اشعار

دست ببر بر آسمان، تا مگر از دعای تو            یا نگرم به مـاه رخ، یا شنوم صدای تو

روی به هر طرف کنی، نور دو دیدۀ منی            پای به هر کجا نهی، قلب من است جای تو

من که رُخَت ندیده‌ام، دل رَوَد از دو دیده‌ام            وای بر آنکه بنـگـرد بر رخ دلربای تو

یا به دو دیده‌ام بنه پای ز لطف و مرحمت            یا بـگـذار لحـظه‌ای دیده نَهَـم به پای تو

سـلـسـۀ فـراق را بـاز نـمی‌کـنـد کـسـی            از دل زار من مگر دست گره‌گشای تو

ناز غم تو می‌کشم، هر چه کنی بدان خوشم            صاحب من توییّ و من خلق شدم برای تو

اشک به دیده کو به کو، بلکه شوند روبرو            گـریۀ هـای‌هـای من، خـندۀ بی‌ریای تو

گردن من به بند تو، تا چه بُوَد پسند تو            خرّمم از ولای تو، سرخوشم از بلای تو

زخم بزن که مرحمت، کار مسیح می‌کند            درد بـده که گـشـتـه‌ام شـیـفـتـۀ دوای تو

أَینَ مُـعـِزُّ الْأَوْلِـیا؟! یـوسف فـاطـمه بیا!            تا ببرد دل از همه، روی خـدانـمای تو

ای به وجود قائمه، چشم و چراغ فاطمه            بیا که سـایـه افـکـند بر سر ما لوای تو

«میثم» کوی تو منم که پیشتر ز بودنم            تو بودی آشنای من، من شدم آشنای تو

بیا امـیـر من! ای تـیغ در نـیـامِ علی            که با تو جلـوه نمـاید دوباره نامِ علی

تو می‌رسی و جهان را نجات خواهی داد            تو می‌رسی و‌ به پا می‌کنی قیام علی

بیا و خطبه بخوان از عـدالت عـلوی            بیا و خطبه بخـوان بـاز با کلام علی

 سر شکستۀ حیدر هنوز هم زخم است            نوشـتـه‌انـد به پـای تـو انـتـقـام عـلـی

بـیا که پـشـت سـر تـو نـدا دهـیـم آقـا            "علی امام من است و‌ منم غلام علی"

هزار سـر به فـدای حـسین فـاطمه و            "هـزار جـانِ گرامی فـدای نام علی"

"قسم به وعدۀ شیرین مَنْ یَمُت یَرَنی            که ایـسـتـاده بمـیرم به احـترام علی"

خـیـلی دلـم گـرفـته مرا هم نگاه کن            ابـر سـیـاه غـفـلـت من را تـبـاه کـن

دل از هلال مهر تو داد این خبر به من            فصل رسیدن است، نگاهی به ماه کن!

در آسمـان وزیـده نسیم خوش سحر            آن را برای فـصل خـزانـم پـنـاه کن

از دشت‌های عاطفه تا سفره‌های نور            من را مـقـیم رحمت این بارگـاه کن

بـا آیـه‌هـای بـیـم و امـیـدت دل مـرا            فرصت بده دوباره و پاک از گناه کن

نـوروز آمـده که مـرا زنـده‌تـر کـنـد            وقت شکفتن است، مرا هم نگاه کن

ای مهربان! به این دل من هم نگاه کن            حـالم بـد است! حـال مرا روبـراه کـن

سـویت مُجـیـر، از هـمه‌جا رانـده آمدم            یا رب! نظر به بـندۀ بی تکـیـه‌گـاه کن

فـرصـت بـده به راه بـیـایـم، اگر نشد،            بـاشـد قـبـول، زنـدگـی‌ام را سـیـاه کـن

دارم شکست می‌خورم از لشکـر گـناه            سرباز بی‌سـلاح و سـپـر را نـگـاه کن

یـا اَیُـهـا الـعـزیــز! مَــسَـنــا و اَهـلَـنــا            رحـمی بر این شـکـسـته‌دلِ بی‌پـناه کن

طفـل چـموش نفـس مرا زودتر بگیر!            با تـرکـۀ مـحـبت خـود سـر به راه کن

باید تو را به ذکر "علی جان" قسم دهم            ای مهربان! به این دل من هم نگاه کن

تـسنـیم دعای سحـر و عـطر اذان است            این مائده، این ماه مبارک، رمضان است

این سفـرۀ رحمت که سحرگاه به پا شد            آغاز بهـاری‌ست که آرامـش جان است

ماهی‌ست که قدرش به شب قدر شبیه است            ماهی‌ست که قدرش چو شب قدر نهان است

این مـاه اگر رخ بنمـاید همه روز است            پیداست درخشندگی‌اش گر چه نهان است

«در حـسـرت دیـدار تو آواره‌تـریـنـم»            ای ماه که تصویر تو در آب روان است

ای ماه مبارک، رمضان، ماه درخشان            آرامش تو نـاب‌ترین حـسّ جهـان است

در رفـعـت آسمان سهیم است علی            عرشی‌ست که در زمین مقیم است علی

با آن‌همه شوکـتـش شگفتا که چنین            هـمـبـازی کـودك یـتـیـم است عـلی

************

دنـبـال دلـم به هر طـرف رو کردم            افـسوس همیشه بی‌هـدف رو کردم

دیـدم هـمـه عـالـم بـه دلـم رو آورد            وقـتی که به ایـوان نجف رو کردم

************

هستی هر آن‌چه هست از هست علی‌ست            عرش است ولی خانۀ دربست علی‌ست

نعلینش اگرچه وصله‌دار است ولی            رزق همه کائنات در دست علی‌ست

************

در معـرکه هـیـبت عـلی غوغا بود            از میـمـنـه تا مـیـسـره او پـیـدا بود

از شیـوۀ جنگاوری‌اش هیچ نپرس            یک عمر دهان ذوالـفـقارش وا بود

************

دیـدار عـلـی‌ست بـهـتـرین تـقـدیرم            بـا آرزوی جــمــال او مـی‌مـــیـرم

هـرگاه بـخـواهم به عـلـی فکر کنم            پـا می‌شـوم و زود وضـو می‌گـیرم

************

مردی که تـمـام دین و ایـمـان بوده            مــاهــیـّت آیـــه‌هــای قــرآن بــوده

مظـلـومیـتـش را بـنـگـر بعد از او            گـفـتـند مگر عـلـی مـسلـمان بوده؟

همچو اشکی به زمین خوردم و تکثیر شدم            سوی دریـاچـۀ عـفـو تو سـرازیر شدم

آسـمـان جـای دلـم بـود، خـودم می‌دانم            معصیت کردم و اینگونه زمین‌گیر شدم

نَفْس بال و پرِ پرواز مرا زخـمی کرد            بی تو در خلوت پُر حادثه زنجیر شدم

رو زدم جز تو به هر بـنده و بالا رفتم            مثل فواره زمین خوردم و تحـقیر شدم

تشنۀ جرعـه‌ای از سفـرۀ یکرنگ توأم            من از این سفرۀ صد رنگ گُنه سیر شدم

دلم آلـوده و بـد بـود ولی در شب قـدر            بـعـلـیٍ بـعـلـی گـفـتـم و تـطـهـیـر شدم

نَفَسم تشـنۀ این راز و نـیاز است هنوز            دلم افروخته از سوز و گداز است هنوز

هر چه از غربت مولا بنویسیم کم است            شرح این قِصۀ پُر غُصه دراز است هنوز

مـتـولـد شـده در کـعـبـه ولی در مـکـه            بردن نام عـلی مسـئـله‌سـاز است هنوز

در خودش عطر قدم‌های علی را دارد            تَرَکِ کعبه اگر چـشـم‌نـواز است هنوز

شیعه را می‌کُشد این داغ که صدها سال است            مدفن فاطمه در چنگ حجاز است هنوز

در مسیر علی و فـاطمه جان می‌بـازیم            ما برای حـسـنـش نیز حـرم می‌سـازیم

بخوان که اشک بریزم کمی به حال خودم            دل شکـسـتۀ من! ای شکسته بال خودم

بخوان به لهجۀ اشک و بخوان به لحن سکوت            چقدر خسته‌ام از لحن قیل و قال خودم

اگر رسید صـدایت به شور عـشق بگو            مرا رها نکـند لحـظه‌ای به حال خـودم

شب معاشقه قرآن به سر بگیر و بخوان            که رزق گریه بگیرم برای سال خودم

قـرار بود من و تو به آسـمـان بـرسـیم            مرا ببخش که این‌گونه خود وبال خودم

شبی به لطف علی می‌رسم به صحن نجف            تمام عـمر، خوشم با همین خیال خودم

کو شب قدر که قرآن به سر از تنگ‌دلی            هـی بـگـوئـیــم بِـعـلـیٍّ بِـعــلـیٍّ بِـعــلـی

مطلعُ الفجر شب قدر، سلام تو خوش است            اُدخـــلـــوهـــا بــســـلامٍ ابـــدیٍ ازلـــی

ای خوشا امشب و بیداری و الغوث الغوث            خوش‌ترش خواب تو را دیدن و بیداردِلی

کسی آن سوی حسینیّه نشسته‌ست هنوز            همه رفـتـند، شب قدر تمام است؛ ولی،

باز قرآن به سرش دارد و هی می‌گوید            به حـسـین بن عـلیٍ به حـسـین بن علی

دوباره اشك غم از گونه‌ام سرازير است            امام حيیِ من! احيای بی تو دلگير است

دوبـاره لـيـلـۀ قـدر آمـد و گـمــان دارم            مـقـدر است نـيـايـی؛ فـراق تقدير است

كسی ورق نـزند خـاطرات هجـران را            كتاب بی كسی‌ام بی نياز تـفـسـير است

مـبـيـن كه دسـت تـمـنـا به آسـمان دارم            هنوز پای دل من به خاك، زنجير است

گـرسـنـه آمـده‌ام پـای سـفـرۀ سـحــرت            كه ديده و دلم از شام بی‌كسی سير است

رواسـت تا كه فـدايت كـنـم جـوانـی را            ز فرط معصيت افسوس كه دلم پير است

دليل مرگ عـلی نيست ضربۀ شمـشير            چرا كه قاتل مولا غـلاف شمشير است

همیـشه چـرخ زده بر مـدارِ مـولا حـق            که در شعاعِ علی گشته‌ است معنا حق

گـسـسـتـنی نـبُوَد رشتـۀ مـحبتِ دوست            چنان که خورده گره نام مرتضی با حق

فقط به قامت مـولا ظهـور خواهد کرد            اگر بنـاست تمـاشـا شود به سـیـما حـق

علی‌ست با حق و حق با علی‌ست، من ماندم،            چگونه بین سقیفه شده‌ست حاشا حق؟!

علی خلیفۀ بر حق احمد است و چه باک            که جای او بنـشـیـنـند غـاصبان نـاحـق

وَ عینِ نامِ علی را به عینه خواهی دید            به هر کجایِ جهان که شده‌‌ست برپا حق

قــســم بـه لامِ عــلــی، لا الــه الّا الـلـه            بـرای وصـف عــلی، لا کـلامَ الّا حـق

قـسم به یا، عـوضِ گـفـتنِ "خداحـافظ "            همیشه ذکر لبم یا عـلی‌ست یا "یا حق"

جهان بی‌تو مگر چیست؟ هیچ! بخشیدم            عطاش را به لقایش، "علی مدد! یا حق...!"

و روی برگه شعـرم نوشـته خواهد شد            قـبول، شاعـر مـولا قـبول! امضا: حق

عاقبت جان به لبِ صبر رسانـدند علی            پایِ آن قـول که دادند، نمـانـدنـد عـلی!

واقعاً مردم این شهر نمک نـشـناس‌اند!            جایِ جـبران به دلت داغ نـشاندند علی

اُجرت آن همه چاهی که تو کندی این بود!؟            قطره‌ای آب به اصغـر نرسـانـدند علی

پسرت را تـهِ گـودال کـشـیـدند به زور            دخـتـرت را سـرِبـازار کـشانـدنـد علی

کودکانی که عسل خوردۀ دستت بودند            بر تنِ بی کـفـنـش اسب دوانـدنـد عـلی

وقتی بساط غفران، چاره‌گشای کار است            توبه بر اهل خسران، چاره‌گشای کار است

بر عـبـد روسـیـاهـی که چـاره‌ای ندارد            تنها دو چشم گریان، چاره‌گشای کار است

کـوه گـنـاه بخـشـنـد اینجـا به سـوز آهی            آه از وجود سوزان، چاره‌گشای کار است

بزمی که میزبانش ستار و پرده‌پوش است            شرمندگی مهمان، چاره‌گشای کار است

وقـتی رسـیـده کـارم تـنهـا به تار مـویی            ذکر قدیم الاحسان، چاره‌گشای کار است

بر مـن کـه زیـر دیـنـم، دلـداۀ حــسـیـنـم            یک کربلا به قرآن، چاره‌گشای کار است

یک عمر، نور رویش داد از خطا نجاتم            مصباح او کماکان چاره‌گشای کار است

حبی که از عـلـی بر لـوح دلم نـشـسـتـه            روز حساب و میزان، چاره‌گشای کار است

در اوج بی‌پـنـاهی، وقـتی نـمانـده راهی            تکیه به شاه ایمان، چاره‌گشای کار است

هجر نجـف حـسابی اشک مرا در آورد            سجده به زیر ایوان، چاره‌گشای کار است

بر مصحـفی که وا شد با تـیغ ابن ملجـم            کِی مرهم طبیبان، چاره‌گشای کار است؟!

تا زیـنبش نـبـیـند فـرق شـکـسـتـه‌اش را            رفتن به پای لرزان، چاره‌گشای کار است

دلتنگ روی زهراست سی سال و این جراحت            بر ختم درد هجران، چاره‌گشای کار است

بیا بـشـنـو امـشـب خـبـرهـای تـازه            خـبـر می‌دهـنـد از سـفـرهای تـازه

بیا فکـر کن بعد از این ای کـبـوتر            به پــرواز بـا بـال و پـرهـای تـازه

بیا عـاشـقـی کن همین لحـظـه‌ها را            که مـعـشـوق دارد نـظـرهای تـازه

که امشب بـگـیـرند حـکـم شکـفـتن            در این باغ، خـونین‌جگـرهای تازه

تو هم کـربلایی شو ای دل بـیارای            شبت را به شمس و قــمرهای تازه

از این کهنگی‌ها رها باش و در خود            ببین بعد از امشب، سحـرهای تازه

بی نـور تـو من راه به تـوحـیـد نـدارم            با نـور تو من حسرت خـورشید ندارم

باید تو بخـواهی که به سمت تو بـیـایم            من کـه بـه خـودم ذره‌ای امـیـد نـدارم

راهی شـده‌ام سـمـت نـجـف با قدم دل            انــدوه بـه تـن کـرده‌ام و عـیـد نــدارم

وقتی که به گودی گلو می‌رسد این جان            بـالای ســرم هـسـتـی و تـردیـد نـدارم

من عـاشـق دیـدار تـوأم روز قـیـامـت            لطفی کن از آن دور که من دید ندارم

امشب شب قدر است شب تلخ یتیمی‌ست            انــدوه بـه تـن کـرده‌ام و عـیـد نــدارم

دلم در سینه می‌کوبد به دیوار قفس سر را            خودت بیرون بیاور از درونم این کبوتر را

پُرم از شیـطـنت‌های زمـان کـودکی اما            در آغوشت بگیر این بار هم این کودک شر را

من از تنهایی و بی سرپناهی سخت می‌ترسم            دقیقاً مثل آن طفلی که گم کرده‌ست مادر را

صدایت می‌زنم بابا، قبولم کن به فرزندی            کجا پیدا کنم بابای خوبی مثل حـیدر را

من از بازار از کوچه به سمت خانه برگشتم            خودت با دست‌هایت باز کن بر روی من در را

به من هم جا بده یک گوشه از ایوان طلا امشب            همانطوری که جا دادی کنار خویش قنبر را

تو نوکرهایی از من خوب‌تر داری فراوان، من            کجا پیدا کنم غیر از تو یک ارباب بهتر را

خدا رحمت کند، می‌گفت بابایم: تو نوکر باش            علی از خانه‌اش بیرون نخواهد کرد نوکر را

به شوق بردن نام تو بود اصلاً از اول هم            اگـر گـفـتـم در آغـاز اذان الله اکـبـر را

خونی که کرده ارغوانی بسترم را            پوشیده همچون پرده‌ای زخم سرم را

دور و برم خیل یتیمان گریه دارند            پـژمـرده بـیـنـم یاس‌های پرپـرم را

اشک غـم زینب زده آتش به جـانم            کردم نهان از چشم او، چشم ترم را

تـازه شـود یـاد نـگــاه گـرم زهــرا            هـر گـاه می‌بـیـنـم نـگـاه دخـترم را

پی بر دل خونین من هرگز نبردند            دیدند گرچه مـردمان زخم سرم را

داغی به دل دارم من از شهر مدینه            زآن جا که روی خاک دیدم همسرم را

آوای "عـبدی ارجعی" می‌آید و من            گـفـتـم به زیـر لـب وداع آخـرم را

پـروانـه‌های بی پـر و بـالـم! بیـائید            پنهان کنید از چـشم‌ها خاکسترم را

با یاد مادر  از جگـر آهی بر آرید            وقتی کفن کردید در شب پیکرم را

گـفـتـم کـفـن یـاد حـسـیـنـم اوفـتـادم            آزاد کن ای بغض ماتم حنجـرم را

تا گودی مقتل «وفایی» غـم کشاند            آهـسـتـه آهـسـتـه دل غــم‌پــروم را

در شب قـدر دلـم با غـزلی هـمدم شـد            بین ما، فاصله‌ها واژه به واژه کم شد

چارده مـرتـبه قـرآن که گرفتم بر سر            در حرم یک به یک ابیات غزل، مَحرَم شد

ابـتـدا حـرف دلـم را بـه نـگـاهـم دادم            بوسه می‌خواست لبم، گنبد خضرا خم شد

خم شد آهسته از اسرار ازل با من گفت            گفت: ایوان نـجـف بـوسـه‌گه عالم شد

بعد هـم پـشت هـمـان پـنجـرۀ رویـایی            چشم من، محو ضریحی که نمی‌دیدم شد

خواستم گریه کنم بلکه بر این زخم عمیق            گریه مرهم بشود، خون جگر مرهم شد

گریه کردم، عطش آمد به سراغم، گفتم:            به فدای لب خشکت! همه جا زمزم شد

روی سـجــادۀ خـود یـاد لـبـت افـتـادم            تـشـنـه‌ام بود، ولی آب بـرایـم سـم شد

زنده ماندم که سلامی به سلامی برسد            از محـمد به محـمـد که مـیـسر هم شد

من مسلـمـان شدۀ مذهب چشمی هستم            که در آن عاطفه با عشق و جنون توأم شد

سال ها پـیـر شدم در قـفـس آغـوشـت            شکر کردم، در و دیوار قفس محکم شد

کاروان دل من، بس که خراسان رفته‌ست            تـار و پـود غـزلـم جـادۀ ابـریـشـم شد

سال‌ها شعر غریبانه در ابیات خودش            خونِ دل خورد که با دشمن خود همدم شد

داشتم کنج حرم جامـعه را می‌خـواندم            برگ در برگ مفاتیح، پُر از شبنم شد

یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت            یک قدم مانده به او، کار جهان مبهم شد

بیـت آخـر نـکـند قـافـیه غـافـلـگـیرت            آی برخیز! که این قافیه یا «قائم» شد

شیعه‌ایم و هست مفهـوم حیات ما علی            یار ما بوده‌ست وقت شادی و غم‌ها علی

هرکجا ماندیم تنها و غمی بر دل نشست            بوده هـمـراهِ دلِ تنـهـایِ ما تـنـهـا علی

ما کـویـریم و گرفته قـلـب‌های ما صفا            از شمیم مهر و لطفِ حضرتِ دریا علی

هرکجا از جورِ گردون غم به دل‌هامان نشست            داده آرامش، دل پـُر غـصۀ ما را علی

ما همه فـرزندهای عاشق این مکـتبـیم            شد یـتـیـمی سهمِ ما با رفـتن بـابـا علی

مثل کُل لحـظه‌های زنـدگی‌مـان باز هم            می‌کـنیم آغاز، سالِ تازه را هم با علی

داغدار حیدریم و ذکر ما تبریک نیست            ذکر ما این است در دیدارهامان: یا علی