اشعار

پیش چشمم تو را سر بریـدند            دست‌هـایـم ولی بـی‌رمـق بود

بر زبانم در آن لحـظه جاری            قـل اعــوذ بـرب الـفـلـق بـود

راوی نوشته است غروبی غریب بود            سرها به نیزه رفت؛ طلوعی عجیب بود

راوی نـوشته است که آتش زبانه زد            در خـیـمه‌گاه گشت و فقط تازیانه زد

من چـگـونـه بـدنت را بـگـذارم بروم            پـیـکـر بـی‌کـفـنـت را بـگـذارم بــروم

جان من روی زمین است تحمل نکنم            که روی خـاک تـنت را بگذارم بروم

تا مصحـف جـمـال تو گـردیده منظرم            آیات حسن توست به هر جا كه بنگرم

جز آنكه بـیـنم از جلـواتت به هر نگاه            سود از سـواد دیـده خـونـین نـمـی‌بـرم

رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد            پُر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد

دگرگون شد جهان، لرزید دنیا، زیر و رو شد خاک            دمی که زینت دوش نبی روی زمین افتاد

خورشید از داغ سرت می‌سوزد اینجا            هـمـراه آه خـواهـرت می‌‌سـوزد اینجـا

افتاده‌‌ای بر خاک صحرا غرقه در خون            صد خیمه در دور و برت می‌‌سوزد اینجا

تـو زیـر آفـتـابـی و مـن زیـر آفـتـاب            ای سایۀ سرم چه کند با غـمت رباب

ای مـاه من! تن تو کجـا و تب کـویـر             آه از زنان پـرده‌نـشـین و شب کویر

رسید قصه به سر، هر سری که بود افتاد            دوباره ماه به چشمانِ شب، کبود افتاد

دوباره سیـلی نامـردها به صورتِ گل            شمیمِ عطرِ حسینی به روی عود افتاد

امشب به آسمانِ حـرم یک ستاره نیست            جز صبر بر بنات علی، راه چاره نیست

دیشب عـلـی‌ِ اکـبـر اذان گـفت در حـرم            امـشب مـؤذن نـبـوی در مـنـاره نـیـست

هر شب ماه محرم اشک می‌ریزم ولی            اشک چشمم می‌شود شام غریبان بیشتر

غارت اموال تو هر چند گریه‌آور است            گریه دارد غارت طفـلانِ گریان بیشتر

غروب بود و تنی چاک‌چاک در صحرا            غروب بود و تنی روی خاک در صحرا

غروب بود و روان خونِ پاک در صحرا            غروب بود و شبی ترسناک در صحرا

در ماتم تو خُرد و کلان گریه می‌کنند            یعنی برای تو هـمگـان گـریه می‌کنند

اصلاً برای تـشـنـگی کـودکان توست            این ابرها که فصل خزان گریه می‌کنند

دیــد بـــالای بـــلــنــدی ازدحـــام            صد حرامی، دور یک بیتُ‌الحَرام

حمله‌ور، بر کعبه دید اصحاب فیل            دشتی از نـمـرود گِـرد یک خـلیل

می‌آید و انگـار کسی دوروبرش نیست            از آن‌همه سرباز یکی پشت سرش نیست

ذرّات جـهـان یکـسـره در سـلـطه اویند           اما به خـداوند، جهان در نظرش نیست

همواره حُسن مطلع و حُسن ختامم            حتی برای شمر و خولی من امامم

من آمدم از سنـگ‌ها هم دُر بسازم            از کـوفـیـان تا می‌توانم حُـر بسازم

چه باید گفت با آن کس که می‌دانی نمی‌ماند            به میدان می‌روی و حرف چندانی نمی‌ماند

پیاده شو رقـیه را بغـل کن این دم آخر            به تو بدجور وابسته است می‌دانی؛ نمی‌ماند

نـسـیـم تـلـخِ پُـر از انـکـسـار مـی‌آیـد            و اسـب شـاه دگـر بـی‌ســوار مـی‌آیـد

تمام فـاجـعـه را با دو چشم خود دیده            که نــالـه مـی‌زنـد و بـی‌قـرار مـی‌آیـد

یک نصف‌روز قدر چهل سال خسته شد            زینب کـنـار رأس برادر شکـسـته شد

از دور دیـد، شـمـر کجـا پـا گـذاشـتـه            اینگـونه شـد نـمـاز عـقـیـله نشسته شد

گفت بسم‌الله و نازل گشت عرش از روی زین            راویان گـفـتند افـتاده‌ست از سمت یمین

می‌زنندش آن کمانداران به تیر سهمناک            واین عربها دستهاشان پُر ز سنگ سهمگین

تا زمین را تیره دید و آسمان را تار دید            خون‌جاری‌ خدا از عرش بر هامون چکید

داغ اکبر زخـم‌کاری بود بر قـلب حسین            از کمان حرمله تیری سه‌شعبه هم رسید