اشعار

ای چـشم حسین بر جـمالت            وی مظهـر فاطمـه، جلالت

تعـظـیم کـمـال بــر کـمـالت            تحسین رسول بر خـصالت

مرا دوباره بـبـر سوی خانـۀ پـدری            پدر! پس از تو دچارم به رنج دربه‌دری

تصدقـت بـشوم ساکـتی چرا این‌قدر            ببین که دخترت افتاده در چه دردسری

هزار غصه و یک قلب شعله‌ور داری            چه زخم‌های عمیقی به بال و پر داری

بــمـیـرم آه بـرای دلـت، بـگـو بـا تـو            چه کرده این همه داغی که بر جگر داری؟

وقـتـی مـرا سـکـیـنـه لـقـب داد، مادرم            فـهـمـیـدم از تـمام جـهـان رنـج می‌بـرم

بـایـد بــرای واقــعـــه آمــاده‌تــر شــوم            بـایـد کـه از احــاطــۀ انــدوه بــگــذرم

تا در اوصاف امیرالمـؤمنین آید به کار            نه قـلم را اقـتدار و نه زبان را اخـتـیار

مظهر حق شیر حق مرآت حق میزان حق            کشور حق را مدیر و لشكر حق را مدار

به بستر رفت، بستر نه که اینجا سنگر است اصلا            یکی از آنهمه سنگر که رفته، بستر است اصلا

در این بستر که خوابیدن نه بیداری‌ست سرتاسر            در آن موج خطر سرتابه پا، سرتاسر است اصلا

ما را ببر به چشمۀ شعر و شراب‌ها            ما را ببر به خـاطـره‌ای از کـتاب‌ها

هرشب هزار رکعتِ فیضِ تو شاهد است            پهلو تُهی نموده‌ای از رخت خواب‌ها

قـطره بودیم و هم مسیر شدیم            بـا ولای عـلـی کـثـیـر شــدیـم

دست ما نه... نگاه زهـرا بود            پای این عشق اگر اسیر شدیم

مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟            که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا

سلامم را که پیش از لب گشودن در جواب آمد؟            دخیلم را چه کس پیش از گره بستن گشود اینجا؟

زهـر اُفـتاده است بر جـانت            تب و آتش شده است مهمانت

می‌فـشاری زِ درد دنـدان را            می‌کِشی زانـوان بی‌جان را

ای حصن محکم! شرط ایمان را عوض کردی            تفسیرهای سست قرآن را عوض کردی

جـز بـا دعـای تـو یـقـیـن دارم نـمی‌آمـد            ای آسمان! تصمیم باران را عوض کردی

اگر چه گـریه نـمـودم دو ماه با غم‌تان            مرا ببـخـش نـمـردم پس از محـرم‌تان

لباس مشکـی من یادگـاری زهـراست            چگونه دل کنم از آن؟ چگونه از غم‌تان؟

هـنـگـامـهٔ ظـهـورِ رئـوفـیـّت خـداسـت            امـشـب شـب ِتـجـلیِّ یا ایها الرضاست

لب وا نکرده حاجتِ یک عمر می‌دهد            بیهوده نیست خنده به روی لبِ گداست

دیشب به سـرم بـاز هـوای دگـر افـتـاد            در خواب مرا سوی خراسان گذر افتاد

چـشـمم به ضـریحِ شـه والاگـهـر افـتاد            این شعر همان لحظه مرا در نظر افتاد

سینه‌ها پُر شده از غصه و تشویش، بمان            عــالـم آل مـحـمـد! نـفـسی بـیـش بـمان

نفست گـشته بریده، به خودت می‌پیچی            مثل یک مارگزیده به خودت می‌پیـچی

نسوزد تا که دل، چشمی به عالم تر نمی‌گردد            نبارد تا که ابری، نخل بارآور نمی‌گردد

ملاک خاتـمـیت قـابلیت هست انسان را            وگرنه هر یـتـیم مکه پیـغـمبر نمی‌گردد

اگر بـنده هـستی خـدا را بخواه            اگـر درد داری، دوا را بخـواه

فـقـط ضـامنِ‌ کـربلا را بخـواه            علی‌بن موسی الرضا را بخواه

تو آمـدی و بـر این خـاک آبـرو دادی            بهار بودی و بر باغ رنگ و بـو دادی

ظهور کردی و آفاق از تو روشن شد            به چشم بی‌رمق ماه و مهر، سو دادی

من کیـستم؟ گـدای تو یا ثامن الحجج‏            شـرمنـدۀ عـطـای تو یا ثـامن الحجج‏

بالله نمی ‏روم بر بیگـانگـان به عجـز‏            تا هـسـتم آشـنـای تو یا ثـامن الحجـج‏

ای ابر لطف! کی تو مرا می‌دهی عبور            از این کویر گـمشده تا جلـوه‌گاه نـور

ماه و ستاره، محضر خورشید می‌رسند            من ابر بی‌قرارم و بی‌بهره از حضور