اشعار

نشستم رو به روی مرگ، دیدم روز آخر شد            تمام عُمر من در حسرت دیدار تو سر شد

زمستان در زمستان است بی‌تو فصل‌های ما            گُل یاس حـیاط خانـۀ ما زود پـرپـر شد

غروب بختِ مرا صبحگاهِ نیکو نیست            چـراغ زنـدگی‌ام را توان سوسو نیست

فراقِ یوسف مـصری کجا وُ دوری تو            قـیـاس داغ تو در حدِّ این ترازو نیست

عطر تو زینت فزای روضه‌ها، مهدی بیا            هجر تو از پا می‌اندازد مرا، مهدی بیا

مهربان‌تر از پدر مادر به فرزندان تویی            العجـل ای بهـترین بابای ما، مهدی بیا

دسـتـی اگـر دارم بـه دامــان تـو دارم            چـشـمی اگـر دارم به احـسـان تو دارم

از سفـره‌ای جز سفـرۀ تو نان نخوردم            من هرچه دارم از سرِ خـوان تو دارم

چـشـم‌انـتـظار آمـدنت آسـمان گریست            مهتاب روی شانۀ شب بی‌امان گریست

گاهی به لحنِ باد و زمانی به لحن رود            در امتداد کوچۀ غربت جهان گریست

ای آشکـارِ از همه پنهـان، ظهـور کن            تا جان به لب نیامده، ای جان! ظهور کن

خـورشـیـد آسـمـان عـلـی! آشکـار شو            ماه تـمـام نـیـمـه شـعـبان! ظـهـور کن

تو از سوز دل و از غربت حیدر خبر داری            تو از تنهـایی اولاد پیغـمـبر خبر داری

تو همچون نور در صُلب حسین ابن علی بودی            تو از سوزِ دل صدیقۀ اطهر خبر داری

بی‌تـو اینجا دل ‌ما لک زده از تـنهـایی            تو شـبـیـه ضـربـان زمـزمـۀ دل‌هـایـی

گـرد انـدوه و سـتم را بتـکـان از دل‌ها            که تـو آرامــش هــر ثــانـیــۀ دنــیـایـی

نه که خود آئیم، ما را لطف یار آورده است            رو به ما آن جلوۀ پروردگار آورده است

با دعای حضرت صاحب زمان نوکر شدیم            بهر ما این نوکری‌ها اعتبار آورده است

جان بر لب است، از غم جانان دعا كنید            شاید به سر رسد شب هجران، دعا كنید

با چـشـمه‌های خـالی و خـشكـیدۀ نگـاه            در حـسـرت رسیـدن بـاران دعـا كـنید

از تو دور افتاده‌ایم و با فراقت راحتیم            بـاز اما ادعـا داریـم فـکـر حـضـرتـیـم

فکر بیداری مایی، ما ولی خوابیم خواب            عـفو کن‌ آقا اگر این‌قـدر اهل غـفـلـتـیم

بیا بر قـلـۀ هستی لـوای عـدل برپـا کن            بیا دین را دوباره مثل جدّ خویش احیا کن

چرا از چشم خود تنهای تنها اشک می‌ریزی؟            بیا در ماتم جدّ غـریـبت گـریه با ما کن

گرچه دورم از تو آقاجان فراموشم نکن            گرچه کار من شده عصیان فراموشم نکن

محضر تو هِی بدی کردم ولی فرصت بده            این بدی را می‌کنم جبران فراموشم نکن

این محرّم فرق دارد، این محرم حنجریم            نـیـزه‌ها باید بـدانـنـد از همه دنـیا سریم

این محـرّم کـربـلا آمد به اسـتـقـبـالـمان            پس محال است آن‌که از خون شهیدان بگذریم

شکر خدا که فیض فراوان به ما رسید            یعنی عـزای شـاه شـهیدان به ما رسید

مـا وارثـان مـکـتـب حـفـظ شـعـائـریـم            وقـتـی اقـامـۀ غـم جـانـان به مـا رسید

هلال، مُنـکـسر از داغ قـامـت خـم تو            شفق، تصوّری از زخـم‌هـای مبهـم تو

و ماه جلوه‌ای از رأس توست بر سرِ نی            و شب، حکایتی از گـیـسوان درهم تو

چاووش می‎خواند دوباره روضۀ غم را            باز این چه شورش، چه عزا، چه نوحه، ماتم را

چاووش می‎خواند که ای مردم! محرم شد            داغ عــــزای اشــــرف اولاد آدم شـــد

آنچنان که بارش بـارانِ نم‌نم دیدنی‌ست            چشم خیس گریه‌کن‌های شماهم دیدنی‌ست

هم نزول حضرت جبریل سوی روضه‌ها            هم گدایی کـردن امثال حـاتم دیدنی‌ست

بـا ذکـر یاحـسـیـن دمـادم گـریـسـتـم            یک سال در فـراقِ محـرّم ‌گـریـستم

با گـریه بر تو، تـوبـۀ آدم قـبـول شد            من هم شـبـیه حـضرت آدم گـریستم

کجا شیرین‌تر از این غم در عالم می‌شود پیدا            که شادی‌های عالم در همین غم می‌شود پیدا

همین که تکیه برپا می‌شود با رخت خون‌آلود            هوای روضه در عرش معظم می‌شود پیدا