اشعار

هم آسمان به شوق حـریمت پیاده است            هم چشم بی‌قرار زمین، سمت جاده است

جان داده است این دل همچون کویر را            این اشک‌ها که در غم تو بی‌اراده است

دلم برای تو ای اربعین چه دلتنگ است            دوباره بین من و تو هزار فرسنگ است

دلـم برای همان ازدحـامِ پـشـت ضریح            که دست‌های دعا با تو چنگ در چنگ است

نمی‌دانم گناهم چیست، اما کم گناهی نیست            که امسال اربعین ما را به آن درگاه، راهی نیست

همیشه کاسۀ خیل گدایان پُـر نخواهد شد            چه باید کرد؟ باید ساخت، چون گاهی، نگاهی نیست

تا ماه سر زد از شب حیرت، رها شدیم            راهی شـدیم، راهی این جـاده‌ها شدیم

حسی غریب در دلمان شعله می‌کشید            تـا ایـن‌که با غـریـبـی او آشـنـا شـدیـم

تـابـیـده‌ای، به صبـح تمـاشا رسیـده‌ایم            بـاریـده‌ای، بـه دامـن دریـا رسیـده‌ایـم

این کشف، این مکاشفه از کی شروع شد؟            پـلکی زده، به وادی معـنـا رسـیـده‌ایم

در هوایت عشق دارد شور و حال تازه‌ای            عـشق تو داده به من انگـار بال تازه‌ای

از ستون اول این جـاده در صحـن توأم            هر قـدم دارد برای من وصـال تـازه‌ای

ندارد ابرِ اشکی را که ما داریم؛ باران هم            ندارد شورِ اشکِ دیدۀ ما را نمکـدان هم

به دنبال دوای درد خود جایی نمی‌گردیم            که ای محبوب ما! همواره درد از توست؛ درمان هم

بارانِ پُر مـهـرِ حـرم را دوسـت دارم            الـمـاسِ چـشـمان تـرم را دوست دارم

وقتی که دفتر نوحه‌خـوانِ ماتم توست            خـون‌گـریـۀ چـشمِ قـلم را دوست دارم

هر دلی با کاروان کـربلا همراه نیست            از مقام کعبۀ عشق و شرف آگاه نیست

تا رسیدن، آه و درد و تشنگی باید کشید            راه عشق و معرفت آن‌قدر هم کوتاه نیست

بی‌عصا معجزه کُن حضرتِ موسایِ حرم            گوشه‌چشمی که شوم سینۀ سینایِ حرم
با نگـاهـی بـرسـانـم به تمـاشـایِ حـرم            که دلم تنگ شده تنگِ سحـرهایِ حـرم

باب حاجات است و لطفش دائم است            حُـبّ او در روز مـحـشـر لازم است

حـضـرت جــبـریـل هـم ریــزه‌خــورِ            ســـفــرۀ جـــودِ امــامِ کــاظــم اســت

سلام ای نام نیکت، بابِ حاجات            سـلام ای قـبـلـه کـوی مـنـاجات

سلام ای ذوب، در درگـاه ایـزد            سـلام ای جــلــوۀ روی مـحــمـد

هر عاشق سرگشته‌ای که غرق حیرانی‌ست            آقاست مادامی که در دام تو زندانی‌ست

در سینه‌ام جز مهر تو جاری نخواهد شد            با شوقِ مدح تو لبم گرم غزل خوانی‌ست

از دو چشمت نگاه می‌خواهیم            در نگـاهـت پـناه می‌خواهیم

خانه‌ای در محـلـهٔ خـورشید            کوچه‌ای رو به ماه می‌خواهیم

خدا در اوج شادی، گاه غم بخشید انسان را            در آغوش بهار انداخت سرمای زمستان را

میان تار و پود پیله‌ها پروانه خواهد شد            تحمل می‌کند هرکس مصیبت‌های زندان را

نفـحۀ بـاغ بهـشت، عـطر تن مجتباست            محـفـل کـروبـیـان، انـجـمن مجـتـباست

در همه‌جا، بوی عشق گر رسد از کوی عشق            نافـۀ آهـوی عـشق از خـتـن مجـتباست

سِرِّ توحـیـد نهـان است در ایـمانِ حسن            معرفت رنگ گرفته‌ است از عرفانِ حسن

خاکِ سلمان همه هستـند مسلـمان حسن            پس بگـوئـید به ما سـاکـنِ ایـران حسن

هم گـرفـتار حـسـینم، هم گرفـتار حسن            هم هـوادار حـسـینم، هم هـوادار حـسن

با شفا بیگانه‌ام‌، این "درد" من را خوش‌تر است            چونکه بیمار حسینم، چونکه بیمار حسن

گـریه‌کـن‌های حُـسیـنیم و گدای حَـسَنیم            خـاکِ پـاهـای حُـسیـنیم و برای حَسنیم

جـمـع ما را حَـسن آورد سوی کربُبـَلا            کـربـلایـی شـدۀ خـیـر دعـای حَـسـنـیـم

ذات حق است فقط قدر و بهای حَسَنِین            راه قربِ به خدا چیست؟ لـقـای حَسَنِین

در حـسـیـنـیـه مـوحّـد شـدنـم کـامل شد            بنـده‌ام، سجـده کنم رو به خدای حَسَنِین