اشعار

از سیره‌ات پیداست فرزندِ علی باشـی            زندان به زندان بـند در بندِ علـی باشی

جز زهر آبِ خوش نخواهی خورد در زندان            وقتی حسـن باشی و فـرزندِ علی باشی

گـفـتـنـد از کـرامت تو... مـبـتـلا شدیم            آدم شــدیـم بــا کـرمـت آشــنــا شــدیــم

گـفـتـنـد با کـریـم که دشوار نیست کار            ای دومـیـن امـام حـسـن! مـا گـدا شدیم

ای داغـدارِ داغِ پـدر، یابن العـسکری            داری دوباره دیدۀ تر، یابن العسکری

ما هم به غـربت پدرت گریه می‌کـنیم            ما را میان گریه بخـر یابن العسکری

لـزره افتـاده به دسـتـم، پـسرم! زود بیا            روشنی بخش دو چشمان ترم، زود بیا

تاکه سیـراب کـنی لعل لب خشک مرا            ای جگـرگوشۀ من! ای پسرم! زود بیا

ای نشسته پای الطاف مدام‌ت خاص و عام             سایۀ لطفـت همیشه بر سر ما مسـتـدام

 لحظه‌ای از ما قنوت مهربانت را مگیر             مُلک هستی از نفس‌های شما دارد دوام

امشب که نرگس‌ها اسیـر دست پائیزند            کوکب به کوکب در عزایت اشک می‌ریزند

بی‌چـشم‌هـایت کوچه‌های سـامرا، حتی            بیش از شبِ زندان هارون خوف‌انگیزند

خورشید سوخت از غم و فردا یتیم شد            چـشم و چـراغِ نـوح و مسیـحا یتیم شد

زهری گرفت، از حسنِ عسکری نفس            صـاحـب عـزایِ روضهٔ بـابـا یتـیم شد

من که شور عاشقی در سینه و سر داشتم            صد هـزار آئـیـنۀ غـم، در برابر داشتم

هر شب از سامرّه در «سرداب غیبت» تا سحر            روی صحبت در مدینه با پیـمبر داشتم

سرها به نیزه رفته و تن‌هاست بر زمین            داغی نـدیـده صـفـحـۀ تـاریخ این‌چـنین

افـتاده بود عـرش خـداونـد روی خاک            وقتی «بلندمرتبه شاهی ز صدر زین...»

تشنه بودم، خواستم لب وا کنم، آبی بنوشم            ناگهان کوه غمی احساس کردم روی دوشم

دیدم آشوبم، تلاطم دارد اشکم، در خروشم            می‌رسید از هر طرف فریاد جانکاهی به گوشم:

مـاهـی کـه یـادگـار ز پـنـج آفتاب بود            بر چهره‌اش ز عصمت و عفت نقاب بود

پیوسته داشت جلوه در او صبر فاطمه            آئــیــنــۀ تـــمــام‌نــمــای ربـــاب بــود

ساحتِ عرش، غرق غـم‌ها بود            جـگـری در حـصار سَـم‌ها بود

نـــالـــۀ او بــه آه بـــنـــد شـــده            دادِ انــگــورهـــا بــلــنــد شــده

مدینه! بی تو شب من سحـر نمی‌گردد            شب فـراق، از این تـیـره‌تـر نمی‌گردد

مدینه! شب همه شب با ستاره‌های صبور            بگو که شام غـریـبـان سـحر نمی‌گردد

مسیر من به سوی خانه‌ات افتاد در باران            ورق می‌‌زد زیارت‌نامه‌ات را باد در باران

چنان آغوش گرمت را دل هر صحن حس می‌کرد            که هر آئینه‌ای حتی صدا را منعکس می‌کرد

دوبــاره آمــده‌ام تـا دوبـاره در بــزنــم            کـبـوتـرانـه در این آسـتــانـه پـر بـزنـم

به نا امیـدی از این در نمی‌روم هرگز            اگر جـواب نـگـیـرم دوبــاره در بـزنـم

از دور سلامی به تو ای شاه خراسان            ای پـشـت و پـنـاه هـمـه مـردم ایران

ما ریزه‌خـور سفـره احسان تو هستیم            ای واسطه فیض خدا، حضرت باران

درون حجـرۀ غـربت، خـدا خدا می‌کرد            کسی که عقدۀ دل را به مرگ وا می‌کرد

شراره را نتـوان با شراره کرد خموش            به غیر زهر، که او را ز غم رها می‌کرد؟!

احساس می‌کـنم که هـمین‌جاست جـنّتم            هـر وقت در حـریـم تـو گـرم زیـارتـم

هرگز به جز تو از تو نمی‌خواهم ای رئوف            این است آرزوی من این است حاجـتم

سـویت نـیـامـدم که بیـایی سه جا فقط            خواهـم شـوم هـمیـشه مـریـد شما فقط

قلبم به عشق هرکس و ناکس نمی‌تـپـد            بـر خــانـوادۀ تـو شـده مــبـتـلا فــقـط

شـکـر خـدا کـه سـائـل ایـن آسـتـانــیـم‌            بـر خـاک افـتـاده، ولـی در آسـمـانـیـم

شـکـر خـدا در سـایـۀ کـهـف امـانـیــم            مـا دوسـتــداران امــام مــهــربــانــیـم