اشعار

کوفه به نامردی از یسار و یمین ریخت            بر سر مشکت قمر به مکر کمین ریخت

آب شـدی سـاقـی از خـجـالـت قـولت!            ای به فدای سرت که آب زمین ریخت

کـودک شـیــرخـواره مـیـل آب نـدارد            دل خـوری از مشک تو رُبـاب ندارد

چـشـم‌بـه‌راهـت نـشـسـتـه تا که بیـایی            عـشـق رقــیــه بـه تـو حـسـاب نـدارد

مـی‌رسـد از خـیـمـه‌هـا صـدای رقـیـه            «عَــمــی الـعـبـاس» آشـنــای رقــیــه

چـهـرۀ درهـم‌شـکـسته‌ات خـبرم کرد!            دل‌نـگــران گـشـتــه‌ای بــرای رقــیـه

بـغـض بـدی مـانـده در گلوی حسینت            گریه نـکـن مـرد! روبـروی حـسـینت

حـرمـلـه با هلهـله به سمت حرم رفت            در خـطـر افـتــاده آبــروی حـسـیـنـت

شــاه غــریـبـت بـبـیـن ســپــاه نــدارد            رفـتـن مـن بـی تـو خـیـمـه راه نـدارد

چـاره بـیـنـدیـش چـاره‌ســاز دو عـالـم            ایـن حـــرم مــحــتــرم پــنــاه نـــدارد

یک‌تـنـه یک لـشـکـری برای حسینت            بـعـد تو پـاشـیـده شـد قـوای حـسـیـنت

من که پس از تو رسـیـده‌ام دمِ گـودال            وای بـر احوال خـیـمـه‌های حـسـیـنت

رخصت از عشق گرفته است علم بردارد            یاعـلی گـفـتـه و شـمـشیر دو دم بردارد

خیمه‌ها سوز عطش داشت، پریشان می‌رفت            مشک بر شانۀ خود حضرت باران می‌رفت

کوفـیان بهت زده، محو رجـزخـوانی او            هـیـبت حـیـدری‌اش طلـعـت پیـشانی او

لشکر از غرش این شیر به تنگ آمده است            این جوان کیست که این‌گونه به جنگ آمده است؟

شده پُـرِ ولـولـه با هر قـدمش قـلب سپاه            گــفـت: لا حـــول و لا قــوة الا بــالــلـه

کـودکـان چـشـم به راهـنـد ولی آه، نـشد            آسمان تـیـره شد و صحـبتی از ماه نشد

دامن دختری از سوز چپاول می‌سوخت            باغبان از نفس افتاد، ولی گل می‌سوخت

هر گرفـتاری سراغ آستانـش را گرفت            رزق و روزیِ تمام خاندانش را گرفت

خوش به حالِ سائلی که سائلِ عباس شد            خوش به حال آن‌که از عباس نانش را گرفت

روزِ محشر دست‌هایش دستگیری می‌كند            دستِ خود را داد، دستِ دوستانش را گرفت

هیچ كس انـدازۀ عـبـاس شـرمـنـده نـشد            كربلا بدجـور از او امتحانش را گرفت

از خجالت آب شد، آب‌آورِ كـرب و بلا            عصرِ تاسوعا امان‌نامه امانش را گرفت

تیرها در پیكرش وقتِ زمین خوردن شكست            بس كه خون رفت از تنش، آخر توانش را گرفت

قـتـل او کار عـمـود آهـن و نـیـزه نبـود            تیرهایی که به مشکش خورد، جانش را گرفت

تـشـنگی بود ولی از طرف رود فـرات            رفت سـقـّا بـرسـانـد به لـب آب، حـیات

خوش به حال دل دریا که ابالفضل دو دست            بُرد در آب و نمود از لب او دفع ممات

وسط هلـهـلـه‌ها سـمـت حـرم بـازنگـرد            ای که رفتی ز حرم گرم سلام و صلوات

دل من آب شد ای حضرت سقا تو بخواه            من نم‌ مشک تو باشم، چه خوش است این درجات

به لب دارند دریاهای لب‌تشنه سلامت را            به دل دارند امـواج رها، مـاه تمامت را

علی را قُرّةُالعینی، همان فی مقعد صدقی            به نفـسی انتَ می‌داند بلـندای مقـامت را

به غم‌ها کاشف‌الکربی، ابالغوثی، ابالفضلی            که در سختی فراوان برده‌ام با بغض، نامت را

شکوه دست‌های تو، عمود خیمۀ دین شد            رساندی تا به فرداها و فرداها پیامت را

نه آب است این‌که چون جان عزیزش دوست می‌داری            به دندان می‌بری با مشک خود حرف امامت را

مشک برداشت که سیـراب کـند دریا را            رفـت تا تـشـنـگـی‌اش آب کـنـد دریـا را

آب روشن شد و عکـس قمر افتاد در آب            ماه می‌خـواست که مهـتـاب کند دریا را

تشنه می‌خواست بـبـیـند لـب او را دریا            پس نـنـوشـیـد که سـیـراب کـند دریـا را

کوفه شد علقـمه، شـقّ القـمری دیگر دید            مــاه افــتــاد که مـحـراب کـنـد دریـا را

تـا خجالت بکـشد، سرخ شود چهرۀ آب            زخـم می‌خـورد که خـوناب کند دریا را

ناگهـان مـوج برآمـد که رسید اقـیـانوس            تا در آغوش خودش خواب کند دریا را

آب مـهــریّــۀ گـل بــود والّا خــورشـیـد            در تـوان داشت که مرداب کـند دریا را

روی دست تو ندیـده است کسی دریا را            چون خدا خواست که نایاب کند دریا را

چو دید تشنۀ لب‌های خشک او دریاست            به آب خیره شد و ناله‌اش ز دل برخاست

که آب! از چه نگردیدی از خجالت آب؟            تو موج می‌زنی و تشنه یوسف زهراست

ز یک‌طرف تو زنی نعره از جگر در بحر            ز یک‌طرف به حرم بانگ العطش برپاست

قـسـم به فـاطـمه هرگز تو را نمی‌نـوشم            که در تو عکس لب خشک سیدالشهداست

ز خـون دیـدۀ من روی مـوج بنـویـسـید            که از تـمـامی اطـفـال تـشـنه‌تر سـقّاست

خدا گواست که با چشم خـویـشـتن دیـدم            سکینه را که لبش خشک و دیده‌اش دریاست

درون بحـر همه مـاهـیـان به هم گـویـند            حسین تشنه و سیراب وحشی صحراست

نوشته‌انـد به لب‌هـای خـشک من ز ازل            که تشنه‌کام گذشتن ز بحر، شیوۀ ماست

ز شـیــرخــواره بــرایـت پــیـــام آوردم            پیام داده که: ای آب! غیرت تو کجاست؟

صدای نـعـرۀ دریـا به گـوشِ جان بشنو            که موج آب هم این طُرفه بیت را گویاست

سـلام خـالـق مـنـّان سـلام خـیـرالـنــّاس            سلام خـیـل شـهـیدان به حضرت عبّاس

نـسـیـم آمـده با سـوز آه سـرد به خـیـمـه            نمانده است به جز رنگ و روی زرد به خیمه

شتافت سمت فرات و سکینه در دل خود گفت:            کمی بنوش عمو! تشنه برنگرد به خیمه

همینکه تیر به مشکش نشست، شد متحیر            نگاه کرد به مشک و نگاه کرد به خیمه

همینکه تیر به جشمش نشست هلهله برخاست            حواس تیر به مرد و حواس مرد به خیمه

نـگـاه کـوه به سـوی خـیـام مـانـده مبـادا            نگاه چپ بکـند بـادِ هـرزه‌گـرد به خـیمه

عمو، عمود حرم بود و با تمام وجودش            نمی‌گذاشت جـسارت کند نـبَـرد به خیمه

باب‌الحوائج است و مشکل‌گشا اباالفضل            شد دستگـیر ما با، دستِ جـدا اباالفضل

در محـضرش ندیـدم شرمنده سائلی را            خیرات می‌کند چون بی سرصدا اباالفضل

گرچه مریض ما را دکـتر جواب کرده            دلـواپـسی نـداریـم، داریـم تا ابا الفـضل

بردار حـاجـتت را با خود حـرم بیـاور            عرض توسل از تو باقـیش با اباالفضل

دارم بـه لـب دوبـاره یـاد تـمـام امـوات            دردآشـنـا ابالفـضل، ای با وفا اباالفضل

از دشمنش زده سر، پیش حرم سرش خم            رزمش بجا ابالفضل، شرمش بجا اباالفضل

خالی شده‌ست اما در روضه می‌تـوانـد            صدبار پُر کند مشک از اشک‌ها اباالفضل

یک کوفه دست می‌زد در علقمه همینکه            دست مبارکش شد از تن جدا اباالفضل

داغش کمر شکست از آقای هر دو عالم            آن لحظه که صدا زد: «ادرک اخا» اباالفضل

به صورتی که از آن غم می‌زدود، غم داد            با صورت از بلندی، افـتاد تا اباالفضل

کو آن قـد بـلـنـدش؟ پـاشـیده بـند بنـدش            با نیزه بسکه جسمش، شد جابجا اباالفضل

باید حسین می‌رفت چون خیمه در خطر بود            میزد به سینه می‌گفت: آه آی خدا! اباالفضل

چون‌ بود شاه تشنه، بعد از شهادتش آب            از کوثر او ننوشید؛ ای مرحبا اباالفضل

در محـضر عـقـیله، جز بر فـراز نـیزه            بالا نـبـرد سر را، ای با حـیا اباالفضل

در این میخانه مستی می‌کنند از فرطِ هشیاری            نمی‌بینند غیر از دوست را در خواب و بیداری

چو عطر از شیشه روح از جسم شوق پر زدن دارد            نمی‌گنجند جان‌ها در بدن‌ها از سبکباری

کمندِ عشق را پیچیدگی این بس که در دامش            گرفـتاری‌ست آزادی و آزادی گرفتاری

به دندان هم نشد تا خیمه، مشکِ آب را بردن            چه شرحِ جانگدازی داشت معنای وفاداری

بیابان داغ و مقصد دور، لب‌ها خشک و دل‌ها خون            مبار ای ابر دیگر! گر بر این صحرا نمی‌باری

گـشود جانب دریا، نگـاهِ شعـلـه‌ورش را            همان نگاه که می‌سوخت از درون، جگرش را

به دور دست بیـابـان نگـاه کرد، چگونه            گرفته بود عطش، خیمه‌خیمه، دور و برش را

و کوه، یعنی او؛ آن‌که ارث برده به دوران            غرور مادری‌اش را، صلابت پدرش را

کدام کوه‌گران راست، تاب بستن راهش؟            کدام جرأت یاغی‌ست، سد کند گذرش را؟

کفی ز آب، فراروی خود گرفت و فروریخت            کسی ندید در آن لحظه، چشم‌های ترش را

هنوز هم که هنوز، آب، مَهر حضرت زهرا            به صخره می‌زند از داغ دوری تو، سرش را

چه کرده‌ای تو در این پهنهٔ فرات؟ که گویی            هنوز فـاطـمـه فـریاد می‌زند، پسرش را

گریست مشک به حالِ همایِ عشق، دمی که            عمودها به زمین ریختند، بال و پرش را

حـسین بود، که با قـامـتی خـمیده می‌آمد            شکـسته بود غـمِ بی‌برادری، کـمرش را

عمود خـیمهٔ عـباس را کـشید، که یعنی:            ز دست داده دگر آن امیـرِ نـامـورش را

ای گل لاله! ز تیغ و تـیرها پرپر شدی            پاره‌پاره از دم سر نیزه و خـنجر شدی

گرچه در صورت شباهت با پیمبر داشتی            با چـنـین پـهـلـو ولی آئـیـنۀ مـادر شدی

سورۀ یوسف برای من تو بودی اکبرم            حال می‌بینم که مثل سورۀ کـوثر شدی

نیزه‌داران پیش چشمم ارباً اربا کردنت            اکبر من چند تصویر از علی اصغر شدی

سعی کردم از زمین بـردارمت اما نشد            خورد دستم بر تنت دیدم که تو بی‌سر شدی

آیـنه‌دار شکـوه است عـلی جانِ حسین            همچنان سلسله کوه است علی جانِ حسین
آمده مـثـل ابـالـفـضـل پـنـاهـش بـشود            یک‌ تـنه آمـده تا اینکه سپـاهـش بـشود

زلف بر شانه به سـیـمـای نـبی می‌آید            به اُحـد مـی‌رود و جـای نـبـی مـی‌آیـد
صفـت سـرو بر این قـدّ رسـا کم باشد            قامتش جلـوه‌ای از عرش معـظم باشد
لـشـکـرِ ابـروی او تـیـغ‌ زنـان مـی‌آیـد            دشمن از کثرت کـشته به فغـان می‌آید
می‌رود تا که ولی زنده بمـاند بی‌شک            اشـهـَدُ اَنَّ عـلـی زنـده بـمـانـد بی‌شک
تـیـر از چـلۀ ابـروی کـجـش می‌بـارد            برق چشـمـش اثر صاعـقـه‌ها را دارد
میـمـنه میـسـره را ساده بهـم می‌ریزد            دسته دسته جلویش دست قـلم می‌ریزد
لشکـری پیـش قـدم‌هـاش زمین می‌افتد            چقـدر سر جـلـوی پاش زمین می‌افـتد
کوفه را کشت رجز خواندن بی‌مانندش            همه گـفـتـنـد عـلـی آمـده یـا فـرزندش
جبرئیل آمده فضل علی اکبر می‌خواند            به جوانـمردی او آیه مکـرر می‌خواند
می‌رود میـمـنه تا میـسره را مثل علی            زرهـش پـشت نـدارد بخـدا مثـل عـلی
چین می‌افتد به صف لشکر اگر تیغ کشد            شامْ مـرگی برسد اکـبر اگر تـیغ کـشد
از عطش حیف نمانده‌ست رمق در جانش            دستش از خستگی افتاد چو مادر جانش
اسب او خواست به خیمه برود، عکسش شد            خواست از حادثه‌ها دور شود، عکسش شد
برد با حوصله در کـوچه دشمن او را            مـی‌سـپـارد بـه دم تـیــزی آهــن او را
ذرّه ذرّه تنـش از اسب زمین می‌ریزد            اربأ اربا بـدنـش مثل نـگـین می‌ریـزد
روی زانــو پـدر از راه خـمـیــده آمـد            از همه زنـدگی‌اش دسـت کـشـیده آمـد

کـمـرِ من پـسـرم تـا شده از تـا شـدنت            نیست امّید عـلی جان به سـراپا شدنت
آنقدر در هـمه‌جا پیـکـر تو پخـش شده            شـدنی نیست تنِ گـمـشـده پـیـدا شدنت

بـرســانــیـد جـوانـان بــنـی‌هــاشــم را            مانـده‌ام در پسِ این حلِّ مـعـمـا شدنت
کـربـلا مثـلِ مـدیـنـه شـده از وقـتی‌که            صحبتِ کوچه شد و صحبتِ زهرا شدنت
پـدرت دست به زانـو شده با رفـتنِ تو            محشری کرده به‌پا بی‌کس و تنها شدنت
باز برگرد و جـلـو چـشمِ پدر راه برو            ولـدی تـشـنـه شدم، تـشنـۀ دریا شدنت
میوۀ قلبِ حسین لشگر این قوم نداشت            طاقـتِ دیـدنِ پیـغـمـبرِ عـظـمی شدنت
نه فقط جانِ پدر پشتِ سرت رفت پسر            دلِ اهـلِ حـرمـی وقـتِ مـهـیـا شـدنـت
جرمت هم‌نامِ علی بودنِ تو بوده و بس            چشمشان کور شد از ثانیِ مولا شدنت
چه‌قـدَر کـینه به دل داشته‌اند از حـیدر            شده معـلـوم از این‌قـدر، مجـزّا شدنت
مثلِ تسبیح شدی پـاره، عـلی‌ها شده‌ای            علی اکبر چقـدَر سخت شد املا شدنت
باید حالا پس از این خاک سرِ دنیا ریخت            ولـدی بـعـدِ تو و راهیِ عـقـبـا شـدنت
آب رفته چه قدَر پیکـرِ تو، پیـرم کرد            علی اکبر، عـلی اصـغـرِ لـیـلا شـدنت

بـایـد که تن از راحـت ایـام گـرفـتن            دل را، ز صنـم‌خـانـۀ اوهـام گرفـتن

ناکام شد آن‌کس که به یک عمر ندانست            از سـاغـر دنـیـا نـتـوان کـام گرفـتن

از تـیر و کـمان اجلت نیست رهایی            هر گـور نشانی‌ست ز بهـرام گرفتن

تا چـنـد سـرا از قـفـس دام گـزیـدن؟            تا چـنـد سـراغ هـوس خـام گـرفتن؟

ای دل بطلب وعده دیدار که زیباست            آرام دل از یــــارِ دل‌آرام گــرفــتــن

فـرمود که باید دل از این دام گرفتن            عـبـرت ز دغـل‌ کـاری ایـام گـرفـتن

فرمود بتـرسید که رایج شود این‌بار            مـروان شدن و مـردِ خـدا نام گرفتن

از مـثـل یـزیـد آیـۀ تـطـهـیـر شنـیدن            از آل‌امــیــه خـطِ اســلام گــرفــتــن

از خدعۀ دشمن بهراسید، روا نیست            پیـغـام بـه او دادن و پـیـغـام گرفـتـن

باید به شب مـیـکـدۀ شـوق، رسـیدن            از جام شـهـادت مـیِ گُـلـفـام گرفـتن

قـربانی جان را به مـنا بدرقـه گـفتن            این‌‌گـونه ز تن جـامـۀ احـرام گرفتن

یـا هـمـره سـردار حـسـیـن هـمـدانی            امضای بهشت از سفـرِ شـام گرفـتن

یا مثل حبیب و وهب و عابس و عباس            با سـوخـتنِ جـان و تـن آرام گرفـتن

پروانه علی‌اکبرِ مولاست که آموخت            با شـمع سحـر بـالِ سرانجـام گرفـتن

اظـهـار عـطـش کـرد پـسر تا بتواند            از کـوثـر لـب‌هـای پـدر کـام گرفـتن

فرمود مخواه آب که دیگر شده نزدیک            از دست رسول دو سرا جام گرفـتن

خیزید و به صیاد بگویید روا نیست            مرغـانِ حرم را به چـنین دام گرفتن

می‌خواست پدر فدیه و قربانی حج را            با جـان جـوانـان خود انجـام گـرفتن

این وعدۀ وصل است که هر آینه باید            با وصلت این فـاصله فـرجام گرفتن

برخیز بسیجی صف اعزام شلوغ است            سخت است کمی برگۀ اعزام گرفتن

علی زره که بپوشد، همین‌که راه بیفـتد            عجـیب نیست که دشمن به اشتـباه بیفتد

همین‌که اسم علی آمده‌ست در دل میدان            بس است تا گذر مـرگ بر سـپاه بیـفـتد

عـلی‌ست، مثل عـلی می‌دهد پناه گدا را            اگـر به خـانـۀ او راه بـی‌پـنـاه بـیـفـتد...

جوان اگر به جـوان حـسین دل بـسپارد            دگـر نمی‌شـود اصـلا پـی گـنـاه بـیـفـتـد

تمام ‌شب سر راهش نشسته‌ام به امیدی            که راه دوست بر این عبد روسیاه بیفتد

تنها اگر مـانـدم نـدارم غـم عـلـی دارم            حـتی اگر باشد سپـاهـم کم، عـلی دارم

شکر خدا که قلب اهل خیمه آرام است            وقتی که هم عـباس دارم هم علی دارم

شکر خدا که پرچمم در دست عباس است            از دست او افتاد اگر پرچم، علی دارم

آری عصای دست دارم، قامـتم روزی            از داغ عـبـاسم اگر شد خـم عـلی دارم

با خویش می‌گفتم اگر روزی نباشم هم            زن‌ها نـمی‌مانـند بی‌مـحـرم، علی دارم

دور و برم کم‌کم شد از اصحاب هم خالی            اما دلـم خوش بود می‌گـفـتم عـلی دارم

می‌خـواسـتم عـالم پُـر از نام علی باشد            حالا به روی خاک یک عالم علی دارم

اى ورق روى تو عـنوان حُـسن            خال و خطت نقـشۀ ایـوان حُسن

نسل جوان را به جهان رهـبرى            جـلــوۀ تــوحـیـد عـلـى اكـبــرى

ریخـته از شـرم رخت در شفـق            گل به گلستان عرق از هر ورق

گـر چه خــداونـد وجـود و عـدم            خـلـق نـكـرده دو نـفـر مـثـل هـم

لـیك چو رخـسـار تـو را آفـریـد            نـقـش تو را شكـل محـمـد كـشید

چـشـم تـو بـیـنـاى هـمـه مـاسـوا            گـوش تو گـنـجـیـنـۀ صوت خـدا

روى تـو از آب بــقـا صـاف‌ تـر            وز دل عـشــاق تـو شــفــاف‌ تـر

صبح تو از شـام ابـد دلـربـاست            شام تو تا صبح ازل جان‌فزاست

هـر كـه هــواى رخ احـمـد كـنـد            در تـو تـمــاشــاى مـحــمـد كـنـد

بـاد نــقـابـت چـو بـه بــالا زنــد            فــاطــمـه لـبـخـنـد بـه لـیـلا زنـد

مـنـطـق شـیـواى جهـانـگـیـر تو            در لــبــۀ تــیـغــۀ شـمـشـیــر تـو

بس‌كه خـدا خـوب تو را ساخـته            خـصـم تو در مـدح تو پـرداخته

دشـمن سـرسـخـت شـما انـجـمن            بود مـعـاویه كه گـفت این سخـن

تاج خلافت كه ز پیـغـمـبر است            ساخته بر فـرق عـلى اكبر است

هر چه سخن گـشت بـرازنـده‌تر            مـانـده به مدح تو سر افـكـنـده‌تر

حق سخن گـشـت به مـدحـت ادا            از لـب جـانـبـخـش شـه كــربـلا

گـفـت تــویـى اى پـسـر بـا وفــا            اشــبــه مــردم بـه رســول خــدا

قبر تو شد اى همه را نـور عین            جلـوۀ شـش‌گـوشـۀ قـبـر حـسـین

جـان تو و جـان حـسـین بُـد یكى            قـبـر تو و قـبـر حـسـین شد یكى

اى ز تــمــام شـهــدا خــوب‌تــر            پیش حـسین از همه محـبـوب‌تـر

بـیـن جــوانــان بـنـى هــاشــمـى            جـانـى و جـانـان بـنـى هـاشـمـى

بسكه بُدت شـور شهـادت به سر            كـشـتـه شـدى از هـمگى زودتر

خون سرت تا به جـبـیـنت چكـید            مـوى سـیـاه پــدرت شـد سـپـیــد

خواست شود موى سپیدش خضاب            روى به روى تو نهـاد آن جناب

روى تو و روى پـدر رنـگ شد            عـاشق و معـشـوق هم‌آهنگ شد

چهره به رخسار منیرت گذاشت            تـا دلـش آرام نـشــد بــرنـداشـت

زیـنب مـظـلـومـه به حـفـظ امـام            صیحه‌زنان گشت برون از خیام

تـا كـه نـبـازد پـدرت جــان پـاك            نالـه كـشـیـد از جگـر چاك چاك

گـفـت كه‏ اى تـازه جـوانـم عـلى            مـیــوۀ دل، قــوت جــانــم عـلـى

میثم اگر وصف تو را می‌سرود            جـز تو و الـهـام تو در او نـبـود

جوشن به خاک خورد، سپر تکّه‌تکّه شد            بـابـا قـدش خـمـیـد، پـسر تکّه‌تکّه شد

هر ضربه که زدند به جان پدر زدند            اولاد تـیـغ خـورد پـدر تـکّـه‌تـکّـه شد

حکـم پسر برای پـدر دیده و دل است            یعنی که چـشـم دید جگـر تکّه‌تکّه شد

با احتساب این که عـلی در نـماز بود            طوری به سر زدند که سر تکّه‌تکّه شد

آرام گـــفــت یـــا ابــــتــــا را اَبَ اَبَ            یعـنی نـفـس بـرای پـسـر تکّه‌تکّه شد

طوری ز روی اسب به روی زمین فتاد            گـفـتـنــد زانــوان پـدر تـکّـه‌تـکّـه شد

گریان گذاشت صورت خود را به صورتش            دیگر به‌پا نخواست، کمر تکّه‌تکّه شد

تـشیـیع او کـسای یـمـانی نیـاز داشت            یک تـن به قـدر پـنج نفـر تکّه‌تکّه شد

عمه رسـید تا به پـدر کـم نـظر کـنـند            عـمـه که سر رسید نـظر تکّه‌تکّه شد

مـردم دهـنـد نـسـبـت رویت بر آفـتاب            اما ز بـخـت خـود نـکـنـد بـاور آفـتاب

در ذات تو صفات نبی منعکس شده‌ست            گـیـری چـنـان‌که آیـنـه‌ای را در آفتاب

از چار سو به مرقد شش‌گوشه‌ات سلام،            می‌گـوید از افـق چو برآرد سر، آفتاب

گر بهـره‌ای ز بوسۀ بر تـربتت نداشت            هرگز نـبود این هـمه روشنـگـر آفتاب

ماهی در آسـمـان کـمـال و شرف ولی            ماهی که نـور می‌رسد از او بر آفـتاب

وقت وداع چون که حسینت به بر گرفت            دیـدنـد مـاه را کِـشـد انـدر بـر آفـتــاب

آتش به جان برآید و خونین کند غروب            هر صبح و شب ز داغ تو پا تا سر آفتاب