اشعار

بر درد دل مردم این شهر طبیب است            آن‌مرد که در خانۀ خود نیز غریب است

از او نشنیده‌ست و ندیده‌ست به‌جز صدق            دنیای پـلـیدی که فقط فکر فـریب است

پیچیده در این کوچه‌ها، عطر عبایت            هـمـراه با نـجـوای زیـبـای دعـایـت

می‌زد به پـايت بوسه، لب‌های مدينه            ای خوش به حال نيمه‌شب‌های مدينه

ای باطـن غـم تو غـم کـربـلا حـسن            میـراث‌دار غـربت شـیّـرخـدا حـسن

ای شاهـد مـصـیبت فـرق شـکـافـتـه            ای شاهـد غـم در و دیـوار، یا حسن

همیشه حسرت سوگش به چشم من بوده‌ست            شـروعِ کـربـبلا روضۀ حـسن بوده‌ست

سکوت و زخـم‌زبـان‌های دوستان یعنی            سکوت سخت‌تر از جنگ تن به تن بوده‌ست

برخـیـز از بـسـتر بیا پیغـمبری کن            برخیز و زهرا را بجایت بستری کن

برخـیز از بـسـتر که غم با ما نماند            برخـیـز بـابـا جان عـلی تنهـا نمـاند

زهرا که از داغ پیـمـبر شد عـزادار            اشکش چکید از چشم و حیدر شد عزادار

اسلام از این لحظه در سیلِ غم افتاد            آیاتِ قـرآن تا به محـشر شد عـزادار

عرش را در زیر پا داری و بالا می‌روی            صبح و ظهر و شب که تا در نزد زهرا می‌روی

گفتی از مسجد دری را رو به زهرا وا کنند            این چنین از منبر ساحل به دریا می‌روی

نـبی به تـارک ما تاج افـتـخار گذاشت            برای امت خود فخـر و اقـتدار گذاشت

نخواست اجر رسالت ولی دو گوهر پاک            میان مـا دو امـانت به یـادگـار گذاشت

پیـچـیده بـوی غـم هـمه‌جـا وامحـمدا            عـرش خـدا گـرفـته عـزا وامـحـمـدا

گریان دو چشم ارض و سما، وامحمدا            امـشب شده است نـوحۀ ما وامحـمدا

زمان از لحظۀ آغـاز او چیزی نمی‌داند            زمین از کهکشانِ راز او چیزی نمی‌داند

مَلَک از وسعت پرواز او چیزی نمی‌داند            بشر از قدرت اعجاز او چیزی نمی‌داند

آن‌جا که دلتنگی برای شهر بی‌معناست            جایی شـبـیه آسـتان گـنـبـد خـضـراست

جایی‌که سرسبز است با شوق کبوترهاش            جایی‌که تصویرش برای ذهن‌ها زیباست

اگر شفـیع تویی اضطـراب لازم نیست            هراس از غـم روز حساب لازم نیست

همیشه با تو فقـط سود کـرده‌ام، هرچند            در عاشقی که حساب و کتاب لازم نیست

بوی غم می‌آید از شهر پیمبر بعد از این            می‌زند بر سینه اش الله اکبر بعد از این

نـالـۀ مسـجـد بـلـنـد و گـریه مسجـد بلند            چون به مسجد نیست احمد روی منبر بعد از این

مـرامت: کرامت کرامت کرامت            نـگـاه گـدایـان به لـطـف مـدامـت

قرار دوشنبه فقط یک بهانه است            بـرای دلـی که شـده جـلـد بـامـت

جـمـل فـتـنـۀ دین شد و راهـزن شد            دوباره حـسـن آمد و خـط‌‌‌ شکـن شد

به سر آمد و با علی عهد خون بست            هر آن‌کس دمی با حسن هم‌سخن شد

انگار پیش پای تو جز صلح راهی نیست            سردار! در این معرکه با تو سپاهی نیست

یک روز می‌فهمد کسی که‌از خیمه‌ات رفته‌است            در هیچ‌جا جز سایۀ تو سرپـناهی نیست

ای حُـسـن تو تـمـامیِ حُـسنِ خـدای تو            یوسف بُوَد ز حُسن و ملاحت گدای تو

اسم است چون دلیل مُسمّی، خدا از آن            کرد انـتخـاب، نـام حـسـن را برای تو

جهانی نان‌خور است از سفرۀ سرشار احسانت            به گندمزارها از بس‌که برکت می‌دهد نانت

تویی آنکس که وقت ظهر له‌له می‌زند خورشید            بیـاسـاید دمی در سـایه‌سار امن ایـوانت

آه ای غریب! پس چه کسی آشنای توست؟            جز بغض ما، که زائر صحن و سرای توست؟

جز بغض ما که رخصت اشکش نداده‌اند            آیا که باز مرثـیـه‌خـوان عزای توست؟

بار بگـشـائـیـد، اینجـا کـربـلاست            آب و خاکش با دل و جان آشناست
بر مـشام جـان رسد بـوی بهـشت            به به از این تربت مـیـنو سرشت