اشعار

ای غـبار آسـتانت چـشم جـان را توتـیا            ای جـمالت صفـحۀ تـوحـید ذات كـبریا

ذكر نامت عاشقان را حرز جان در راه عشق            یاد رویت سالكان را توشه در صفّ صفا

سر نمی‌زد مهر رخسارت گر از شرق وجود            غرق ظلمات عدم بودی جهان سر تا به پا

كوه حلمت آنچنان سنگین كه از حملش زمین            از عرق هر لحظه دارد در میان آب، جا

تابه شخصت سا یه گردانی نمایدكرده است            چرخ رنگارنگ پشت خود به یكرنگی دو تا

كاش ایزد عالـمی دیگر برایت ساخـتی            در خور قـدرت نبـاشد قـیمت دنـیای ما

نی خطا گـفتم نبودی گر چراغ هستیت            صفحۀ هستی نبودی جز یكی ظلمت سرا

حسرت خلق جهان شد سایۀ چتر پرش            در پـناه ظـلّ لطـفـت جا مگر دارد هما

كرد در بر جامۀ ماتم ز غیرت آسـمان            تا تو را گردید تاج فـرق خاك تـیره، پا

كعبه از یمن قدومت عالمی را شد مطاف            ورنه سنگ و خشت را چندان نمی‌باشد بها

هر كه از جان پای بند رشتۀ مهر تو شد            خاطرش از قید فكر هر دو عالم شد رها

گر به شرط ترك مهرت بود جنّت، عارفان            با ولایت نار دوزخ خواستـندی مطـلـقا

هر مقامی هست شایان تو در ملك وجود            جز خـدایی كان بود از آنِ ذات لایـری

گر ولایت نیست، لختی خون نشاید خواند دل            جوهری در كار باید خاك تا گردد طلا

هر گدایی از در لطفت نصیبی بر گرفت            شاه نی، شاهی بدرگاهش همی گردد گدا

خواست حق یابد ز رویت بزم هستی روشنی            باب رحمت را فراز آورد و فرمودت: بیا!

آمدی! خوش آمدی! شاها قدم بالای چشم            خوب بخشیدی چراغ زندگـانی را ضیا

تا تو در اقـلـیم طاعت پرچم تقـوا زدی            شد خـجـل از قـلـّتِ سرمـایۀ خود اتقـیا

حبّ ذاتت جوهرِ فطریست در مرآت دل            همچو داغ لاله و رنگ گل و لطف گیا

نار دوزخ جان خود سوزد به روز حشر اگر            عـاصـیان بر دامـنت آرنـد دست الـتجـا

ذات احـمد در غـدیـر خـمّ با قولی متین            كـرد تـثـبـیت مـقـامت آشـكـار و برملا

از طـنین منـطق من كـنـت مـولاهُ نمود            پاره، گر خود پرده‌ای هم بود از ریب و ریا

هر كه پیغمبر شناسد بی‌تو، فكرش قاصر است            زانكه هرگز سایه از مهر فلك نبود جدا

در صراط مستـقـیم حق به ارشاد خـرد            با نبی تـنهـا تو طی راه كـردی پا به پا

ای علی! ای مظهر اوصاف حی لم یزل            ای وجـودت نـاخـدای كـشـتی دین خـدا

ای‌كه سیراب است گیتی از زلال فضل تو            قلب ما خـون كرد یاد تـشـنه‌گان كـربلا

تاب، بی‌تاب شد از این قصۀ خاطر گداز            صبر، بی‌صبری شد از این ماجرای جان گزا

عقـل را باور نمی‌آید كه فـرزند رسول            پیش دریا تـشـنه‌لب كـشـتند قـوم اشـقـیا

جای آن باشد كزین محنت به صحرای وجود            سیل اشك خون روان گردد ز چشم ماسوا

آتش غم زین سخن در خامه و دفتر گرفت            بیش از اینم نیست یـارای بـیان مـاجرا

چیست گفتم با خرد حُبّ علی سلطان دین            گفت (عابد) ذاكَ فَضلُ اللهِ یؤتی من یشا

کسی که انبیا هم عاجزند از درکِ تفسیرش            چگونه می‌توان با شعرِ ناقص کرد تصویرش؟!

چنان عشقش جنون می‌آورد در دل، جوانان را            که آخر یوسف برنا ز حسرت می‌شود پیرش

تمامِ معنیِ قرآن به خالِ هندویش بند است            چه معنا می‌دهد «با»، گر نباشد نقطۀ زیرش؟!

به این تدبیرِ ناقص دل مبند ای دل، ببین اینجا            گره خورده قضا هم بر سرِ زنجیرِ تقدیرش

همین که می‌رود بر مأذنه، محشر به پا گردد            که شیطان می‌کند میلِ نماز از شوقِ تکبیرش

عجب مشمار اگر باد از نجف بیرون نمی‌آید            به دام افتاده حتّی باد در زلفِ گره‌گیرش

ز جانم حُبِّ حیدر را جدا نتوان نمود، آری            محال است اینکه شِکّر را جدا سازند از شیرش

چه اعجازی‌ست یا رب در کلامِ عرشیِ حیدر            که می‌میرند مشتاقانِ او از فرطِ تأثیرش

به اشک‌ِ شورِ چشمِ خویش آخر پاک شد عاصی            که سگ را نیست جز دشتِ نمک راهی به تطهیرش

آرزودار توأیم ای سَرِمـان گرمِ خـیالت            کاش مرگ آید و ما را برساند به وصالت

زیرِ پایت غزلِ أشهَدِمان را که سرودیم            می‌فـرستیم سلام و صلـواتی به جـمالت

ما کجا مدحِ تو گفتن؟ نفسی از تو شنُفتن؟            وحیْ فرما به حَرای شُعَرای کَر و لالت

این‌که دستان تو را بوسه زده خِلقتِ عالَم            اختیاری‌ست که داده‌ست خدای مُتعـالت

باید از خویش بپرسی به سَلونی: "تو که هستی؟!"            ای که حتی نرسیده‌ست قَدِ ما به سئوالت

شرطِ اوّل قدم آن است که مجنونِ تو باشد            حافظ از عَهدِ خدا گفته و از شرطِ رسالت

هر که بی‌حُبِّ تو سجّاده‌نشینِ شب و روز است            عمر را سجده‌کنان می‌گذراند به بِطالت

حُکمِ حِلّیَّت و حُرمَت، حَکَم آب و شرابی            خونِ مایی که به هر کیش حرام است، حلالت

ای که از دارِ جهان جز دلِ ما هیچ نبُردی            گاهی از لطف بیا سَرکِشی مال و مَنالت

به سگانِ نجفت غبطه نخوردیم؟ که خوردیم!            کارِ مایی که وَبالیم فقط، چیست؟ خجالت!

کاش در عَصرِ تو بودیم غباری سرِ راهی            سهمِ ما بود فقط یک قدم از شصت‌وسه سالت

عدل، همراهِ سفر کردنت از خاکْ سفر کرد            بر مزارِ تو نشـسـتیم به تَرحـیمِ عـدالت

ای زیـنـت صــدای اذانِ مـنــاره‌هـا            نـام تـو عـلـت ضـربــان سـتـاره‌هـا

غیر از خودت به هیچ کسی نیستی شبیه            زانـو زدنـد پیـش شـمـا استـعـاره‌‌ها

تـفـسـیر آیـه‌های الهی، نگـاه توست            مـعـنـای خـوبْ آمـدن اسـتـخـاره‌ها!

تخت خلافت تو فقط یک حصیر بود            ویـران شـوند بعد تو دارالامـاره‌ها!

ای دست‌های سبز درختان به سوی تو            ای مـرجـع ضـمـیر تـمـام اشـاره‌ها

ما را سوار کـشتی نهج البـلاغه کن            ما موج‌های گمشده بر تخـته پاره‌ها

نامی به پـای نـام قـشنگـت نمی‌رسد            اسمت اذان ماست، گواهش مناره‌ها

عالم زر می‌شود در عـالـم مـعـنا غـدیر            هست شهر نور این دنیا و آن دنیا غدیر

جاری و ساریست این برکه برای عالمین            راه دیروز است هم امروز و هم فردا غدیر

هر که خوشحال است از این عید خوش بر حال او            هـسـت شـادیِ دل زریـهٔ زهـرا غــدیــر

هیچ عیدی را به این اندازه مطلب نیست نیست            در میان جشن‌ها بی‌شک بود اولا غدیر

شوکت این روز چون کوه و بقیه ذره‌اند            بر کویر ملک عالم هست چون دریا غدیر

خوش به حال ما که مولامان علیِ مرتضاست

ما همه طفلیم و بابامان علیِ مرتضاست

کشتی حق لنگری دارد که آن دست علی‌ست            گنج دنیا گوهری دارد که آن دست علی‌ست

از همه دست دهـنده‌تر علیِ مرتضاست            دست خالق مظهری دارد که آن دست علی‌ست

مهربان‌تر از عـلی دنیا ندیده در عوض            خشم محشر خنجری دارد که آن دست علی‌ست

لرزه‌ها انداخت با یک حمله بر نسل یهود            قلعه‌هاشان خیبری دارد که آن دست علی‌ست

خود به وصف فاطمه مشغول بوده از ازل            مدح زهرا دفتری دارد که آن دست علی‌ست

خوش به حال ما که مولامان علیِ مرتضاست

ما همه طفلیم و بابامان علیِ مرتضاست

دوباره فصل ولایت رسیده بر شادی            به یُمن مـوسم مـیـلاد حضرت هادی

پریـده مـرغ دلـم از قـفـس به سامـرا            به روی بام ولایت، نشسته بر صدرا

دهـم ولـی خـدا، دیـده را مُـعـلا کـرد            چهـارمین عـلی از آسـمان تجلا کرد

برای جامعه اینک ذخـیره آمده است            زیـارتی به مـراتب کـبـیره آمده است

شبیه جد کبیرش،«کَلَامُکُمْ‏ نُور» است            «وَمَهْبِطَ الْوَحْی» است و خطا ز او دور است

«وَقادَةَ الْأُمَم» است و «عَناصِرَ الْأَبْرار»            ز لشکـرش متـوکل شود کـمی بـیدار

عجب نباشد اگر او امیر شیران است            که وارث اسـدالله و از دلـیـران است

همیشه می‌وزد از مرقدش نسیم بهشت            منم اسیـر جـلالش، منم مـقـیم بهـشت

میان باغ ضریحش، کنار و دور سرش            نشانه‌ای ز عروس و ز خواهر و پسرش

و در کنار عزیزان خود رود پـسری            بـیـایـد و بـنـشـیـنـد بـه خـانـه پــدری

آســتــان خـدا کــمـال شـمـا            هـفـت پـرواز زیر بـال شما

با شما می‌شود به قرب رسید            ای وصال خـدا وصال شما

گـاه با آدم و گـهـی بـا نـوح            بی‌زمان است سن و سال شما

مثل جـبـریـل می‌شـود بـالـم            با همین غوره‌های کال شما

بال مـا را به آسـمـان ببرید

تا خـداونـد لا مـکـان ببـرید

هر کسی که تو را سلام کند            بـه مـقـام تـو احـتــرام کـنـد

کاش در صحن سامرات خدا            تا قـیـامـت مـرا غـلام کـنـد

پـر و بـال کـبـوتــرانـۀ مـن            در حـریـم تو مـیـل دام کـند

هر که بی‌توست واجب است به خود            خواب احـرام را حـرام کند

بر دلم واجب است بعد طواف            عرض دین محضر امام کند

نـیـمـۀ مـاه حـج که شد بـاید

شیـعـه در محـضـر شما آید

ای مـسیـحـای سامـرا هادی            آفــتــاب مـسـیـر مـا هــادی

عـلـی ابن مـحـمـد ابن عـلی            نــــوۀ اول رضـــا هــــادی

نیست جز دامن کـرامت تو            پـــردهٔ خــانــهٔ خــدا هــادی

ذکر هر چارشنبه‌ام این است            یا رضا، یا جـواد، یا هـادی

به ملک هم نـمی‌دهم هرگز            گـریـهٔ زائــر تـو را هــادی

یک شبی را کنار ما ماندی

سر سجاده جامعـه خـواندی

تو دعـا را مـعـرفـی کردی            مرتـضی را معـرفی کردی

بـا فــراز زیــارت سـبــزت            راه مـا را مـعـرفـی کـردی

مرتضی و حسین و فاطمه و            مـجـتـبی را مـعـرفی کردی

نه فـقـط اهـل بیت را بـلکـه            تو خـدا را مـعـرفـی کـردی

سـامـرایت غـریـب بـود اما            کـربـلا را مـعـرفـی کـردی

با تو ما مرتضی‌شناس شدیم

تا قـیامـت خـداشـنـاس شدیم

ریـشـه‌هـای مـحـبـت مـا تو            مـزرعـه‌های سـبـز دنیـا تو

خواهش سرزمین پائین، من            اشـتـیـاق بـهـشـت بـالا، تـو

گـاه ابـلـیـس می‌شـوم بی‌تـو            گـاه جـبـریـل می‌شـوم با تو

من نمی‌دانم این که من دارم            به تو نـزدیک می‌شوم یا تو

چه کسی از مسیر گمراهی            داده ما را نجـات؟... آقـا تو

تـو مـرا بـا ولایــتـم کـردی

آمــدی و هــدایــتــم کـردی

دل من در کـفـت اسـیر بُوَد            به دخـیـل تو مستـجـیـر بود

گر شود ثـروتـم سـلـیـمـانی            باز هـم بر درت فـقـیـر بُوَد

شکر حق می‌کنم صدای بلند            حضرت هـادی‌ام امـیـر بُوَد

آبـرو خـرج می‌کـنی بس‌که            کـرم سـفــره‌ات کـثـیـر بُـوَد

شب مـیلاد تو به ذی‌الحجـه            مـطـلـع شـوکـت غـدیر بُوَد

ریـشـۀ نـاب اعـتـقـاد عـلـی

پسر حـضـرت جـواد عـلـی

دوسـت دارم گـدای تو باشم            سـائـل دسـت‌هـای تو بـاشـم

مـثـل بـال و پـر کـبـوتـرهـا            دائـمـاً در هــوای تـو بـاشـم

دوست دارم که از زمان ازل            تـا ابـد خـاک پـای تـو بـاشم

نیـمه‌شب‌های ماه ذی الحجه            زائـر سـامــرای تـو بــاشـم

یـا دعـای قـنـوت من بـاشی            یـا قـنـوت دعـای تـو بـاشـم

ما فـقـیریم! سفـره‌ای وا کن

سـامـرایـی حـوالـۀ مــا کـن

با تو این عقل‌ها بزرگ شدند            اعـتـقـادات ما بـزرگ شدند

پای دل‌های شیعـیان آن قدر            گریه کردید تا بـزرگ شدند

با نـگـاه تـو بـا مـحـبـت تـو            اِبن سکـّیت‌ها بـزرگ شدند

خوب شد بچه‌های هیئت ما            پای درس شما بزرگ شدند

بـچـه‌هـای قــبـیـلــۀ مــا بــا            کـربـلا کـربـلا بزرگ شدند

بی‌تو دل‌های ما بهار نداشت

مثل یک شاخه‌ای که بار نداشت

هم گـریه‌ای و آب وضـوی مکـرّری            هم کوثری و جام و سبـوی معـطری

باید تورا بجویمت ای عشق اهل بیت            در امـتـداد پـیچـش گـیـسـوی دلـبـری

بر خاک، سجده می‌کنم و مست می‌شوم            وقـتی‌که باز می‌شود از آسـمان دری

بس‌که خـراب بـاده شـدم بـین میـکـده            پـایـم نـمی‌کـشـد بـروم جـای دیگـری

دلـداده و اسـیــرم و بـاب الـجـوادی‌ام

اهل همین مـحـلـه و مهـمـان هـادی‌ام

ابن‌الرضای دوم و عـشق رضا رسید            دردانـۀ سـمـانـه و نـور سـمـا رسـیـد

نامش عـلی و کـنـیۀ او هم ابوالحـسن            نطقش؛ پیمبری که به وحی خدا رسید

خال لبش اشاره به توحید کعبه داشت            قـدّ قـصـیـده‌اش بـه قـد ربّــنــا رسـیـد

تـقـسـیـم شد مـحـبت او بین کـا ئـنـات            یک ذره از ولایت او هم به ما رسید

عالم فـقـیر و سائل دست کریم اوست

ایران گـدای خـانۀ عـبد العظیمِ اوست

روح بلند او به جـنان پـر کـشیده بود            میلش به عرش و وادی دلبر کشیده بود

رفت از مدینه، سمت نجف، قبل سامرا            بسکه لبش، شراب علی سر کشیده بود

در قلب عرش، عشق خدا را برای خلق            از بـرکۀ غـدیـری حـیـدر کـشیده بود

در "فُلکِ جَاری" از "لُجَجِ الغَامِرَه" که گفت            حیدر به روی دست پیمبر کشیده بود

یعنی یقین کنید که دست خدا علی‌ست

اصلاً کـلید معـرفـت الله، یا عـلی‌ست

قـربـان لـطف هـادی و قـربان سامرا            دیـوانـۀ نـجـف شـده مـهـمـان سـامـرا

من ریزه‌خـوار لـقـمۀ سلـطان مشهدم            پُر برکت است سفـره‌ام از نان سامرا

جـانم به درد و تـاول پـاهـای زائران            در پیـچ و تـابِ کوچه خـیابان سامـرا

این اربعـین اگر که شدی زائـر حـرم            یک شب بخواب گـوشۀ ایوان سامرا

عمری‌ست سامرا، حرمِ جانِ خسته‌هاست

آنجا که خـانـۀ پـدری من و شـمـاست

این کـورۀ محـبت‌مان گـرم شد دمـش            جانم به عـشق! با همۀ حـالِ درهمش

من را فـقـط یکی بـبرد خـیمۀ حـسین            خـیلی زمـان نمـانـده بیـاید محـرمـش

قـسمت نشد به سر بـزنم زیر قـبّه‌اش            دعوت کـنید گریه کـنم زیر پرچـمش

فکری برای این دلِ بی‌تـاب من کنید            شش‌گوشۀ حـسین مرا کُشته با غمش

نوکر، اگر حـرم نرود خوار می‌شود

نوکـر، بـدون گـریه گـرفـتار می‌شود

مـسلـمـانی مسـلـمـان وجـودت            بـلا گــردان الـفــاظ سـجــودت

حضورت را به هرجا می‌رساندی            از آنجا کـرده‌ای رفع کـدورت

ملائک بـال را می‌گـسترانـد ند            به زیر پای تو وقت حضورت

به پا می‌شد قیامت لحظه‌ای که            خـلایـق بـود در راه عـبـورت

تو مـوسـای تـمـام اهـل بـیـتـی            شده محراب مثل کـوه طـورت

تو در محـشـر قـیامت آفـریـنی            خودت یک پا امیـرالمـؤمنـینی

به رغم ظلمت هوچی‌‌گرِ بی‌رحمِ هرجایی            به جا مانده است از چشمت احادیثی تماشایی

به نقش شیر روی پرده جان دادی و رو کردی            برای دلـقک جادو‌گر اعجازی مسیحایی

و در بزم شراب ظالمان خواندی چنان شعری            که غرق اشک شد کاخ از هراس مرگ و تنهایی

و ای درّندگان کوه و جنگل رام لبخندت!            نشد از شرّ آن انسان‌نـما یک‌آن بیـاسایی

برای مـردمان روزگـاران تا ابـد گـفـتی            میان حرف‌حرف جامعه از نور و زیبایی

به استقـبال ره‌گُم‌کردگان در ظلمت دنـیا            هنوز ای مهربان بی‌وقفه با فانوس می‌آیی

به کعبـه روی نهادم کـه دور یار بگردم            کجـای خانـه بـه دنبـال آن نگـار بگـردم

میان این‌همه حاجی کجاست حاجی زهرا؟            کـه هـر نفس به فدایش هزار بار بگردم

مقام و زمزم و رکن و حطیم را همه گشتم            کنـار حجر روم، یـا به مستجار بگردم؟

میـان خـلـق دویـدم که در کـنار تو باشم            بگـو چقـدر بـه هر گوشه و کنار بگردم

دلم گرفته بگـو ای عزیـز فاطمـه تا کی            تو را نبینم و بر گِرد ایـن جـدار بگردم؟

به شوق این که فقط زیر سایۀ تو بمیرم            چو آفتاب به هر کوه و کوهـسار بگردم

اگر چه گَردِ رهم، با نسیم در به‌درم کن            که در هوات به هر شهر و هر دیار بگردم

خدا گـواست که نـومید نیستم ز وصالت            اگر چـه دور تو تـا دور روزگار بگردم

بـه انتظار قسـم بـا خـود این قرار نهادم            که در هـوای تـو تـا وقت انتظار بگردم

عنـایتی کـه همـه عمـر «میثم» تو بمانم            بسـانِ میـثـمِ تـو دور چـوبِ دار بگـردم

عید قربان است ای یاران گل‌افشانی کنید            در منای دل وقوف از حج روحانی کنید

تا نیفتاده است جان در پنجۀ گرگ هوا            گوسفـند نفـس را گـیرید و قـربانی کنید

سنگ‌ها از مشعر وصل الهی کرده جمع            جنگ با شیطان و ترک فعل شیطانی کنید

بانگ لبیک از درون آرید بیرون تا به تن            حـلـۀ احــرام از انــوار ربـّـانـی کـنـیـد

در مسیر وجه ربّک پای جان بگذاشته            گام اول در هوالهو خویش را فانی کنید

پای تا سر ذکر حق گردیده در عین سکوت            گـفتگـو با ذات پـاک حیِّ سبحانی کـنید

از سر من، موی بتراشید و محو هو شوید

تا همه لـبـریز از نـور جـمـال او شوید

شستشو کن روح را در چشمه عین الیقین            حلۀ احرام پوش از شهپر روح الامـین

پاک کن آئینه را از زنگ تزویر و ریا            تا شوی سر تا قـدم آئـیـنـۀ حـق الیـقـین

گردن تـسلـیم اسماعـیل را در زیر تـیغ            تـیغ ابراهـیم را بر حـلـق اسماعیل بین

تـیغ از الـماس در دست پدر بـرنـده‌تـر            ای عجب نازک‌تر از گل آن گلوی نازنین

نه گلو بشکافت نه آن کارد حنجر را برید            هم پسر گردید محزون هم پدر شد خشمگین

پای تا سر شعله شد فریاد زد کای تیغ تیز            از چه کندی می‌کنی در امر رب العالمین

تیغ گفتا کای سراپا گشته از محبوب پُر

تو به من گـویی بـبر اما خـدا گوید نبر

ناگهـان آمـد نـدا از جـانب رب جـلـیـل            مرحبا ای عزم تو اخلاص و صدقت را دلیل

تا بماند نور ختم المرسلین در صلب تو            فدیه آورده است بر فرزند پاکت جبرئیل

ما پـذیـرفـتـیم از تو ذبـح فـرزنـد تو را            تو خلیلی تو خـلیلی تو خـلیلی تو خـلیل

ما تو را در بوته اخلاص کردیم امتحان            ما تو را دادیم تا صبح جزا اجر جزیل

هم تو بیرون آمدی از آزمایش رو سفید            هم جلال و عزت تو کرد شیطان را ذلیل

کشتن فرزند با دست پدر سخت است سخت            چون جمال دوست دیدی این بلا آمد جمیل

تا ز چشم ابر آیـد بارش رحـمت فـرود

بر تو و بر هاجر و فرزند دلبندت درود

ای خـلیل الله اسماعـیل تو از آن ماست            تا قیامت زنده این سنت به صحرای مناست

غم مخور گر زنده برگردید اسماعیل تو            مـقـتل ذبح عـظیم ما مـنای کـربـلاست

فرق‌ها دارند با هم این ذبـیح و آن ذبیح            این سرش بر سینه تو، او سرش بر نیزه‌هاست

حلق اسماعیل تو دارد خراش از خنجری            حنجر او پاره پاره از دم تـیغ جـفـاست

جسم اسماعیل تو چون روح در آغوش تو            پیکر مجروح او از سمّ اسبان توتیاست

ذبح تو سیراب بود و مثل گل شاداب بود            ذبح زهرا با لب عطشان سرش از تن جداست

ای خلیل ما بود تا سیل اشکت در دوعین

آب شو چون شمع سوزان گریه کن بهر حسین

کیستی تو مروه و سعی و صفایی یا حسین            بیت و رکن و مشعر و خیف و منایی یا حسین

تو طوافی تو مطافی تو نمازی تو دعـا            تو ذبـیحی تو ذبـیحاً بالـقـفـایی یا حسین

آب زمـزم تـشـنه لعـل لب خـشکـیده‌ات            تو هزاران خضر را آب بقایی یا حسین

خون تو جاری‌ست در رگ‌های احکام خدا            بلکه خود خون خدا، خون خدایی یا حسین

تو حسینی تو حـسین کل خـلـق عـالمی            تو شهیدی تو شهید کـربـلایی یا حـسین

تو تمام مصحـفی، آیـات زخـم پیکـرت            تو کـتـاب انـبـیـا و اولـیـایـی یا حـسـین

آفـتـابـا بر سـر خـلق دو عـالـم سـایه‌ای

نخل "میثم" از کتاب زخـم هایت آیـه‌ای

کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست            مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست

به هرکه می‌نـگـرم در لـباس احـرامـش            دلش به جانب کعبه‌ست، رو به سوی خداست

یـکـی به جـانـب مـسـلـخ برای قـربـانی            یکی روانـه به دنـبال یـوسف زهـراست

یکی بـه خـیــمـه نـدای الـهـی الـعـفـوش            یکی دو دیده‌‌اش از اشک شوق چون دریاست

یـکـی بـه امــر خـداونـد ســر تـراشـیـده            یکی دو دست دعایش به سوی حق بالاست

ســلام بـاد بـر آن مُـحــرم خــداجــویـی            که روح بندگی از اشک دیده‌اش پیداست

سـلام باد به اخـلاص و صدق ابـراهـیم            که بهر ذبح پسر همچو کوه، پابرجاست

سلام بـاد به ایـثـار و عـشـق اسـماعـیـل            که سر به دست پدر داد و خویش را آراست

وجود او همه تـسـلـیـم محـض پـا تا سر            که دست شست ز جان و سر و، خدا را خواست

کـشـید تـیـغ ولـی آن گـلـو بُــریـده نـشـد            فتاده بود به حیرت که عیب کار کجاست

به تـیغ گـفـت بـبر! تـیغ گـفت ابـراهـیم!            خدات گفته نبر! گر برم خطاست خطاست

«خـلـیـل یَـأمُـرُنی وَ الجَـلـیـل یَـنهـانِی»            هوالعزیز، همانا که حکم، حکم خداست

چه امتحان عظیمی چه صدق و اخلاصی            تو از خدا و خداوند از تو نیز رضاست

مـبـاد تـیـغ کـشی بـر گـلـوی اسـمـاعـیل            که این پسر پدر بهـترین پـیـمـبر ماست

درست اگر نگری در وجود این فـرزند            جـمال نفـس رسول خـدا، عـلی پـیداست

گـذار خـنـجـر و دست ذبـیح خود بگـشا            که ذبح اعظم ما ظهر روز عاشوراست

بدان خـلـیل که تنها ذبـیح ماست حـسین            که بهر داغ لـبش چشم عـالمی دریاست

ذبیح ماست حـسینی که جلـوه‌گاه رخـش            تنور و نیزه و دیر و درخت و تشت طلاست

ذبیح ماست شهـیدی که تا صف محـشر            تمام وسعت مـلک خـداش بزم عـزاست

سلام خالق و خلقت به خون پاک حسین            که زخم نیزه و خنجر به پیکرش زیباست

به جز ز اشک غمش دل کجا شود آرام            به غیر تربت پاکش کدام خاک، شفاست؟

به یـاد دست عـلـمـدارش آهِ ماست عـلـم            برای آن لب خـشکـیده چـشم ما سقاست

به غیر وجه خـدا «کُلُّ مَن عَلیهـا فان»            یقـین کـنـید همانا حـسین، وجه خـداست

به یاد خون گـلوی حسین تا صف حشر            سرشک «میثم» اگر خون شود همیشه رواست

کوفه دیگر خانۀ مردانِ مرد انگار نیست            کوچ کرده مردی و این شهر، شهرِ یار نیست

کوفه اکنون بندۀ زور و زر و تزویر شد            کوفه دیگر کوفۀ تسلیمِ محضِ یار نیست

کوفه، مردستان شمشیر و شجاعت بود، حیف            آه در این شهر، جز طوعه کسی عیّار نیست

سایۀ رعب و خیانت می‌دود در کوچه‌ها            یک پـنـاه امن، حتی سایـۀ دیوار نیست

نابرادرها یکایک در هراس از گرگ وَهم،            یوسفی هست و خریداری در این بازار نیست

زخم شمشیر خیانت را ببین بر پشت من            سرفرازم، زخم‌ سرباز تو ذلت‌بار نیست

مستی دنـبـالـه‌داری یـافـتم از گـیـسویت            آه از مستی چه گویم؟ یک رگم هشیار نیست

بر روی دارالاماره چشم من دنبال توست            هیچ حسی بهتر از این وعدۀ دیدار نیست

خسته‌ام! از خودم و از همه عالم؛ جز تو            زخم‌ها خورده‌ام از عالم و آدم؛ جز تو

دل به من دادی و غافل نشدی از حالم            دل به هر کس که دلم خواست سپردم؛ جز تو

معصيت کردم و خیلی نگـرانم هستی            دوستـم داری و دلسوز ندارم؛ جز تو

جمعه‌ها شاهـدی آقا که شدم دلـتنگَـت            از همه دور شدم دور! دمادم؛ جز تو

ماهِ ذی‌الحجه به تو رو زده‌ام تا نشود            ذکرِ روز و شبِ من؛ ماهِ محرّم جز تو

کعبه یک سنگ نشان است! تویی اصلِ حرم            حـاجـیان دور تو گـشتـند به والله قسم

سربه زیر آمده‌ام تا که بگیرم حَسَنات            از تو ای حاجیِ تنهایِ مقـیـمِ عـرفات

با دلی سوخـته و حالِ بکا خیمه زدی            تک و تنها گلِ نرگس به کجا خیمه زدی؟!

زمزمه می‌کنی و محو تو و ماتِ توأم            من اسـیـرِ تو و آن حال منـاجاتِ توأم

آمدم تا که نـگـاهـت پـر و بـالـم بشود            تا دعایت دو سه خط شامل حالم بشود

عاشقـت بودم و ناجور خـرابش کردم            آبـرو دادی و من نـقـشِ بر آبش کردم

راهِ بـیـراهـه مـرا از تو جـدا کرد آقـا            نفسِ لعـنت شده، بد فتنه به پا کرد آقا

می‌چکد روی عبا، جاریِ اشکت نم‌نم            وضعِ پروندهٔ من حالِ تو را ریخت به هم

تا که کـوتـاه شود فـاصـلهٔ من؛ تا، تو            آمـدم تا کـمـی «الـعـفـو» بگویم با تو

صاحـب العـصر کجایِ عـرفـاتی آقا؟            از هـمان جـا بـرسان برگِ بـراتی آقا

شـوقِ پـابـوسیِ جـدّت به سـرم افـتاده            بـاز دلـتـنـگـم و یـادم به حـرم افـتـاده

آمدم تا که ببینی من و این خواهش را            تا به من هم بـدهـی لـذّتِ آمـرزش را

یـاد کـن دائم و پـیـوسـتـه مرا آقا جان            پُر کن این دستِ تهی دستِ مرا آقا جان

از شب قدر، منِ بی‌سر و پا جا ماندم            عـرفه از حرمِ کـرب و بلا جا ماندم!

یابنَ الحسن ای مهدیِ موعود، خدا را            سوگـنـد که داریم به دل، مِیـلِ شما را

عصر عرفه، با تو سِزد دستِ دعا را            تـا اذن دهـی بـاز، رفـیــقِ شــهــدا را

یک پِلک زدن، رؤیتِ آن روی دل‌آرا

حیف است که مـا، نوکرِ خوب تو نباشیم            همرازِ شب و صبح و غروب تو نباشیم

تا روز فـرج یکسره، رو به تو نباشیم            محـوِ تو و جذبِ تو و ذوب تو نباشـیم

کِـی دل بِـسـپـارم، رخِ دلــدارِ مـنـا را

تو یوسف زهـرایی و ما میلِ تو داریم            جـز آرزوی یـاریِ تـو، هـیـچ نـداریـم

دنـیـای دَنـی را به خودش، وابگذاریم            شـاید که سـرِ راهِ شما، جان بـسـپاریم

تـا در تــو بِـبـیـنـیـم، امـیــرالاُمــرا را

آن‌روز که مـا را ز گِـلِ نـور نـوشـتند            از بـاغِ نـجـف، تـشنـۀ انگـور نوشـتند

در سـینه ز عنوانِ علی، شور نوشتند            با طـینت‌تـان، هستیِ ما، جور نوشـتند

ذکـرِ عـلـی و بـادۀ زهـراسـت گــوارا

ای‌کاش فِـتـَد گـوشـۀ این میـکـده مِیلت            بر چـهـرۀ مسـتـانِ پـریشان شده میلت

 کـو بر دلِ بـریـانِ به جان آمده میلت            کِی می‌کِشد ای یار، بر این غمزده میلت

مگـذار که مَـسـتی بِرود، اهلِ خطا را

ای وای از آن‌روز که ما، با تو نباشیم            تو بـاشی و ما هیچ کجـا، با تو نباشیم

در رجـعـتِ خـیلِ شـهـدا، با تو نباشیم            هـنگـامـۀ یـاریِ شـمـا، با تو نـبـاشـیـم

یـادم نـرود بـر سـرِ عـهـد تو، وفـا را

تا در دلِ ما عهد و وفائی‌ست، نظر کن            از کعبه دگر وقتِ رهائی‌ست، نظر کن

یک قافله در حال جدائی‌ست، نظر کن            این قـافـلۀ خـون خـدائی‌ست، نظر کن

بازآ و بخوان، روضه‌ای از خونِ خدا را

صاحب حرم از خانه برون شد، به دلِ شب            راهی شده از کعبه، همه هستیِ زینب

انـگـار شـده کـوفـه، ز اَغـیـار لـبـالب            زیرا خبر از مسلم و هانی‌ست، مرتب

برگـرد، مـیـا کـوفـه که دیـدنـد جفا را

برگرد، که هر کوچه و بازار شلوغ است            بَد عهد شده، کوفه و بازار شلوغ است

یک شهر، شد آلوده و بازار شلوغ است            زینب شده مظلومه و بازار شلوغ است

گـویـی صـدقــه، بـاب شـده آل‌عـبـا را

ایـن اسـت، تـمــامِ خـبـرِ مـنـتـشـر تـو            مـسـلـم سـرِ بـازار شـده مـنـتـظـر تـو

افـتـاد عـلـَم از دسـتِ یـلِ مـقــتـدر تـو            گودال شد از جور و جفا، منحصر تو

بی‌حربه زنَد پیر و جوان، مُشت و عصا را

امروز به کوی تو گرفتار زیاد است            مثل من شرمنده گـنـهکـار زیاد است

اما کـرم توست که بـسیار زیاد است            بخشندگی‌ات حضرت غفار زیاد است

آمـد وسـط روز، گـنـهـکـارِ فــراری

بـا نـامـۀ جـرم و گـنـهـم کـار نـداری

جا مـانـدۀ مـاه رمـضـان آمده امروز            آلـودۀ بی نــام و نـشـان آمـده امـروز

چون طفلِ فراری نگران آمده امروز            خسران زده‌ای گریه‌کنان آمده امروز

گـفـتـی کـه گـنـاه دل پُـر آه بـبـخـشی

امـروز به انـدازۀ یـک مـاه بـبـخـشی

خواندی تو دگر بار به کویت همگان را            هرکس که به سرمایۀ خود دیده زیان را

یا داده ز کف فرصت ماه رمضان را            با خویش بیارد دل و جان نگـران را

مـن آمـده‌ام بــاز تــوانـم بـده امــروز

اصـلا تو بـیـا راه نـشـانـم بده امروز

بعد از رمضان رشتۀ خود با تو بریدم            من هرچه کشیدم فقط از خویش کشیدم

روز عـرفـه آمـد و شـد تـازه امـیــدم            آغوش گشودی که به سوی تو دویدم

برگشته‌ام و خسته از این فاصله هستم

من تـوبهٔ بـسته به شب قـدر شکـسـتم

هـر چـنـد نــدیـدم ز دعـایـم اثــراتـی            نه حـال بکـا دارم و نه حال صـلاتی

مـن را بـرسـانـیـد بـه یـار عـرفـاتـی            جز عشق حسین نیست مرا راه نجاتی

امروز نظرها همه بر دست حسین است

چشمان خدا جانب بین الحرمین است

جـمع‌اند محارم همه دور و بر زینب            تـعـظـیم نـمـایـند همه مـحـضر زینب

اربـاب شـده سـایـهٔ روی سـر زیـنب            یک عمر ندیده است کسی معجر زینب

تاکه نکـند دخت عـلی دلهره احساس

زانو زده پیش قدمش حضرت عباس

باران شدی، نم‌نم خدایت را صدا کردی            خون خدا! خونْ گریه کردی و دعا کردی

از آفـرینش خواندی و از خلقتت گفتی            آن وقـت ما را با خـدایت آشـنـا کردی

دلـتـنگ دیـدار نـیـاکـان خـودت بـودی            دلـتنگ بودی و شهادت را دعا کردی

"مَنْ کانَ فـیـنا باذِلاً مُهْجَه" سرودی و            دیگر مسیر روز را از شب جدا کردی

آه ای نسیم صبح که عطرت پراکنده است            هم مکه را؛ هم کربلا را با صفا کردی

ای آسـمان! هرچند روی خـاک افتادی            با مهـربانی خاک را هم کـیـمیا کردی

لبـخـندهـایـش آرزویت بـود حـالا... آه            بر گریه‌های مادرت آغـوش وا کردی

فصل الخطاب پندهایت لحن قـرآن بود            بر روی نیزه حق مطلب را ادا کردی

عـرفـه آمـده و بـار دگـر مـهـمـانـی‌سـت            ابر رحمت به سر خلـق خـدا بارانی‌ست

پـرتـو مهـر تو افـتاده به روی دل خـلـق            آسـمـان عـرفـات تو ز بـس نـورانـی‌ست

حاجـیان در عـرفـات تو همه جـمع شدند            حال آن خسته‌دلان در عرفه عرفانی‌ست

ای خطا پوش! بپوشان گنهم را و ببخش            حال این بنـدۀ شـرمـنـده‌شده بحـرانی‌ست

شاهـد و نـاظـر من! بر تو پـنـاهـنده شدم            از گـناهـان بـزرگی که همه پـنهـانی‌ست

چه کـنم گر ندهی توشۀ راهم ای دوست            راه سخت است و مسیر ره من طولانی‌ست

نشد امسال که در کـرب وبـلا گـریه کنم            باز هم قسمت من جای حرم حیرانی‌ست

در دعـای عـرفـه مژدۀ عـفـوی بفـرست            به حسینی که کـلامش همگی قـرآنی‌ست

سر و سامـان بده ما را به ظهـور مهدی            ز فراقش همه را بی سر و بی سامانی‌ست

هـمۀ کـار «وفـایی» است گـدایـی از تو            ای که کارت ز ازل تا به ابد سلطانی‌ست

از کعـبه رو به کـربـبلا می‌کند حسین            وآنجا دوباره کـعـبه بـنا می‌کـند حسین

گر ساخته است خانه‌اى از سنگ و گل، خلیل            آن جا بـنا ز خـون خـدا می‌کند حـسین

روزى که حاجیان به حرم روى می‌نهند            پشت از حریم کعبه چرا می‌کند؟ حسین

آن حـجّ نـاتـمام که بر عـمـره شد بـدل            کـاتـمـام آن به دشت بلا می‌کند حسین

آنجا وقوف در عرفات ار نکرده است            فـریـاد معـرفـت همه جا می‌کند حسین

آنجا اگر که فـرصت قـربـانی‌اش نبود            اینجا هر آن چه هست، فدا می‌کند حسین

آنجا که سعى بین صفا در دویدن است            این جا به قـتـلگـاه، صفا می‌کند حسین

آنـجـا حـنـا حـرام بـُوَد بهـر حـاجـیـان            اینجا ز خون خویش حنا می‌کند حسین

وقـتى به خـیـمه‌گـاه رود از پـى وداع            اینـجـا دوبـاره حـجّ نـسا می‌کند حسین

بعد از هـزار سـال به هـمراه حاجـیان            هر سال رو به سوى منا می‌کند حسین

از چار سوى کعبه ز گل‌دسته‌ها هنوز            هر صبح و ظهر و شام ندا می‌کند حسین

بشنو دعاىِ در عـرفـاتش که بنـگـرى            با سـوز دل هـنوز دعـا می‌کـند حسین

سر داده است و حکم شفاعت گرفته است            بر وعده‌اى که داده، وفا می‌کند حسین

در اوج منزلت که «مؤیّد»! از آن اوست            گـاهى نگـاه سـوى گـدا می‌کند حـسین