اشعار

سفره آخر جمع شد، سائل ولی در خانه ماند            جای لبهای من میخواره بر پیـمانه ماند

دست و پا کردی برای باده‌نوشان کاری و            در دل من آرزوی خـدمت مـیخـانه ماند

عـیـد فـطـر اسـت و اول شـوال            نور عشق است و شور و جذبه و حال

بهـر توفـیـق درک ماه خـداست            قـلـب‌هـا از نــشـاط، مــالامــال

سفره را جمع نکن، باز گدا پشت در است            باز کن در به رویم، آبرویم در خطر است

رحم کن، آتش هجران جگرم را سوزاند            چونکه اسمم پس از این رهگذر دربدر است

شب آخر رسید اما برای عاشق آغاز است            که عاشق خوب می‌داند سحر هنگامِ پرواز است

اگر این است آقایم ندارد سفره‌اش پایان            ضیافت خانه‌اش شُکرِ خدا هر روز و شب باز است

یـا رب بـیـا نـیـایـش ما را قـبـول کـن            از بـنـدۀ حـقـیـر تـو مــولا قـبـول کـن

سی روز در حضور تو ما سجده کرده‌ایم            این سجـده‌های ناقـص ما را قبول کن

چشم تا بر هم زدم، یک ماه مهمانی گذشت            لحظه‌هایی مملو از الطاف رحمانی گذشت

رفت از کوی و خیابان سفره‌اش را جمع کرد            ای دل غافل! کجا بودی فراوانی گذشت

اگر عبد گنه‌کارم، تو را دارم چه غم دارم            اگر مرغ گرفتارم، تو را دارم چه غم دارم

اگر آلوده و پـستم، وگر خالی بُوَد دستم            و گر سنگین بود بارم، تو را دارم چه غم دارم

عطـر بهار از سر کـوه و کـمر گذشت            پـروانـه‌وار آمـد و پـروانـه‌تـر گـذشـت

آبـی‌تــر از زلالـی تــرتـیـل‌هـا رسـیــد            جاری‌تر از طنین دعـای سحـر گذشت

تن از تو گرفته‌ست شکوفایی و جان هم            آری تن و جان از تو شکوفاست، جهان هم

مشـغـول تو بودند در این مـاه دل‌انگـیز            تنهـا نه فـقـط عـابـد و زاهـد، دگران هم

باز کن در به روی سـائل هجـران‌دیده            ایـن مـنـم، بـنـدۀ آلــودۀ خُــسـران‌دیــده

پـاک کن اشک مرا وُ بغـلـم کن یا رب            عبد سرخورده‌ محبت ز کـریمان دیده!

به زعم خویش تا پایان دنیا زنده می‌ماند            ولی این شب، فقط تا صبح فردا زنده می‌ماند

برای قدس خوابی دیده‌اند ابلیس‌ها، امّا            به رغم این همه کابوس، رؤیا زنده می‌ماند

هميـشـه بـازی دنـيـا هـمـين نـمی‌مـاند            بساط غصب در آن سرزمين نمی‌ماند

به خويش آمده دنيا، زمان بيداری‌ست            اسير جهل، جهان بيـش ازين نمی‌ماند

گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست            اقرار می‌کـنم که دلم سر به راه نیست

«یَا أکرمَ مَنِ اعتذره...» دست خالی‌ام            در کولـه‌بـار زندگی‌ام جـز گـناه نیست

همیشه هر شب جمعه به سینه غم دارم            حرارتی است قدیمی که در دلم دارم

اگرچه دستِ تهـی دارم و گـدا طبعـم            دلِ شکستۀ خود را که دستِ کم دارم

در بـسـته بود اما، در را کریم وا کرد            از بس گدا بر این در، هر شب خدا خدا کرد

با یاکریم و یارب، حاجت گرفت سائل            از بس نشست اینجا، از بسکه پا به پا کرد

کابوس نیست اینکه من از خود فراری‌ام            عـیـنِ خـودِ عـذاب شـده بـی‌قـراری‌ام

لب‌تـشـنه‌تر ز بوتۀ خشکـیده در کویر            چـشـم انـتـظـار بـارش ابـر بـهـاری‌ام

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

هر کجا جا مـانده بودم آمدی دنبال من            بیـشـتر از مـادری دلـواپـس احوال من

با خـجـالـت آمدم یا رب به مهـمانی تو            آمـدی با روی بـاز اما به استـقـبال من

گرچه همیشه رازم، پیش تو برملا بود            نَشکَن دل کسی که، کارش خدا خدا بود

شرمنده‌ام به قـرآن، خیلی خراب کردم            ویرانۀ دل من، یک روز خوش‌نما بود

تو چـنانی که منم شـیـفـتـه و دربه‌درت            نظـری کن که بیـایم نـظری در نظرت

هر چه دیدی طـمعِ بیـشـتر و بیـشـتـرم            بـاز دیـدم کــرمِ بـیـشـتـر و بـیـشـتـرت