اشعار

به کعبـه روی نهادم کـه دور یار بگردم            کجـای خانـه بـه دنبـال آن نگـار بگـردم

میان این‌همه حاجی کجاست حاجی زهرا؟            کـه هـر نفس به فدایش هزار بار بگردم

عید قربان است ای یاران گل‌افشانی کنید            در منای دل وقوف از حج روحانی کنید

تا نیفتاده است جان در پنجۀ گرگ هوا            گوسفـند نفـس را گـیرید و قـربانی کنید

کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست            مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست

به هرکه می‌نـگـرم در لـباس احـرامـش            دلش به جانب کعبه‌ست، رو به سوی خداست

کوفه دیگر خانۀ مردانِ مرد انگار نیست            کوچ کرده مردی و این شهر، شهرِ یار نیست

کوفه اکنون بندۀ زور و زر و تزویر شد            کوفه دیگر کوفۀ تسلیمِ محضِ یار نیست

خسته‌ام! از خودم و از همه عالم؛ جز تو            زخم‌ها خورده‌ام از عالم و آدم؛ جز تو

دل به من دادی و غافل نشدی از حالم            دل به هر کس که دلم خواست سپردم؛ جز تو

یابنَ الحسن ای مهدیِ موعود، خدا را            سوگـنـد که داریم به دل، مِیـلِ شما را

عصر عرفه، با تو سِزد دستِ دعا را            تـا اذن دهـی بـاز، رفـیــقِ شــهــدا را

امروز به کوی تو گرفتار زیاد است            مثل من شرمنده گـنـهکـار زیاد است

اما کـرم توست که بـسیار زیاد است            بخشندگی‌ات حضرت غفار زیاد است

باران شدی، نم‌نم خدایت را صدا کردی            خون خدا! خونْ گریه کردی و دعا کردی

از آفـرینش خواندی و از خلقتت گفتی            آن وقـت ما را با خـدایت آشـنـا کردی

عـرفـه آمـده و بـار دگـر مـهـمـانـی‌سـت            ابر رحمت به سر خلـق خـدا بارانی‌ست

پـرتـو مهـر تو افـتاده به روی دل خـلـق            آسـمـان عـرفـات تو ز بـس نـورانـی‌ست

از کعـبه رو به کـربـبلا می‌کند حسین            وآنجا دوباره کـعـبه بـنا می‌کـند حسین

گر ساخته است خانه‌اى از سنگ و گل، خلیل            آن جا بـنا ز خـون خـدا می‌کند حـسین

حسین کیست؟ همان کس که عقل‌ها ماتش            که مـانـده‌انـد مـحـالات در مـحـالاتـش

فقط نه سورۀ والفجر، بلکه مصحف عشق            حـسـیـنی است به قـرآن جـمـیع آیـاتش

امشب از آسـمـان چـشمانت            دسته‌دسته سـتـاره می‌چـیـنم

در غــزل‌گــریــۀ زلالـت آه            سـرخی چـارپـاره مـی‌بـیـنم

باقرالعلم! به عـلم تو بشر محتاج است            هفت ذی الحجه برای تو شب معراج است

موسم حج شده، داغت به دل حُجّاج است            حج خودش نیز عزادار امیر الحاج است

ای جـان‌جهـان! امام باقر            ای قـبـلـۀ جـان! امام باقر

ای کهف امان! امـام باقر            ای فـوق بـیـان! امام باقر

بیدار بود و مضطرب در تب دلش خون شد            از خاطراتِ کودکی هرشب دلش خون شد

با یادِ بـابـایِ مریض احـوالِ در خـیمه            در گریه‌هایِ بی‌هوا اغلب دلش خون شد

اگرچه در نظرت آنچه نیست، ظاهر ماست            سیـاه‌جـامـۀ سـوگـت لـباس فاخر ماست

سـلام می‌دهـم و دلخـوشـم که فـرمـودید            هرآن‌که در دل خود یاد ماست، زائر ماست

چـقدر خـاطره از رنج‌های قـافـله داری            گـمـان کـنم که به پایت هنوز آبله داری

اگر به هلهله سر برده‌اند از تو در آن دشت            ولی هنوز صبوری، هنوز حوصله داری

ماه هر شب لب دیوار و خدا نزدیک است            پشت این پنجره‌ها عطر شما نزدیک است

«أَنتَ مِن شیعتِنا»، کاش به ما می‌فرمود            این دل تیره به آن شیعه کجا نزدیک است؟

کربلا؛ کرب‌وبلا را با دو چشمم دیده‌ام            ابـتـدا تا انـتـهـا را با دو چـشمـم دیده‌ام

بغض بود و اهل خیمه چشم در چشم رباب            گریه‌های بی‌صدا را با دو چشمم دیده‌ام

چو نـوری هستی و دیدن نداری            بـنـایـی جـز درخـشـیـدن نـداری

مـرامی در نـبـخـشـیـدن؛ نداری            تو در فـقـهـت نـدانـسـتـن نداری