صبا جز به هوایت

تا که آمیخته از عطر نفس‌های تو گردد            شهر کاشان شده هر خاک که افتاده به پایت

طاق کسری روز میلاد تو بی‌طاقت شده            جانِ ایوانش پر از بی‌تابی و حیرت شده

آسمان خود را به خاکِ پای تو انداخته            محض پابوسَت دو عالم با ادب دعوت شده

عطر تو به گـل‌هـای جهـان داد تکـانی            هر گـل غـزلی گـفت بـرایت به زبانی

چـشـمان تو با نـامـۀ وحی آمـده بـودند            چه دعـوت زیـبـا و چه پـیـغـامـبـرانی

به دقت گوش کن انگار چیزی بر زمین افتاد            سکوت شب شکست و در همه دنیا طنین افتاد

گمانم این صدای بر زمین افتادن بت‌هاست            یکی الله اکبر گفت و اینَک در جهان غوغاست

به دست، دست علی، دست دیگرش قرآن            به دوش، بار امانت، به سینه راز جهان

رسیده لطف الهی به شکل او به زمـین            چنان که بر تن خـشکـیـدۀ زمین بـاران

حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی            نمی‌ماند به پـشت ابـرهای تیـره زندانی

حقیقت کشتی امنی‌ست در بین تـلاطم‌ها            که ما را می‌برد تا ساحل از دریای توفانی

حـیّ عـلـی الـفـلاح که آمـد ولادتـش            باید نـمـاز بـست نـمازی به قـامـتش

این نور از کجاست که همواره روشن است؟            این شعله چیست در دلمان جز محبتش؟

چشم فلک امروز دوان سوی زمین است            امروز که با آمـدن عـشـق، قـرین است

در آتش اوئیم که شور است و شرار است            در ساحت اوئیم که امن است و امین است

شعر را باید که در وصف شما آغاز کرد            هرکسی اینگونه بود در کار خود اعجاز کرد
با قلم بر روی نامت می‌شود پرواز کرد            هم قوافی را به تحریر قـلم همساز کرد

تـاج امـامت است به روی سـر شما            خـیـل مـلائـکـنـد به دور و بـر شـما

قربان چهره‌ات که تجلی مصطفاست            قـربان آن صلابت چون حـیـدر شما

سـامـره امـشـب تـمـاشـایـی شـده            جـنـت گـل‌هـای زهــرایــی شـده

لحظه لحظه، دسته دسته از فلک            همچو بـاران از سما بارد مـلک

چـشـم پـدر بـه راه بـود، ای پـسـر بـيـا            تا جـان نـرفـتـه از تن او، زودتـر بـيـا

از پـشـت ابـر، ای قـمـر فاطمی درآی‏            تا شب به در رَوَد، چو فروغ سحر بيا

ای عـزیز دل زهـرا پسرم مهدی جان            سوخت از زهر هلاهل جگرم مهدی جان
 دوست دارم که به دامان محبت بنهی            از ره مهر و محبّت تو سرم مهدی جان

شیعه از پـرچم تو حـولۀ احـرام گرفت            "حرم الله" حـریـم حـرمـت نـام گـرفت

قبلۀ قبله تویی، کعبه به تو رو زده است            حجـرالاسـود از ایـوان طلا وام گرفت