اشعار

تا وقت هست عاشق شب‌زنـده‌دار باش            می‌ارزد این معاشقه؛ چشم انتظار باش

فرصت کم است عمر خودت را هدر نده            هر صبح و ظهر و شام به دنبال یار باش

تا می‌شود همیـشه بـزن قـیـد خویش را            همواره محـض یار فـقـط مهـزیار باش

کـاری بـرای خـانـۀ تـاریـک قـبـر کـن            قـدری به فـکـر روشـنی شـام تار باش

تـا پـای دار هـم شده با پـای خـود بـرو            امـا ســر عــقـیـدۀ خـود پــایــدار بــاش

در مـعـرکه به قـامت تیغ دو دم بایست            در پیش رویِ دشمن دین، ذوالفقار باش

جـان را بـده ولای عــلـی را ولـی مـده            زهــرا تــبـار بـاش، ولایـت‌مـدار بـاش

" شکر خدا که نام علی در اذان ماست"            ممنون لطف حـضرت پـروردگار باش

دسـت ادب بـه سـیـنـۀ خـود آشـنـا نـمـا            در حـلـقـه‌های سیـنـه‌زنی پـای‌کار باش

وقـتی‌ که از اهـالـی دنـیـا دلـت گـرفـت            تـنـهـا به‌ سوی کـربـبـلا رهـسـپار باش

نـذر ذبـیـح فـاطـمـه بـایـد جـزع کـنـیـم            نام حـسـیـن بـرده که شد بی‌ قـرار باش

هر شب وضو بگیر و بیا بزم روضه‌اش            هر شب به روی بال ملائک سوار باش

هر جا که صحبت از عطش و کام خشک شد            حـتـمـا بـلـند گریه کن؛ ابـر بـهـار باش

پای این سفـره به پـایت چـقـدر افـتادیم            ما از آن روز که در بـند تـوأیم آزادیم

ما همه گـوشـه‌نـشـیـنانِ خـرابات توأیم            از غـمـت خـانـه‌خـرابـیـم، ولی آبـادیـم

ما محال است که از عشق تو دلسرد شویم            ما نـدیـدیـم تو را، بـاز به تـو دل دادیم

از تو جز خـوبیِ بـسیار ندیـدیم حسین            خـودمـانـیم ولی ما که پُـر از ایـرادیم!

ارث اجدادیِ ما نوکـریِ این خـانه‌ست            تا ابـد جـیـره‌خـورِ خـیرِ هـمان اجدادیم

یادی از ما بکنی یا نکنی، حرفی نیست            ما به این نـوکـرِ دربارِ تو بودن شادیم

پُشت ما که همه‌جوره به تو گرم است حسین            مـا بـدهـکـار شـمـا در هـمـۀ ابـعــادیـم

جز همین اشک نـداریم بـرایت چیزی            با همین گریه به غم‌های تو، از عُبّادیم

به خـدا نـام تو هم دیـدۀ مـا را تَر کرد            مادرت خواست که در گریه به تو استادیم

تـا ابـد گـریـۀ آرام حـرام اسـت بـه مـا            سالیانی‌ست که در روضه پُر از فریادیم

آب خـوردیم به یـاد جـگـر سـوخـته‌ات            یـادِ خـشـکیِ لـبِ اصـغــرِ تـو افـتـادیم

حرمله خیر نبیند که تو را حیران کرد            بیش از آن تیر و کمان، دلخور از آن صیادیم

در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را            در دشـت رهـا کـرد تـن بـی‌کـفـنت را

پرپر شده بر خاک، رها کرد و پراکند            در خاطره‌ها عـطر خوش پیرهـنت را

در سوگ تو خون از دل هر سنگ برآورد            وقتی که به خـون کرد شناور بدنت را

می‌خواست که باران عطش بر تو ببارد            می‌خواست خدا بر سر نی گل شدنت را

می‌خـواست بـبـویـنـد هـمه عـالم و آدم            قــرآن شـکــوفـــنــدهٔ بــاغ دهــنـت را

تـا قـلـب اسـیـران شـب، آرام بـگـیـرد            افـروخـت سر نیـزه چـراغ سخـنت را

بـگـذار که در دفـتـر دل‌هـا بـنـویـسـند            بـا داغ، غـزل مـرثـیـهٔ سـوخـتـنـت را

خـمـار اشکـم و مـحـتـاج نـاز بـارانم            بـبار اشـک عـزا بـر جـهـان بی‌جـانم

به لطف اشک عزایت؛ رفیق زندگی‌ام            بـه زنــدگـانـی‌ام امــیــدوار مـی‌مـانـم

جهان باور من روضه هست تا هستم            حـسـین جـان من است و تمام ایـمـانم

خدا به خیر، جزایش دهد عزیزی که            گذاشت مهر غمت را به روی دامانم

تویی که کشتۀ اشکی و من که کشتۀ تو            به اشک چشم نوشتم که من مسلـمانم

چه حاجت است به ناز طبیب تا بوده            غـبار فـرش عـزایت مسـیح چـشمانم

چـقـدر تـوبـه کـنـم از گـذشـتـۀ بی‌تـو            ز عـمـر رفـتـۀ بی ذکـر تو پـشـیـمانم

نفس‌نفس شب و روزم حسین می‌گویم            نفس‌نفس شب و روزم حسین می‌خوانم

عـالم پر از ندای حسین و نوای اوست            دل در فغان به زمـزمۀ نـیـنوای اوست

گلشن شود ز خـون شهـیدان اگر جهان            ذوق و صفایش از چمن كربلای اوست

روزی جهـان بگـیـرد اگر بانگ یا الـه            شك نیست كز تموّج بانگ رسای اوست

آب بــقـــا كـه زنــدگـی جــاودان دهــد            در پیش عـارفـان اثـر خـاك‌پـای اوست

تنها نه از جهـان كه ز جان نیز بگذرد            صاحبدلی كه شیـفـته و مبـتـلای اوست

گـو دردمـنـد عــشـق نـگــردد پــی دوا            كاین درد را علاج ز دارالشّفای اوست

از شـوق بـاغ خـلـد نـلـرزد، اگـر دلـی            انـدر هـوای بـارگـه كــربــلای اوسـت

مفـتون هر تعـلق و مجـذوب هر هوس            كفر است گـفتن اینكه دلم آشنای اوست

نشناخت بی حسین خدا را كسی به حق            در جمله ماسوا نه خدا جز خدای اوست

دین جُـست لـیك هیچ نشانی ز دین ندید            سرگشته‌ای كه چشم به سوی سوای اوست

من و جدا شدن از کـوی تو خـدا نکـند            خـدا هـرآنـچـه کـنـد از تـوأم جدا نکـند

صفای دل تویی و دل ز هرچه داشت صفا            صـفـا نـدارد اگر با غـمـت صـفـا نکند

جواب نالۀ دل‌های خسته بر لب توست            که را صدا کند آن کو تو را صدا نکند؟

هزار مرتبه حـیف از نماز مُرده بر او            که زنده مانَد و جان در رهت فـدا نکند

رضا مباد خدا از کسی که در همه عمر            تو را به قطرۀ اشکی ز خود رضا نکند

رهـاییِ هـمه عـالـم بـود به دست کسی            که هرچه بر سرش آید تو را رها نکند

کسی که خاتم خود را دهد به دشمن خود            چگـونه از کـرم خود نگـه به ما نکـنـد

گذشت عمر و اجل پر زند به دور سرم            بـمـیـرم و نــروم کــربـلا، خـدا نـکـنـد

تـو درد داده‌ای و تو طـبـیب درد مـنـی            به جـز تو درد مرا هـیچ‌کـس دوا نکـند

عـطـر بـهـار از جـانـب دالان می‌آید            دارد صدای خـنـده از گـلـدان می‌آیـد

این کوچه‌ها را آب و جارو کرده باران            این اولین روزی‌ست که مهمان می‌آید

این اولین روزی‌ست که افطار خود را            دادی به آن مسکین که در قرآن می‌آید

حـالا دوبـاره بـوی نـان پـیـچـیـده اما            دارد یتـیـمی خسته، سرگردان می‌آید

مثل گـلـوبـنـدت اسـیـری را رهـا کن            امشب اسیری بی‌سر و سامان می‌آید

از برکت نانی که بخـشیدید، هر سال            بـر خـاک گـنـدم‌زار ما بـاران می‌آید

شیراز، قم، مشهد، خدا را شکر بانو            عـطـر تو از هر گـوشۀ ایران می‌آید

هرگز نمی‌گـنجـیـد در وصف قـلـم‌ها            مدح شما در سـورۀ انـسـان می‌آید...

حدیث خـاتم و انگـشتری بخوان با من            روایت زحـل و مشـتری بخوان با من

عـقـیق سـرخ، که اندوه می‌بـرد از دل            چو کهربا غـمِ صد کـوه می‌برد از دل

عقیق سرخ در انگشت دست راست، خوش است            اگر که نقش نگین نامی از خداست، خوش است

اگر جدا نشویم از خدا و از ره راست            عـقـیق، آیـنۀ عـاقـبت به خیری ماست

به محـفـلی که گل سرخ، هـم‌زبـانم شد            دو بیت ناب شنیدم، که نقش جانم شد:

«بسا کسا که ز تقوا به عرش، سیر کند            ولی چنان شود آخر، که رو به دیر کند

برای هر که دعا می‌کنی به صدق و صفا            بگو که عـاقـبتش را خدا به خیر کند»

بیـا به قـصـۀ خـاتـم، به نور برگردیم!            به باغ عـشـق، به بـاغ بـلـور برگردیم

«ابوذر» آن که به صدق حدیث، شد مشهور            که از عشیرۀ عشق است و از قبیلۀ نور

کنار چشمۀ زمزم، به دیگران پیوست            سلام کرد و سخن گفت، تا سکوت شکست

که ای جـماعـت دل‌بـسـتۀ رسول خدا!            گرفته روشنی از بازتـاب شـمس هُدی

به گوش خویش شنیدم: که آن پیمبر نور            که بود نور درخـشان نخل وادی طور

حدیث فضل علی را به دوستان می‌گفت            دلیل برتری‌اش را به این و آن می‌گفت

علی‌ست در سفر عشق «قائد البرَرَه»            و در حـمایت اسـلام «قـاتِلُ الکَـفـَره»

کسی که یار علی شد، خداست یاور او            همیشه خرم و سبز است، باغ باور او

و از ولایت او، هر که دسـت بـردارد            هـزار بـار به ذلـت، شـکـسـت بردارد

ادامه داد ابـوذر، که ای اهـالی عشق!            که دل‌سپردۀ مهرید، مهر والی عشق!

در آن زمان که گل از باغ معرفت چیدم            شگفت واقـعه‌ای را به چشم خود دیدم

شگـفت واقعـه‌ای خارج از تصور بود            ز بنـدگـان خـدا «مسجدالنبی» پُـر بود

معـاشـران، همه آیات راز می‌خواندند            و با پیـمـبر رحـمت، نماز می‌خوانـدند

که سائلی ز در آمد، سؤال نقـش لبـش            نیـازمند کـمـک، جانِ عـافـیت‌طـلـبـش

از آن نمازگزاران، امید رحمت داشت            امید لطف و کرم با هزار زحمت داشت

ولی کسی به نـدایـش، نگـفـت لـبـیکی            نه مژده‌ای ز کرامت، نه از کرم پیکی

به نـاامـیدی بسـیار، دیـده‌ای تر داشت            خداخدا به لبش، دست بر دعا برداشت

که ای خدا! تو گواهی، کسی جواب نداد            کسی به تـشنگی‌ام، نیم جرعه آب نداد

به حرمتِ عرقِ شرمِ من، نسوخت دلی            کسی نکرد ترحم، به مشت آب و گلی

دلم شکست و نشد هم‌نـوای من، نَفَسی            خـدا کـند که نیـفـتـد نیاز کس به کسی

در آن فضای غم‌انگیز و التماس و سکوت            که خواند سائل درمـانده ربّـنایِ قـنوت

«علی» که بود در آن آستان به حال رکوع            گشوده بود به افـلاکِ نور، بال رکوع

علی که بار امانت نشـست بر پـشتـش            اشاره کرد به انگـشتری در انگـشـتش

فـقـیـر آمـد و بـر دیـدگـان نهـاد آن را            گـرفـت از کـف او خـاتـم سـلـیـمان را

پـیـامـبـر که نـمـازش تـمام شد، آن‌گـاه            ز سوز سیـنـه برآورد، ناله‌ای جانکاه:

که ای خدا که به موسی وزیر بخشیدی!            و «شرح صدر» به او بی‌نظیر بخشیدی!

که برگِ سبز، به دست برادرش دادی            که از بـرادر او بال و شـهـپرش دادی

ز پیشگاه تو من، شرح صدر می‌خواهم            و مـاه روشن شب‌های قـدر می‌خواهم

امـیـدوار تو هـسـتـم که کـارساز تویی            که دلـنـواز تـویی، پـرده‌دار راز تویی

تو آگهی که علی خوب‌تر ز جان من است            که پرفروغ‌ترین مهر خاندان من است

علی که سینه‌اش از عشق منجلی شده است            ز فیض تربیت من، علی، علی شده است

علی که تیغ اگر زد، برای حق زده است            کتاب معرفت و عشق را ورق زده است

که قُوتِ خسته‌دلان را به شانه‌اش برده‌ست            غمِ شکسته‌دلان را به خانه‌اش برده‌ست

که در مصافش، دشمن ز بیم می‌لرزد            ولی چو بـید، ز اشک یـتـیـم می‌لـرزد

علی که از شب قدر است ناشناخـته‌تر            ندیده عـشق از او، مردِ پـاک‌بـاخـته‌تر

علی، که هست گل دلپـذیر من، یا رب            چه می‌شود، بشود او وزیر من، یارب

هـنـوز گـرم دعـا بـود بـا تـمـام وجود            که بـا پـیـامِ رسـا، جـبـرئـیـل آمـده بود

که ای رسول خـدا! آیـه‌ای تـلاوت کن            و کام جان را، سرشار از حلاوت کن

بخوان که وحی خدا، «إنّما وَلَیُّکُم» است            مراد، ساقی سرچشمۀ «غدیر خم» است

بگو به ساقی کـوثـر، تو جانـشین منی            که روح مکـتب و آئـیـنـه‌دار دین منی

تو در رکـوع نه تـنهـا زکات بخشیدی            به قـلب عـالـم هستی، حـیات بخشیدی

تو شـرح آیه «آتَـیـتـُمُ الـزّکـوة» شـدی            تو جان، به متن «اَقیمُ الصّلوة» بخشیدی

به عـاشـقـان ولایت، گل از کرم دادی            به تـشنگـان هـدایت، بـرات بـخـشیدی

تو با مجاهدت خویش، با صبوری خود            به رسم و راه نبـوت، ثـبات بـخـشیدی

که فتح باب کرم از تو بود روز نخست            قسم به شب که نگین‌بخشی حسین از توست

همان شبی که شب وصل جان‌نثاران بود            شبی که سینۀ صحـرا ستاره‌بـاران بود

شبی که پیکر خورشید بود روی زمین            در آسمان همه‌جا بود گفت‌وگوی زمین

شبی که سایۀ یک ساربان به راه افتاد            و برق خنجر از آن‌جا به چشم ماه افتاد

برای آن‌که شود رسم عاشقی خوش‌تر            عزیز فـاطـمه انگـشت داد و انگـشـتر

به کـربـلای حـسـیـنی اگر گـریـز زدم            سری به دامنِ آن دشت لالـه‌خـیز زدم

مرا به صبح چـنین دلپـذیـر می‌بخـشند            مرا به حرمت و قدر غـدیر می‌بخشند

قسم به فجر و «شفق» روی دل به عاشوراست            غـدیر حادثه‌ای متصل به عاشوراست

اگر که شـوق شکـفـتن بـهـار را مانده            امـیـد او به نـسـیـمـی گـره‌گـشـا مـانده

درخـت زنـده شـده با دم مـسـیـحائـیت            و تا همیشه تو را دست بر دعـا مانده

دمی حقیقت تو آشکار شد، عمری‌ست            دهـان کـعـبـه از این اتـفـاق وا مـانـده

هنوز هم که هنوز است از عـدالت تو            به جـای جای زمـین نـامـی آشنا مانده

از آن شبی که به جای رسول خوابیدی            طـنـیـن نـام بـلـنـدت بـه یـادهـا مـانـده

تو آن بلندمقامی که در شکستن شرک            به روی دوش نـبی از تو رد پـا مانده

حـسین توست همانی که در دل تاریخ            از او حـمـاسـۀ بـشـکـوه کـربـلا مانده

خـلاصه، رو به تو آورده امت اسـلام            به روزگار پر از فـتـنه هر کجا مانده

امـیـد آخــر هـر دردمــنــد بــودی تـو            امـید هر چه یـتـیـم و اسـیـر و وامانده

ولی پس از تو کسی از خودش نمی‌پرسد            که کوله‌بار تو روی زمین چرا مانده؟!

رسیدن به تو عـین رسیدن به خداست            بگـو که چـند قـدم تا تو، تا خـدا مـانده

مـبــاد دل بـسـپـاریـم بـعـد پـیـغــمـبـر            به منـکـر تو که در فهـم " انّـما" مانده

یقین که در دل گرداب شب گرفتار است            از آفـتـاب ولا هـر کـسـی جـدا مـانـده

خوشا دلی که دراین عصر بی‌وفایی‌ها            تمـام عـمـر به عـشـق تو مبـتـلا مانده

در آستان تو این دل، دل شکـسـتۀ من            کـبوتـری‌ست به دام غـمت رهـا مانده

«علی» علی و «علی» عالی و «علی» اعلاست            به مصحف کلمات خدا «هِیَ العُلیا»ست

قـیاس خـلـق خـدا با عـلی، مَعَ الـفـارق            که «لا يُقـاسُ بِنا» از منـاقـب مولاست

گواه ما «أَ جَـعَـلـتُم سِقَـايَةَ الحَاج» است            مقام ساقی کـوثـر فـراتـر از این‌هاست

چرا مـقـایسه؟ «لا يَـسـتَـوُونَ عِـنـدَ الله»            که آیه ‌آیۀ قـرآن به فـضل او گـویاست

علی رسیده به قرآن به «أَعظَم‌ُ دَرَجَه»            علی در این همه آیات، آیت عظمی‌ست

اگـر هـزار پـیـمـبـر به مـدحـت حـیـدر            یکی هزار روایت بـیان کـنـند رواست

علی‌ست سورۀ نصر و به عصر بی‌مانند            علی‌ست سورۀ فتح و به دهر بی‌همتاست

دمـی کـه حــیـدر کـرار، تـیـغ بـر دارد            فقط فرار در آن عرصه، چارۀ اعداست

زمــان غــرش «الله اکــبــر» حــیــدر            ملک به حیرت از آن حمله‌های رعدآساست

عـلی عـذاب «أَعِـدُّوا لَـهُـم» عـلیه عـدو            عـلی به فـرق ستم تـیغ انتـقـام خـداست

کـنـنـدۀ در خــیــبــر، کـشـنـدۀ مـرحـب            که نام او رجز فـتح مسجد الاقصی‌ست

چه آیه‌ها که مرادش فقط خلافت اوست            چه سوره‌ها که گـواه شرافـت مولاست

ببـین خـلافـت او را به سـورۀ اعـراف            دلیـل مـحـکـم مـا آیـۀ «وَ واعَـدنـا»ست

علی خلیفه به حکم حدیث منزلت است            اگرچه منـزلت او فـراتـر از موساست

علی به منزلۀ سر به پیـکـر طـاهـاست            علی به پیکرۀ وحی، روح ما یوحی‌ست

علی نصیر و وزیر و مشیر خـتم رُسُل            علی امیر و نذیر و بشیر خلق خداست

امـام اوست که در دورۀ حکـومـت هـم            انیـس با ضعـفـا و رفـیـق با فـقـراسـت

نوازشش به سر و روی غنچه‌های یتیم            شمیم روح‌فـزا و نـسیم عـقـده‌ گـشـاست

عـلی به پیـرهـن ساده‌ای قـنـاعت کـرد            لباس خوب‌ترش را برای قنبر خواست

عـلی به آیـۀ «ایّاکَ نَـعـبُـدُ» عـبـد است            برای شیعه به «ایّاکَ نَستَعین» مولاست

علی امیر «اُولُوالاَمر» در «اَطیعُوا الله»            ولی به «مَن يُطِعِ الله» او مطیع خداست

خوشا کسی که ملبس به جامۀ تقـواست            بدین لباس مقـدس، به محضر مولاست

بیا به مـحـضـر مـولا بـخـوان امـین‌الله            که او امـین خـدا و امـان خـلق خداست

در آن حرم «اَرِنِی الطَّلعَةَ الرَّشیده» بخوان            ولی عصر، شب و روز زائر مولاست

بیا به ساحت قـدسـش به ذکر « مُـولَعَـةً            بِذِكرِکَ وَ دُعاَئِک» که او مجیب دعاست

«عَلی الأَطائِبِ مِن أَهلِ بَیت» ندبه کنید            اگر که خون رَوَد از چشم جن و انس، رواست

به «قُل اَعوذُ بِرَبِّ الفَـلَق» بیا به نجـف            حریم امن تو « مِن شَرِّ ما خَلَق» آنجاست

بـیـا و دل به دعـای صبـاح او بـسـپـار            علی زمان مناجات «سامِعُ‌النَّجوی‌»ست

صبـاح، وقـت منـاجـات بـا امـام زمـان            صباح، فرصت تجدید عهد با مولاست

به گریه هر شب جمعه دعای خضر بخوان            که قطره قطرۀ اشک تو رشک آب بقاست

به هر «مَدَدتُ یَدِی» خوانده‌ام علی مددی            همیشه و همه‌جا دیده‌ام به دست خداست

به نـخـل مـیثـم او سـازگـار شد طـبـعـم            حلاوت همه‌ ابیات من از آن خرماست

گواهی می‌دهد انجـیل هم آیات قـرآن را            نمی‌فهـمم تقـلای مسیحی‌های نجـران را

محمد، اهل‌بیتش را به همراه خودش آورد            که رو در رو ببینند اهل نجران، اهل ایمان را

کسانی را به همراه خودش آورد پیغمبر            که بر هم می‌زند یک ذکرشان رؤیای شیطان را

چه در این خاندان می‌دید آیا اسقف نجران؟            که وقتی دیدشان از دور، خالی کرد میدان را

هر آن‌کس شک به حقانیت این پنج تن دارد            بخواند آیه‌ای از آیه‌های «آل عمران» را

بسم ربِّ النّور، رَبِّ مُؤمِنُون و هَل‌أتی            می‌رسند از راه با خـورشید؛ آیاتِ خدا

ابـرهـا بـالا سـرِ آنهـا شـبـیه سـایـه‌بـان            خاکِ نجران می‌شود زیر قدم‌هاشان طلا

صف کشیدند و میانِ راه؛ بوسه می‌زنند            بـر قـد و بـالایِ پـیـغـمـبـر تـمامِ أنـبـيـا

رزقِ عالم می‌شود تأمین زمانی‌که علی            خاک را با دست‌هایش می‌تکانَد از عبا

پیشِ پایِ حضرتِ زهرا ملائک ریخته            در مسیرِ چادرش روئیده یاس و لاله‌ها

از عقیقِ کوچکِ دستِ حسن در هر قدم            می‌رسد پـیـوسـته نانِ تازه دستِ بی‌نوا

ای فدایِ لحظه‌لحظه کودکی‌هایِ حسین            زیرِ پایِ کوچکش گستره شد أرض و سما

آمـدند و آمـده جـبـرئـیل استـقـبـالـشـان            گفت حق؛ تا به قیامت هست با آلِ کسا

رفعِ نفرین کرد و از حضّار، رفعِ شبهه کرد            اینچنین شد از تـمـام عـالـمی رفـعِ بـلا

رونـمـایی کرد از آیـاتِ تـطـهـیـرِ ازل            قوم عیسی را خدا با پنج تن کرد آشنا!

شکوفا می‌کند انفاس تو "شن‌زار قحطان" را            که حاصل‌خیز کردی با نگاهی هر بیابان را

همین‌که آمدی با پنج‌تن از اهل‌بیت خویش            مسلمانی مسلّم شد مسیحی‌های نجران را

نمی‌بـینـند نقـش‌تازه‌ای جز نام تو بر آن            چو بردارند مُهر کهنۀ هر لوح پنهان را

به حقانیّتت شک داشتند و با خود آوردند            به همراه "شُرَحْبیل"و"جَهیر"و"کَرزْ"، شیطان را

می‌آوردند اگر موسی‌و‌عیسی را؛ علی را بود            اگر انجیل‌و‌تورات‌وصحف؛ داری تو قرآن را

به لبخـند و لباس ساده بودی فـاتح دل‌ها            گرفتم این که آوردند صد ملک سلیمان را

به حکم "قُل تَعالوا نَدعُ"،"ثُمَّ نَبتَهِل" دیدند            که تو از بین خواهی برد با یک‌آیه ایشان را

به اعجازی که پیدا شد فقط روح‌القدس باید            ببـنـدد دیـدۀ آئـیـنه‌های مانـده حـیران را

علی این‌بار بی‌شمشیر ختم ماجرا را خواند            مشخص کرد تا دست خدا پیروز میدان را

نظر به گفتۀ "جرداق"، هم‌ نظیرش نیست            دل کدام مسیـحی مگر اسیـرش نیست؟

عـلی مسیح زمـانه‌ست، آن ‌مسیحی که            چهارمین فـلـو اندازۀ حـصیرش نیست

دوجا به دست نبی دست او گره خورده‌ست            علی مباهله‌اش کمتر از غدیرش نیست

فـدای انــفــسـنـایـی کـه در کـلام خــدا            به جز علی، احدی مرجع ضمیرش نیست

هوای حضرت عیسی دمی‌ست سلمان را            نمیرد آنکه کسی جز علی امیرش نیست

ناگهان صومعه لرزید از آن دقّ‌ الباب            اهل آبـادی تـثـلـیث پـریـدند از خـواب

رجز مأذنه‌ها لـرزه به ناقـوس انداخت            راهبان را همه در ورطۀ کابوس انداخت

قصۀ فتنه و نیرنگ و دغل پیوسته‌ست            نان یک عده به گمراهی مردم بسته‌ست

ننوشتند که باران نمی از این دریاست            یکی از خیل مریدان محمد، عیسی است

لاجرم چاره‌ای انگار به جز جنگ نماند            قل تعالَوا... به رخ هیچ کسی رنگ نماند

به رجز نیست در این عرصه یقین شمشیر است            بر حذر باش که زنّار، گریبان‌ گیر است

کارزارش تهی از نیزه و تیر و سپر است            بهراسید که این معرکه خون‌‌ریزتر است

بانگ طوفـانیِ الـقـارعه طـوفان آورد            آنچه در چنتۀ خود داشت به میدان آورد

با خود آورد به هـنگـامه عزیزانش را            بر سر دست گرفـته‌ست نبی جانش را

عرش تا عرش ملائک همه زنجیره شدند            به صف‌ آرایی آن چند نفر خیره شدند

پـنـج تن، پـنـج تن از نـور خـدا آکـنـده            آفــتــابــان ازل تــا بــه ابــد تــابــنــده

دفـترم غـرق نـفـس‌های مسیـحـایی شد            گوش کن، گوش کن این قصه تماشایی شد

بــا طـمــانــیــۀ خـود راه مـی‌آمـد آرام            دســت در دســت یــدالله مـی‌آمــد آرام

دست در دست یـدالله چه در سـر دارد            حرفی انگار از این جنگ فـراتر دارد

ایهـا الـنـاس من از پـارۀ تـن می‌گـویـم            دارم از خویشتن خویش سخن می‌گویم

آن‌که هر دم نفسم با نفسش مأنوس است            آن‌که با ذات خدا «عزّوجل» ممسوس است

من علی هستم و احمد من و او خویشتنیم            او علی هست و محمد من و او خویشتنیم

نه فـقـط جـسم عـلی روح محـمـد باشد            یک‌تـنـه لـشـکـر انـبـوهِ مـحـمـد بـاشـد

دیگر اصلا چه نیازی‌ست به طوفان، به عذاب            زهرۀ معـرکه را اخم علی می‌کـند آب

الغـرض مهر رسولانۀ او طوفان کرد            راهبان را به سر سفرۀ خود مهمان کرد

مست از رایحۀ زلـف رهـایش گـشـتند            بادها گوش به فـرمان عـبایـش گـشـتند

می‌رود قـصۀ ما سـوی سرانـجام آرام            دفـتر قـصـه ورق می‌خـورد آرام آرام

محمد آمد و نورٌ علی نور است همراهش            علی یک سمت و آن‌سو حضرتِ زهرای دلخواهش

حسن محکم گرفته مهربان؛ دستِ حسینش را            قدم برداشت و روئید گل‌ها بر سرِ راهش

خدا دلدادۂ این پنج تن بود و سفارش کرد            که بی‌وقفه بگردد دورشان، خورشید با ماهش

مسیحیانِ نجـران آمدند اما عـقب رفـتـند            پیـمـبـر بود و خـانوادۂ از غـیب آگاهش

هراس افتاده بر جانِ کلیسا، می‌زند ناقوس            ترک خورده صلیبِ سنگی از اندوهِ جانکاهش

علی بر هم گره اندازد ابرو را، همین کافی‌ست            که عیسی می‌رسد بی‌تاب و سرگردان به درگاهش

خدا داده به زهرا آنچنان اعجاز که والله            به ویرانی مبدّل می‌کـند یک آهِ کوتاهش

پسرهای علی هم که اگر نفرین کنند ای وای...            زمین می‌مانَد و کوهی که نه! آری بخوان کاهش

مبادا لحظه ای بیرون بیاید از غلاف خود            امان از ذوالفقارِ مرتضی و خشم گهگاهش!

مرا سری‌ست که آشفـتهٔ پـریشانی‌ست            مرا دلی‌ست که مهمان‌پذیرِ حیرانی‌ست

قـسم به رفـتـن سـرخِ تـمام هـمسفـران            قـطـار غـائـلـه در ایستگاه پـایـانی‌ست

قسم به شاخهٔ زیتون که سبز خواهد شد            هرآن کفن که در این سرزمینِ بارانی‌ست

هـمـاره در پی آزادسـازی قـدس است            کسی که در سرش اندیشۀ سلیمانی‌ست

بگو که گوش کـند ابرهه، صدا این‌بار            صدای بارش سجّـیـل‌های ایـرانی‌ست!

صدا، صدای سحر بود و شب شکافت به آنی            به لحن رعد ادا شد، چه خطبه‌ای! چه بیانی!

نشست اول اخبار و چشم دوخت به تاریخ            برای دشمن ایـران کـشید خـط و نشانی

که: این پلیدترین دیو، این برادر ابلـیس            به سرزمین یلان حمله کرده با چه گمانی؟

به دوش تک‌تک ما پرچم سه‌رنگ مقدس            به دست تک‌تک ما هست تیغ و تیر و کمانی

حبیب و قاسم و عباس این‌طرف همه جمعند            اگر که آن‌طرف قصه هست شمر و سنانی

صدا، صدای سحر بود و مثل صبح درخشید            شدند مات رجزخوانی‌اش چه بی‌خبرانی!

و تیتر شد همه‌جا: «این صدای روشن حق است»            گـشوده راه خودش را شبیه رود روانی

و بعد، خطبه که پایان گرفت و شور که گل کرد            رسـید از سر گـلـدسـتـه‌ها صـدای اذانی

بیرون بیاورید سر از دخـمه‌هـایتان            قومی که از هراس نمور است جایتان

با من بگو که هیمنۀ آهنین چه شد؟!            پیچـیده زیر گـنـبدتان ضجـه‌هایتان!

دنیا دوباره دیده به چشمان خود، که نیست            چیزی به غیر "بادِ هـوا"، ادعـایتان

مانند "مـوشِ آب کـشیده" گریخـتـند            فـرمـاندهـانِ بـزدلِ یک لا قـبـایـتان

ما نسل حیدریم و سوی خـیبر آمدیم            از ریـشه می‌کَـنـیم اسـاسِ بـنـایـتـان

زخمی زدید اگرچه؛ ولی خوب بنگرید            حالا نشـسـته مـادرتان در عـزایـتان

ما قـومِ وعـده‌های خـدائـیم؛ صادقیم            با دست ما نـوشـته شود انتـهـایـتـان

این جوشش خون شهیدان است می‌بینی            عشق است و اعجاز است و ایمان است می‌بینی

چشمان مظلومان عالم روشن از نورش            این‌ها شهاب رجم شیطان است، می‌بینی

این آذرخش از چشم خیس کودکی تشنه‌ست            نفـرین ابـر و آه طـوفـان است، می‌بینی

این ضجّۀ زن‌های مانده زیر آوار است            فـریاد مردان رجـزخوان است، می‌بینی

آتـشـفـشـان شـعـله‌های انـتـقـام است این            این انفجار بغض وجدان است، می‌بینی

لبخند طهرانی‌مقدم‌هاست، موشک نیست            این وعـدۀ سرخ شهـیـدان است می‌بینی