اشعار

کی می‌شـود شـبـیـهِ تو پـیدا؟ علی علی            بعد از تو خاک بر سر دنـیا، علی علی

دستِ حق و زبانِ حق و چشمِ حق، به‌حق            آئـیــنـۀ خـدای تــعــالـی، عــلـی عــلـی

ای علی مرتضی! تو مظهر ذات خدایی            ما سِوَی اللّه‌اند ظلّ تو، تو ظلّ کبریایی

غیب مطلق شد زِ مشکاتِ رُخَت بی پرده ظاهر            آری ای مِرآت ایزد! پای تا سر حق‌نمایی

زینب کـنـار لالـه پـرپـر صبـور باش            در داغ بـال‌هـای کـبـوتر صبـور باش

من می‌روم شبـانه غـریـبـانـه دخـتـرم            بر سوز این غریبی حیدر صبور باش

کـنـار بـسـتـرت خواهی نخواهی            دو چـشمم می‌رود امشب سیـاهی

به این فـرقـی که مـانـنـدِ دلـم شد            الــهــی یـــا الـــهــی یــا الـــهــی

فراتر است، از ادراک ما حقیقت ذاتش            کسی که آیـنۀ ذات کـبریـاست صفـاتش

کسی که وحی به شوق کتابتش شده نازل            که خطّ کـوفـی او بوده زینت کـلـماتش

از فـرق تا ابرو ببین با سر چه کردند            نامـردمـانِ کـوفـه با حـیـدر چه کردند
کـوفـه شده مثلِ مـدیـنه سرد و دلگـیـر            آن روزها با صورتِ مـادر چه کردند

زهـرا، تو بهتر از همه دردِ مرا دانی            زین روست، از جنت علی را سوی خود خوانی

پهلو شکسته، مَحرمِ این فرقِ بشکسته است            من دردِ تو دانم، تو هـم دردِ مرا دانی

اگرچه زخـم سرش را تمام می‌ديـدند            ولی ز زخـم عـمـيق دلـش نپـرسـيدند

كسی نخواست بپرسد چرا سرش بشكافت            اگرچه مـردم بی درد كـوفه مي‌ديـدند

حیدر به بستر خود، حالی غریب دارد           دخـتر کـنار بـابا، «امن یُجـیب» دارد

خون، کرده ارغوانی، گل‌چهرۀ علی را           زینب نگاه بر این، «شیب الخضیب» دارد

چه در هیبت، چه در غیرت، چه در عشق، اولین هستی            میان بهـترین اولاد آدم، بهـتـرین هستی

جهان عمری‌ست درمانده‌ست در تردید و شک، اما            تو خود عین‌الیقین، روح‌الیقین، حق‌الیقین هستی

اذان شیر حق در کوفه با خود یک خبر دارد            که مولا با دلی خون، در جهان عزم سفر دارد

دو دستش بر دو گوش است و دو چشمش بر سما آری            به هر الله اکبر در گلو بغضی دگر دارد

ز جام نام تو دارد لبم تر می‌شود امشب            خدا را شکر که با تو شبم سر می‌شود امشب

بزرگی کن نیفتد طشت رسوایی من از بام            که از فریاد آن گوش فلک کر می‌شود امشب

ای نخـل‌ها! چرا همه امشب خـمیده‌اید            افـسرده، سـیـنه سوخـته و داغ دیـده‌اید

ای چاه‌های خستۀ کوفه! علی کجاست؟            آیــا صـدای نــالــۀ او را شـنـیــده‌ایـد؟

ســلام مـا بـه عـلـی و نـمــاز آخـر او            به حـال راز و نـیـاز و به دیـدۀ تـر او

سلام ما به عـلی و به عـدل و ایـمانش            سلام ما به رخ غرق خـون و منبر او

نَخْلى از اَشك تو سيـراب نگرديد دگر            از همان لحظه كه بر فرقِ تو شمشير آمد

حوريان هم به عزاى تو سيه پوشـيدند            تا بِه گـوشِ فـَلَكَـتْ، نَـعـرۀ تكـبـير آمد

دو لقمه اشک و نان و بغض خورد از سهم افطارش            نمکدان ریخت بر زخم دلِ از زخم سرشارش

تبسم‌های بغض‌آلود، از درد دلش می‌گفت            نگاهش روضه بود؛ اما لبش می‌کرد انکارش

با روضـۀ قـرآن به‌سـر قـرآن گـرفـته            یـادِ پـدر کـرده بـبـیـن بـاران گـرفـتـه

تـابـوت رفـته کـودکی غـافـل هـنـوزم            یک کاسِه شـیرِ تـازه در دستان گرفته

ای نـخـل آب خـورده ز چشم تر علی            دیـشـب تـو بـودی و نـگـه آخـر عـلی

امـشب بـریـز اشک که در خـانـۀ خدا            محـراب شـسـته شد به خون سر علی

در جـان به‌جـز جـوانـۀ بـاور نداشتی            ای آن‌که در شـکـوه، بـرابـر نـداشتی

رنگی نمی‌گـرفت به خود بـاغ‌هـا اگر            این‌قـدر جـلـوه‌هـای مـعـطـر نـداشـتی

خوب شد تیغ تو بشکافت سرم را دشمن            هم تو بر آرزوی خویش رسیدی، هم من

آمـدی دیـر چـرا؟! چـشم به‌راهـت بودم            از همان شب که تن فاطمه‌ام گشت کفن