اشعار

کسی که راه به باغ تو چون نسیم گرفته‌ست            صراط را ز همین راه مستقیم گرفته‌ست

تو از عـشیرهٔ عـشقی، تو از قـبیـلهٔ قـبله            که عطر، مرقدت از جنّة ‌النعیم گرفته‌ست

درود ای کـنـار عـلی میر بدر            سلام ای شهـید اُحـد، شیر بدر

بـه خـیــل شـهـیـدان حق مقـتدا            گـرامـی‌عـمـوی رســول خــدا

تو کیستی که در اندیشۀ رسول خدایی            فروغ چشم حـبیبی و چـلچـراغ هُدایی

هـنوز قـبلۀ دل‌ها نبود کعـبه که دیـدنـد            تو محو قبلۀ عشق و وفا، تو قبله‌نمایی

بـالا گـرفـت روز اُحـد تا که کـارزار            شـد آسـمـان روشـنِ آن روز تـارِ تـار

آتشفشان شده اُحد از بس گدازه ریخت            از آسمان و خاک زمین خون تازه ریخت

تا که پایم به این حـرم وا شد            غصه از روی سیـنه‌ام پا شد

درد بـی دردی‌ام مــداوا شــد            طبع خـشکـیـده‌ام شکـوفـا شد

می‌تپد هر لحظه قلبم در هوایِ شهرری            زائرم! عمریست هستم آشنایِ شهرری

حاجتم را بی‌برو برگرد می‌گیرم سریع            از دو دست حضرت مشکل‌گشایِ شهرری

در کنارت می‌شود احساس بوی کربلا            در تو پنهان ست آن سرّ مگـوی کربلا

هر کسی پابوسی‌ت آمد به تهران، باطناً            راه خود را کج نموده او به سوی کربلا

دل را هماره حال و هوای بقیع توست            انگـار پـشـت پـنـجـره‌های بقـیع توست

دور بـقـیع تو ز چه دیـوار می‌کـشـند؟            ملک وجود، صحن و سرای بقیع توست

ما نمی‌بـیـنـیم اما چارتا گـنبد که هست            تا بلندای فلک، نوری از این مرقد که هست

ما نـمی‌بـیـنـیـم اما قـامـت گـلـدسـتـه‌هـا            مطمئناً با ستون آسمان هم قد که هست

در درون سـیـنه آیـات خـدا دارد بقـیع            گنج‏‌های معنوی از مصطفی دارد بقیع

ظاهراً خاموش می‌باشد به نزد مردمان            لیک در دل نـالـۀ واغـربـتـا دارد بقیع

بـاران غـم مـی‌بـارد از چـشـم تـر من            خون می‌چکد از چشمه‌های کوثر من

هـر شـب سـر سـجـاده “آه” آشـنـایــی            رد می‌شود از کـوچه‌های حـنجـر من

کاش همچون لاله سوزم در بیابان بقیع            تا شبانگـاهى شـوم شمع فـروزان بقیع

کاش سوى مکه تازد کاروان عمر من            تا کنم بیتوته یک شب در شبستان بقیع

بنگر چه‌سان تعبیر شد کابوس اسرائیل            لرزید بر خود پیکـر منحـوس اسرائیل

عـمری تظاهـر کرد بر روئـین‌تـنی اما            برداشت ایران پرده از سالوس اسرائیل

مُهر شکست تا ابد، حک شده بر جبین‌تان            کوچ کنید غاصبان! جانب سرزمین‌تان

کوچ کنید صف به صف، چون که نشسته هر طرف            مرگ در انتظارتان، حادثه در کمین‌تان

بیا و عجزِ نامردانِ رسوا را تماشا کن            به قلبِ خستهٔ اسلام، إحیا را تماشا کن

بیا که رفت در چشمانشان دودِ جنایت‌ها            برایِ دیدنِ این صحنه، بالا را تماشا کن

زمین و آسمان‌های خدا لبریز تبریک است            خبر پیچیده گویا مرگ اسرائیل نزدیک است

هزاران موشک از نفرین مادرهای غمدیده            به سمت آسمان اورشلیم در حال شلیک است

همان قاتل که ویران ساخت اردوگاه قانا را            همان غاصب که خونین کرد «صبرا و شتیلا» را

جنایت کرد در «المعمرانی» تا بپوشاند            شکستِ آشکار خویش در طوفان اقصی را

از غـزّه گـذشـتـیـم و رسـیدیم به حـیـفا            ما را غـم صبرا و شـتـیلاست، حریفا!

نامرد حـریـفی تو و یک‌روز می‌افـتی            در پای زن و کودک ما خوار و خفیفا

سفره آخر جمع شد، سائل ولی در خانه ماند            جای لبهای من میخواره بر پیـمانه ماند

دست و پا کردی برای باده‌نوشان کاری و            در دل من آرزوی خـدمت مـیخـانه ماند

عـیـد فـطـر اسـت و اول شـوال            نور عشق است و شور و جذبه و حال

بهـر توفـیـق درک ماه خـداست            قـلـب‌هـا از نــشـاط، مــالامــال