اشعار

وقتی بساط غفران، چاره‌گشای کار است            توبه بر اهل خسران، چاره‌گشای کار است

بر عـبـد روسـیـاهـی که چـاره‌ای ندارد            تنها دو چشم گریان، چاره‌گشای کار است

کـوه گـنـاه بخـشـنـد اینجـا به سـوز آهی            آه از وجود سوزان، چاره‌گشای کار است

بزمی که میزبانش ستار و پرده‌پوش است            شرمندگی مهمان، چاره‌گشای کار است

وقـتی رسـیـده کـارم تـنهـا به تار مـویی            ذکر قدیم الاحسان، چاره‌گشای کار است

بر مـن کـه زیـر دیـنـم، دلـداۀ حــسـیـنـم            یک کربلا به قرآن، چاره‌گشای کار است

یک عمر، نور رویش داد از خطا نجاتم            مصباح او کماکان چاره‌گشای کار است

حبی که از عـلـی بر لـوح دلم نـشـسـتـه            روز حساب و میزان، چاره‌گشای کار است

در اوج بی‌پـنـاهی، وقـتی نـمانـده راهی            تکیه به شاه ایمان، چاره‌گشای کار است

هجر نجـف حـسابی اشک مرا در آورد            سجده به زیر ایوان، چاره‌گشای کار است

بر مصحـفی که وا شد با تـیغ ابن ملجـم            کِی مرهم طبیبان، چاره‌گشای کار است؟!

تا زیـنبش نـبـیـند فـرق شـکـسـتـه‌اش را            رفتن به پای لرزان، چاره‌گشای کار است

دلتنگ روی زهراست سی سال و این جراحت            بر ختم درد هجران، چاره‌گشای کار است

بیا بـشـنـو امـشـب خـبـرهـای تـازه            خـبـر می‌دهـنـد از سـفـرهای تـازه

بیا فکـر کن بعد از این ای کـبـوتر            به پــرواز بـا بـال و پـرهـای تـازه

بیا عـاشـقـی کن همین لحـظـه‌ها را            که مـعـشـوق دارد نـظـرهای تـازه

که امشب بـگـیـرند حـکـم شکـفـتن            در این باغ، خـونین‌جگـرهای تازه

تو هم کـربلایی شو ای دل بـیارای            شبت را به شمس و قــمرهای تازه

از این کهنگی‌ها رها باش و در خود            ببین بعد از امشب، سحـرهای تازه

بی نـور تـو من راه به تـوحـیـد نـدارم            با نـور تو من حسرت خـورشید ندارم

باید تو بخـواهی که به سمت تو بـیـایم            من کـه بـه خـودم ذره‌ای امـیـد نـدارم

راهی شـده‌ام سـمـت نـجـف با قدم دل            انــدوه بـه تـن کـرده‌ام و عـیـد نــدارم

وقتی که به گودی گلو می‌رسد این جان            بـالای ســرم هـسـتـی و تـردیـد نـدارم

من عـاشـق دیـدار تـوأم روز قـیـامـت            لطفی کن از آن دور که من دید ندارم

امشب شب قدر است شب تلخ یتیمی‌ست            انــدوه بـه تـن کـرده‌ام و عـیـد نــدارم

دلم در سینه می‌کوبد به دیوار قفس سر را            خودت بیرون بیاور از درونم این کبوتر را

پُرم از شیـطـنت‌های زمـان کـودکی اما            در آغوشت بگیر این بار هم این کودک شر را

من از تنهایی و بی سرپناهی سخت می‌ترسم            دقیقاً مثل آن طفلی که گم کرده‌ست مادر را

صدایت می‌زنم بابا، قبولم کن به فرزندی            کجا پیدا کنم بابای خوبی مثل حـیدر را

من از بازار از کوچه به سمت خانه برگشتم            خودت با دست‌هایت باز کن بر روی من در را

به من هم جا بده یک گوشه از ایوان طلا امشب            همانطوری که جا دادی کنار خویش قنبر را

تو نوکرهایی از من خوب‌تر داری فراوان، من            کجا پیدا کنم غیر از تو یک ارباب بهتر را

خدا رحمت کند، می‌گفت بابایم: تو نوکر باش            علی از خانه‌اش بیرون نخواهد کرد نوکر را

به شوق بردن نام تو بود اصلاً از اول هم            اگـر گـفـتـم در آغـاز اذان الله اکـبـر را

خونی که کرده ارغوانی بسترم را            پوشیده همچون پرده‌ای زخم سرم را

دور و برم خیل یتیمان گریه دارند            پـژمـرده بـیـنـم یاس‌های پرپـرم را

اشک غـم زینب زده آتش به جـانم            کردم نهان از چشم او، چشم ترم را

تـازه شـود یـاد نـگــاه گـرم زهــرا            هـر گـاه می‌بـیـنـم نـگـاه دخـترم را

پی بر دل خونین من هرگز نبردند            دیدند گرچه مـردمان زخم سرم را

داغی به دل دارم من از شهر مدینه            زآن جا که روی خاک دیدم همسرم را

آوای "عـبدی ارجعی" می‌آید و من            گـفـتـم به زیـر لـب وداع آخـرم را

پـروانـه‌های بی پـر و بـالـم! بیـائید            پنهان کنید از چـشم‌ها خاکسترم را

با یاد مادر  از جگـر آهی بر آرید            وقتی کفن کردید در شب پیکرم را

گـفـتـم کـفـن یـاد حـسـیـنـم اوفـتـادم            آزاد کن ای بغض ماتم حنجـرم را

تا گودی مقتل «وفایی» غـم کشاند            آهـسـتـه آهـسـتـه دل غــم‌پــروم را

در شب قـدر دلـم با غـزلی هـمدم شـد            بین ما، فاصله‌ها واژه به واژه کم شد

چارده مـرتـبه قـرآن که گرفتم بر سر            در حرم یک به یک ابیات غزل، مَحرَم شد

ابـتـدا حـرف دلـم را بـه نـگـاهـم دادم            بوسه می‌خواست لبم، گنبد خضرا خم شد

خم شد آهسته از اسرار ازل با من گفت            گفت: ایوان نـجـف بـوسـه‌گه عالم شد

بعد هـم پـشت هـمـان پـنجـرۀ رویـایی            چشم من، محو ضریحی که نمی‌دیدم شد

خواستم گریه کنم بلکه بر این زخم عمیق            گریه مرهم بشود، خون جگر مرهم شد

گریه کردم، عطش آمد به سراغم، گفتم:            به فدای لب خشکت! همه جا زمزم شد

روی سـجــادۀ خـود یـاد لـبـت افـتـادم            تـشـنـه‌ام بود، ولی آب بـرایـم سـم شد

زنده ماندم که سلامی به سلامی برسد            از محـمد به محـمـد که مـیـسر هم شد

من مسلـمـان شدۀ مذهب چشمی هستم            که در آن عاطفه با عشق و جنون توأم شد

سال ها پـیـر شدم در قـفـس آغـوشـت            شکر کردم، در و دیوار قفس محکم شد

کاروان دل من، بس که خراسان رفته‌ست            تـار و پـود غـزلـم جـادۀ ابـریـشـم شد

سال‌ها شعر غریبانه در ابیات خودش            خونِ دل خورد که با دشمن خود همدم شد

داشتم کنج حرم جامـعه را می‌خـواندم            برگ در برگ مفاتیح، پُر از شبنم شد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت            یک قدم مانده به او، کار جهان مبهم شد

بیـت آخـر نـکـند قـافـیه غـافـلـگـیرت            آی برخیز! که این قافیه یا «قائم» شد

شیعه‌ایم و هست مفهـوم حیات ما علی            یار ما بوده‌ست وقت شادی و غم‌ها علی

هرکجا ماندیم تنها و غمی بر دل نشست            بوده هـمـراهِ دلِ تنـهـایِ ما تـنـهـا علی

ما کـویـریم و گرفته قـلـب‌های ما صفا            از شمیم مهر و لطفِ حضرتِ دریا علی

هرکجا از جورِ گردون غم به دل‌هامان نشست            داده آرامش، دل پـُر غـصۀ ما را علی

ما همه فـرزندهای عاشق این مکـتبـیم            شد یـتـیـمی سهمِ ما با رفـتن بـابـا علی

مثل کُل لحـظه‌های زنـدگی‌مـان باز هم            می‌کـنیم آغاز، سالِ تازه را هم با علی

داغدار حیدریم و ذکر ما تبریک نیست            ذکر ما این است در دیدارهامان: یا علی

پـیـچـیـده شـمـیـم گـل پـرپـر شب آخر            حـرف سـفـر و داغ مکرر، شب آخر

اشکی که شده نذر غم فاطمه سی‌سال            انـگــار شـده چـنـد بـرابـر شـب آخـر

انگـار هـمین چند شب پیـش شـبانه...            آمـد چه به روز دل حـیـدر شـب آخر

حالا شب وصل است ولی با سرِ خونین            شرمنده نمانده‌ست ز کـوثـر شب آخر

با اشک غـریـبـانهٔ خود گـفت سخن‌ها            از بـی‌کـسـی آل پــیـمـبـر شـب آخــر

از کرب‌و‌بلا گفت و حکایات غریبش            از داغ بــرادر بـه بـرادر، شـب آخـر

گویا خـبر آورده نـسـیم از دل صحرا            پـیـچـیـده شـمـیـم گل پـرپـر شب آخـر

قرآن به سر گرفتنم از سر شروع شد            با فرق زخـم‌خـوردۀ حیدر شروع شد

تا آتـش مـحـبت مـولا به دل شـکـفـت            بـاران لـطـف‌های مـکـرر شـروع شد

از اشک توبه راه به هر روضه باز شد            گـفـتم علی و روضۀ اکـبر شروع شد

گـفـتم عـلی، دل در و دیـوار گـفت آه            هـمـراه آه، روضـۀ مـادر شـروع شـد

گـفتم عـلی، شکست دلم، خُرد شد دلم            یک بـاغ، داغ لالـۀ پـرپـر شروع شد

داغ پدر که از سر این خاندان گذشت            هی داغ پـشت داغِ بـرادر شـروع شد

دست مرا گـرفت خـدا، پای روضه‌ها            با روضه زندگی من از سر شروع شد

گـفـتم گـنـاه کـردم و کـارم تـمام... نه            قـدر آمـد و ثـواب مـقـدر شـروع شـد

امشب دلم رها شده از هرچه غیر عشق            آن دل تـمام شد، دل دیگـر شروع شد

رمضان است و ماه نیـمهٔ بدر            شب تـقـسیم زندگی، شب قدر

شب قدر است و من همان تنها            دورم از هـی‌هی و هـیـاهـوها

نیـسـت قـرآن بـرابـرم امـشب            دست مولاست بر سرم امشب

ای خـدای بــزرگ بـنـده‌نـواز            خالـق لحـظـه‌های راز و نیاز

مـی‌چـکـد شـور تـو در آوایـم            مـی‌زنـی مـوج در دعـاهــایـم

شب قدر است و می‌کنی تقسیم            بـرسـان سـهـم دوسـتـان یـتـیم

سهم من چیست؟ بندگی کردن            پاک و پـاکـیـزه زندگی کردن

بار من ای یگانه سنگین است            سبُکم کن که سهمِ من این است

لطف داری به دست کـوتـاهم            می‌دهی آنچه را که می‌خواهم

ای سـؤالِ مرا هـمیـشه جواب            ای سبب! ای مسبِّب! ای اسباب!

با من ای مـهـربان، مدارا کن            گره از کار بـسـته‌ام وا کن...

ای خـدا، ای خـدای نـومیـدان            زنـدهٔ تـا هـمـیـشــه جــاویـدان

ای ســزاوار گـریــه و خـنـده            مـهـربــانِ هـمــاره بـخـشـنـده

پــاکـبـازم اگـرچـه گــمـراهـم            از تو غیر از تو را نمی‌خواهم

بـار تـشـویـش از دلــم بـردار            وَ قــِــنا ربّـنــا عــذاب الــنـّار

شب قدر است و من چنین بی‌تاب            اِفــتــَتِـح یـا مـفـتــّح الابــواب

مُـلـقّـبـی تو اگر چه به بـوتـراب، علی            بـلـنـدمـرتــبـه‌ای! مـثـل آفـتـاب، عـلـی

تو باشتاب علی‌جان نمی‌روی به بهشت            بهـشـت سوی شما می‌کـند شتاب، علی

بـهـشـتِ بـی ولـی‌الله را نـمـی‌خــواهــم            بهشت بی‌تو مرا چیست جز عذاب؟ علی

هنوز خطبهٔ بی‌نقـطهٔ تو حـیرت ماست            هـدایـتـی تو و لارَیب فی کـتـاب، علی

غم بزرگ تو از شـقـشـقـیه‌ات پیداست            جدال توست چه احسن! چه مستطاب! علی

نـه چـاه مـی‌رود از خـاطـر ولایـیِ مـا            نه هم ز خاطر ما گردن و طناب، علی

که کوفه نـقـطهٔ آغاز کـربلای شماست            محاسن تو اگر شد به خون خضاب، علی

اگر دِینی است بر شیعه، علی با خون ادا کرده‌ست            که ما دائم جفا کردیم و او دائم وفا کرده‌ست

علی که رستگار عالم از روز ازل بوده‌ست            علی فُزتُ و ربّ الکعبه‌اش را نذر ما کرده‌ست

سرش را تیغ تا ابرو شکـافـانـده‌ست اما باز            علی ما را، علی ما را، علی ما را دعا کرده‌ست

علی میزان الاعمال است و اعمال مرا خالق            اگر مقبول با شرط قـبول مرتضی کرده‌ست

از آن ساعت که جای مصطفی خوابید در بستر            به دنبال شهادت عمر خود را پا به پا کرده‌ست

خدا بود و‌ خدا بود و حضور مرتضی آن شب            علی آن شب به خود در بین محراب اقتدا کرده‌ست

از آن قرآن که بر نی رفت در صفّین، توان فهمید            چرا شمشیر، قرآن در شب تقدیر وا کرده‌ست

پس از آن ضربه حیدر دید زینب را و دل‌خون شد            یقین دارم نگاهی هم به سمت کربلا کرده‌ست

خـبر رسیده که رکـن پـیـمبر افتاده‌ست            ترک نشسته به محراب، منبر افتاده است

اگر غـلط نکـنم مـرد خـیـبـر افتاده‌ست            طـبیب حـاذق عـالـم به بستر افتاده‌ست

سحـر که آه دل ذوالـفـقـار گـشـت بـلـند            شکـست آیـنـه تصویر زد در آن لبخـند

دو قـدر را زده تـیغـی به یکـدگر پیوند            مسیر سـاقی کـوثـر به کـوثر افتاده‌ست

به سـائـلان بـرسـانـیـد بی‌کـریـم شـدنـد            خرابه‌ها همه محروم از این نسیم شدند

یـتـیـم‌های عـرب بـاز هـم یـتـیـم شـدنـد            که مـهـربان پـدر کوفه دیگر افتاده‌ست

قسم به کیسۀ نانش همیشه مظلوم است            جواب خوبی این مرد، تیغ مسموم است

سرِ نماز هم از حق خویش محروم است            به جرم عـدل، ترازوی داور افتاده‌ست

خـبـر رسـیده که بر فـرق حـیدر کـرار            رسـیـده تـیغ کـجـی در ادامـۀ مـسـمـار

مـدیـنـه در افـق کـوفـه می‌شود تکـرار            دوبـاره پشت در خـانه مـادر افتاده‌ست

خـبـر رسـیـده به سـر قـصـۀ امـیـر آمد            اجـل به دیـدنـش آمد اگـر چـه دیـر آمد

برای زخـم سرش کاسه کاسه شیر آمد            از این حدیث دلم یاد اصغـر افـتاده‌ست

ابـوتـراب به بی‌ شـیریِ ربـاب گریست            به حال کودک او چـشم آفـتاب گریست

عمو نیامد و امّـید رفت و آب گـریست            حسین مانده و کارش به لشکر افتاده‌ست

از این طرف پدری رو به لشکر اندازد            از آن طرف به جوابش سه‌شعبه می‌تازد

برای ایـنکـه پـدر را زنـد پـسـر را زد            و حال اگر بکشد تـیر را سر افتاده‌ست

باز امشب منادی کوفه، از امامی غریب می‌خواند            گوشۀ خانه دختری تنها، دارد اَمن یجیب می‌خواند

مثل اینکه دوباره مثل قدیم، چشم اَز خون دل تری دارد            این پرستار نازنین گویا، باز بیمار بستری دارد

چادر پُر غبار مادر را، سر سجاده بر سرش کرده            بین سر درد امشب بابا، یاد سر درد مادرش کرده

آه در آه، چشمه در چشمه، متعجب زبان گرفته پدر            خار درچشم، اُستخوان به گلو، در گلوم اُستخوان گرفته پدر

آه بابا به چهره‌ات اصلاً، زخم و درد و وَرم نمی‌آید            چه کنم من شکاف زخم سرت، هر چه کردم به هم نمی‌آید

باز سر درد داری و حالا، علت درد پیکرم شده‌ای            ماه «اَبرو شکسته» باباجان، چه قَدَر شکل مادرم شده‌ای

سرخ شد باز اَز سر این زخم، جامهٔ تازه تنت بابا            مو به مو هم به مادرم رفته، نحوه راه رفتنت بابا

پاشو اَز جا کرامت کوفه، آن که خرما به دوش می‌بردی            زود در شهر کوفه می‌پیچد، که شما باز هم زمین خوردی

کودکانی که نانشان دادی، روزگاری بزرگ می‌گردند            می‌نویسند نامه اَما بعد، بی وفا مثل گرگ می‌گردند

یا زمین دار گشته و آن روز، همه افراد خیزران کارند            یا که آهنگری شده آن جا، تیرهای سه شعبه می‌آرند

وای اَز مردمان بی احساس، دردهای بدون اندازه            وای اَز آن سوارکاران و، نعل اسبی که می‌شود تازه

وای اَز دست‌های نامَحرم، آتش و دود و چادر و دامان            وای اَز کوچۀ یهودی‌ها، سنگ باران قاری قرآن

چـرا جـانِ صــدا کــردن نـداری            چـرا حـالِ دعــا کــردن نــداری
تـو مـردِ خـیـبـری بــاور نــدارم            تــوانِ پــلـک وا کــردن نــداری

چه می‌شد سایه‌ات بر خانه می‌ماند            چه می‌شد شمع این پروانه می‌ماند
به من بر می‌خورَد اینطور هستی            سرت ای‌کاش رویِ شانه می‌ماند

زِ چـشـم بـی‌ قـرارم سـو گـرفـتی            به فکرم هستی؟ از من رو گرفتی
سـرت را بــاز کـرده تــیــغ امــا            چـرا یک دست بر پهـلـو گرفـتی

تـمـامِ روضـه‌ هـایـم را شـمـردی            شـمـردی و مـرا گــودال بُــردی
سـپـردی زینبت را بر حـسـین و            حـسینت را به عـبـاست سـپـردی

به من گفتی دلت جانکاهِ زخم است            که با هر ضربه با هر آه زخم است
به من گفتی که عصری رویِ دستت            هزار و نهصد و پنجاه زخم است

مـرا بـا شـش بـرادر مـی‌گـذاری            ولـی با زخـم خـنجـر می‌گـذاری
کـنـارِ مـحـسـن خـود مـی‌روی و            مـرا بـا داغِ اصـغــر مـی‌گـذاری

سرّ الاسرار علی، سیّد الابرار علی‌ست            در شبستان زمین مشرق الانوار علی‌ست

مظهر قـدرت حق دست یداللهی اوست            بین مردان جهان حـیدر کـرار علی‌ست

وسط معـرکـه‌ها پـرچـم سبزش بالاست            بازوی صف شکن احمد مختار علی‌ست

پشت در پشت اگر دشمن باشد غم نیست            تا که در لشکر دین میر و علمدار علی‌ست

اُحـد و خـیـبـر و احـزاب شهـادت دادند            شیر و شمشیر خدا، فاتح پیکار علی‌ست

ساقی کـوثـر اشـراق که از خُـم الـسـت            خورد در روز ازل باده به تکرار علی‌ست

کـاتب لـوح قـضـا، حـاکـم فـرمـان قَـدَر            سالکان را به خدا قـافـله‌سالار علی‌ست

تا که آسـان بشود لحـظۀ جـان دادن من            آن که داده است به من وعدۀ دیدار علی‌ست

تنهـا تو می‌دانی در این ایام حـالـم را            از دور می‌خـوانم برایت بـاز فـالم را

حالا شده بغـض فـراق تو گـلـو گـیرم            دلدادگـانت خـوب می‌فـهـمـند حـالم را

دور سرت این روزها مشتاق پروازم            افـسوس، زنجـیر گـنـاهم بسته بالم را

تصویر زیبای حـرم را قاب می‌گـیرم            پُر می‌کنم با عـطر دیدارت، خـیالم را

هرگز برای هیچ‌کس سَر خَم نخواهم کرد            چون در تو دیـدم آرزوهای محـالم را

خورشید من می‌سوزم از هجر تو و تنها            پـروانـه می‌فـهـمـد دلـیل اشـتـعـالـم را

تحویل می‌گـیرد مرا دنیـا به لطف تو            وقتی به نامت می‌کنم تحویل، سالم را

مبهوت ماندم کیستی؟ که از ازل جانا            با عشق خود دیوانه کردی کل عالم را

آیــا مـیـان زائـرانِ اربـعـیـن هـسـتـم؟            تنهـا تو می‌دانی جـواب این سؤالم را

دل‌ها خوش عید است و ما دلتنگ یاریم            دلگـیـر از اسـفـنـد و بی‌تـاب بـهـاریـم

این اشک‌ها، این اشک‌ها هم بی اراده‌ست            در شـور و در دلـدادگی بـی‌اخـتـیاریم

جــغــرافــیــای داغ مـا مـرزی نـدارد            انــدازۀ عـــمــر زمــانــه داغــداریـــم

اندازۀ یک دشت، خون بر پیکر ماست            انـدازۀ صـد کـوه امــا اسـتــواریــم ...

تـسبـیح در دستـان ما می‌چـرخـد و ما            هی لحظه‌ها، هی لحظه‌ها را می‌شماریم

این روزها سر می‌شود، ما مـطمئّـنـیم            آن روز هم سـر می‌رسـد، امّـیـدواریم

نـزدیک قـلـه یـخ زده دیـگـر نـفـس‌ ها            آه ای طلـوع گـرم! ما چـشم انتـظاریم

یک سال دیگر باز از تو شـرمگـینم            قسمت نبـود امسال رویت را ببـیـنیم

چون طفلِ سردرگم به بازار شب عید            می‌گـیـرم اشـک دیـده را با آسـتـیـنـم

امسال را با حسرت از بس دوره کردم            تــقــویــم را ســوزانــد آهِ آتــشـیـنــم

در روضه‌ات حالا که مهمانیم بگذار            در محـضر تو پهن باشد هـفت سیـنم

توفیق از این بهتر که وقت سالِ تحویل            دارم سر یک سفـره با تو می‌نـشیـنم

چـشمم به سیب افتاد، از حالا بگویم            چـشـم انـتـظـار کـربـلای اربــعـیـنـم

نشاط عید هم از دوری‌ات غم‌انگیز است            بیا اگر تو نـبـاشی، بهـار، پایـیز است

چگونه خنده کند آن‌که در فراق رُخت            همیشه کاسۀ چشمش ز اشک، لبریز است؟

به رونـمای جـمالت چه آورم با خود؟            که جان هر دو جهان در بهاش ناچیز است

سحرگهان که تو را می‌زنم صدا مهدی!            ز نکهت نفـسم صبح، عـطرآمیز است

لبی که وصف تو گوید چو صبح، خندان است            دلی که یاد تو باشد چو گل، سحرخیز است

چگـونه کـوه گـنـاهـم ز پـا در اندازد؟            مرا که رشتۀ مهـر تو دست‌آویز است

خط امان من از فیض دست‌بوسی توست            چه بیم دارم اگر تیغ آسمان، تیز است؟

جحـیم با تو بهشت گل است "میثم" را            بهشت اگر تو نباشی مـلال‌انگیز است