اشعار

منم تشنه، تویی باران، منم قطره، تویی دریا            منم پائین‌تر از پائین، تویی بالاتر از بالا

تویی فرزند ختم الأنبیا، فرزند خیر الناس            تویی فرزند خیر الأوصیا، فرزند اعطینا

تو از سـلاله نـوری، عـشیرة الأخیار            عزیز فـاطـمه و دخـت حـیـدر کـرار

اگر چه در دل تـاریخ دُرّ گـم ‌شده‌ای            هنوز مـانده ز نـامت نـشـانه‌ها بسیار

الــســلام ای حــبــیــبــۀ داور            مــیــوۀ جـــانِ آل پـیــغــمـبـر

أمَـــةُ الــلــهِ خـــانـــۀ مــــولا            اُمِ کـلـثــومِ حــضـرتِ کـوثــر

بـیان وصف تو در واژه‌هـا نـمی‌گـنجـد            چرا که خواهر صبری و دختر نـوری

شبیه شأن تو، نامت غریب و پنهان است            تو مثل سورۀ قدری، تو سِرّ مسـتوری

وقتی همه‌جا دور و برش زینب بود            یعـنی كه تمـام بـاورش زینب بود

در شام كه خطبه خواند با صوت علی            از مـستـمعـین مـنـبرش زینب بود

دلـم دوبـاره گـرفـتـار اُمِّ‌کلثوم است            که فصل رونق بازار اُمِّ‌کلثوم است

به روز آخـر مـاه جـمـادیُ الـثـانـی            تمـام شیـعـه عـزادار اُمِّ‌کـلثوم است

به روی قلب عاشق می‌شود زخمی کهن پیدا            کمال عشق تنها می‌شود در سوختن پیدا

من و شمع و شب و پروانه اهل ماتم‌آبادیم            در این غربت، خدا را شکر، کردم هموطن پیدا

عاشقان را غمِ سر نیست که سر ناچیز است            داغ این رنگ به سیمای جگر ناچیز است

تیر ایـن راه بـر آئـیـنـه نـشـسـتـن دارد            سینه تا هست و دلی هست، سپر ناچیز است

تمام همهـمه‌ها غرق در سکـوت شدند            صدای گریۀ او شهـر را تکـان می‌داد

میان قوم عرب یک نسب‌شـناس نبود؟            شکوهِ خطبه، علی را فقط نشان می‌داد

ای آیـنـه‌دار پـنج معـصوم!            در بحر عـفـاف، دُرّ مکتوم

پــــروردۀ دامـــن ولایـــت            مـظـلـومـۀ خـانـدان مظلـوم

زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟            یا خـطـوط درهم تاریخ نامفـهـوم بوده؟

کِی به دنیا آمده؟ کی رفته؟ کی همسر گزیده؟            در کدامین خاک مدفون است؟ نامعلوم بوده!

این شیرزن که اسـوه بُوَد مثل مادرش            فرزانه است و زینب کبری است، خواهرش

در عصمت و عفاف بخوانش چو فاطمه            در منطق و کلام بـبـین مثـل حـیـدرش

بـیـگــانـه نـیـسـتـم، ولـی بـی‌لـیـاقــتـم            در نوکری به محضرتان کم سـعـادتم

کم گـفـته‌ام ز غـربـت و تنـهـایی شما            من را بـبـخـش خـواهـر آقـای کـربلا

کمتر کسی‌ست در غـم من انجمن کند            از من سخن بیاورد، از من سخن کند

»دل‌هـای جـمـع را کـند آشفـته یاد من            راضی نمی‌شوم که کسی یاد من کند«

ای که وجود پاک تو آئـیـنـۀ زهـراست            هر جا تو باشی اسم بابایت علی آن‌جاست

هر جا تو باشی خواهرت آن‌جاست بی‌تردید            هر جا تو باشی ردّ پایی از برادرهاست

ای نامـۀ سـر به مهـر مکـتـوم            ای مــادر صـبـر، اُمِّ کـلـثــوم!

ای لالــۀ بــوســتـــان احــمـــد            ای حاصل وصلت دو معصوم

چه خوب آموختی تحت لوای مادرت باشی            تمام عـمر زیر سـایـۀ تـاج سـرت باشی

صدف باشی و بی‌اندازه فکر گوهرت باشی            خودت می‌خواستی تحت‌الشعاع خواهرت باشی

ای پـلـه‌هـای مـنــبــر تـو آسـمــان‌هـا            پامنبری روضه‌هایت، روضه‌خوان‌ها

مثل امیـرالمـؤمـنـیـنی، خـطـبـه‌هـایت            پیچـیـده در گـوش زمان‌ها و مکان‌ها

از حسن هرچه که در مرثیه کمتر سخن است            اُمِّ کلثوم غریب است چنانکه حسن است

غمش آنقدر بزرگ است که هر روضۀ آن            مثـنـوی گـر بشود دفـتر هـفتاد من است

کوچکـتری و در پناه خواهرت هستی            هر لحظه در پیش نگاه خواهرت هستی

بـار بـلا بر دوش زیـنب هـست اما تو            هرچه نباشد تکـیه‌گاه خواهرت هستی