اشعار

کجا یعقوب دیده، خوابِ هجرانی که من دیدم            کجا یوسف شنیده، وصفِ زندانی که من دیدم

زمین در روزگارِ نوح، شد سیراب از باران            ولی دریایی از خون شد به طوفانی که من دیدم

هم اسماعیل‌ها سر را به تیغ امتحان دادند            هم ابراهیم‌ها، در عیدِ قربانی که من دیدم

زمین از خونِ خاتم‌بخشی‌اش شد تربتِ اعلا            عقیقِ سرخ شد خاکِ سلیمانی که من دیدم

سرِ خورشید بر نِی، شمعِ بزمِ ماتمِ خود بود            قیامت چیست؟ جز شامِ غریبانی که من دیدم

تمام آیه‌ها شد "کاف و ها و یا و عین و صاد"            میان قاریان شد پخش، قرآنی که من دیدم

برادر، جای من شمشیر خورد و من غمِ ناموس            هزاران ارباً اربا داشت میدانی که من دیدم

نگاهِ حرمله هر بار پُر بود از هزاران تیر            عموجانم نـدیـده تـیـربارانی که من دیدم

مسلمان نشنود کافر نبیند خوابِ این غم را            سر و تشت و شراب و چوب و دندانی که من دیدم

و پرچم‌ها از آن روزی که باد از نیزه‌اش رد شد            پریشانند، از زلف پریشانی که من دیدم

نـبـود غـیـر خــدا در دل خــدا جـویـش            نگفت جز سخن حق، لسان حق‌گـویش

به ذوالفقار دو دم هیچ احـتـیاج نداشت            هلاک "اُسکُـتوا"یش دشمنان ترسویش

اگر چه بود معطر به عطر کوثر لیک            حـرام شد به حـرامی شـنـفـتـن بـویـش

ارادت کـم من در نـگـاه او کـم نیـسـت            زیـاد بــار مــرا مـی‌کـشـد تــرازویـش

فدای صحن حیاطش که شد حسینیه‌اش            و می‌زند خود جـبرئیل آب و جارویش

بساط روضـۀ زینب شبی نـشد تعـطیل            مرا کـشـد به تـلاطـم همان تـکـاپـویش

بلای جان "ولی" را به جان خود بخرد            کسی که حضرت صدیقه است الگویش

شـبـیـه مـادر پـهـلـو شکـسـته‌اش بشود            همین که دست بگیرد به روی پهلویش

دین جاودان شد از نـفـس جـاودانی‌ات            شـد اُسـوۀ تـمـام جـهــان زنـدگـانـی‌ات

باغ امید و گـلشن صبر و وفـا و عشق            سـیـراب شد ز مـرحـمـت آسـمـانی‌ات

در دفـتـر مجـاهـدت و دین و معـرفت            صدهـا حکـایت است ز راز نهـانی‌ات

روزی که سایه‌سار محـبّت خراب شد            خورشید بهـره‌مـند شد از مهـربانی‌ات

بعد از هـزار سال مـلائک در آسـمان            در حـیرتـنـد از تو و از جان‌فـشانی‌ات

وقـتی که ذوالـفـقـار کلامت کـشیده شد            لرزید کاخ ظلم از آن خـطبه‌خوانی‌ات

ای زیـنـبی که در سفر کـربلای عشق            ایــثــار تـکـیـه داد بـه قـدّ کـمــانـی‌ات

بی‌خـود نـگـفـتـه‌اند که اُمّ الـمـصائـبـی            هرگـز نـدیـد چـشم فـلـک شـادمانی‌ات

ای قهـرمان کـرب وبلا، زینب صبور            ثبت است در صحـیفۀ دل قهـرمانی‌ات

تا روز رستخیز، ز کرب‌وبلا به عرش            پـر می‌زنـد کـبـوتـر نـام و نـشـانـی‌ات

مهمان لطف توست «وفایی» تمام عمر            شـرمنـده است از تو و از میـزبانی‌ات

همین‌که سایه‌ات را بر سرم دارم، خدا را شکر            همین‌که در هوای تو گرفتارم، خدا را شکر

 نبینم گریه‌باران است چشمت، آسمان من            مزن آتش به جان عالم و آدم، جهان من

اگر زینب نبیند اشک‌هایت را که زینب نیست            اگر نشناسد آن سوز صدایت را که زینب نیست

خیالش سخت بود آری که روزی سر کنم بی‌تو            چگونه بودنم را بعد از این باور کنم بی‌تو؟

سرت را در خیالم شانه می‌کردم که طوفان شد            کمی آهسته‌تر ای باد! گیسویش پریشان شد

 به‌روی نیزه چشمان تو را پردرد می‌بینم            در اطراف خودم تا می‌شود نامرد می‌بینم

و من ناباورانه خیره می‌مانم به جایی‌که            شکسته حـرمت قاری و شأن آیه‌هایی‌که

برای قـوّت قــلبم ز لب‌های تو نازل شد            بخوان جانم فدایت، سوز صوتت مرهم دل شد

بخوان قرآن برای کودکی که پای تو جان داد            به این قصه چگونه می‌شود امروز پایان داد

که هم تو باشی و هم من شبیه روزهایی‌که            حیاط خانۀ ما بود و آن حال و هوایی‌که

یـا قـاهـرَ الـعـَـدُوُّ وَ یـا والـیَ الـوَلـی            یا مظهر العجایب و یا مرتضی علی

پـایـانِ باشـکـوه، به کـابـوس بـد بـده            زینب رسیده کوفه، پدر جان مدد بده

در کـوفه سهـم دخـتر تو آهِ سـرد شد            پنجاه سال پرده‌نـشین، کوچه‌گَرد شد

تا پـای ما به معـرکه‌ای نامراد رفت            خلخال دخترانِ حسین‌ات به باد رفت

نیزه‌نـشین تو همه را پیر کرده است            شکل سرش دو مرتبه تغییر کرده است

این حرمله به کامِ همه، زهرِ ناب ریخت            این حرمله کنار رباب تو آب ریخت

از دست این مصیب جانکاه، داد، آه            زیـنب کجـا و مـجـلسِ اِبـن زیـاد، آه

در بزم او نمک به غمِ جاری‌ام زدند            با چوب‌دست روی لب قاری‌ام زدند

کـوفـه که زیر پـاش نهـاد احترام را            بـاید خـدا بخـیـر کـنـد شهـر شـام را

نینوای عشق جاویدان ز نای زینب است            در حقیقت کربلا، کرب‌وبلای زینب است

اعتلای پـرچـم شـیـعـه در آفـاق فـلـک            افـتخارش تا ابد حتماً برای زینب است

زینتِ عصمت، ز طفلی آیۀ عصمت بُود            عصمت آری توشه‌ای از خاک پای زینب است

کوه در هنگام طوفان، جان‌فدا وقت خطر            مثل یک آئینه زهرا، مقتدای زینب است

کـوثـر امّ‌ابــیـهـا، مـثـل مـادر مـی‌شـود            ماجـرای کربلا شرح وفای زینب است

با نوای اُسکُـتویش، کـاخ‌ها لـرزیـده‌اند            کوفه ویران، از بلندای صدای زینب است

اینهمه شور و حماسه اینهمه فـرزانگی            تازه یک خط از کتاب ماجرای زینب است

از کـلام هر امـامی می‌شـود فهـمید که            زینتِ این طایفه صبر و حیای زینب است

اینکه شرق و غرب عالم را حسینی کرده است            ذوالفـقار آتـشین خـطبه‌های زینب است

کوچه در کوچه به کوفه شهر دیروز علی            آفتاب سرخ بر نی رهنمای زینب است

بـاز ما را سر این سـفـره نـشـانـدی آقا            باز ما را تو به این خـیـمه کشاندی آقا

دست و پا گیری ما مانع لطف تو نشد            دست مـا را به محـرم تو رسـانـدی آقا

مثل هر سال گرفـتی تو فـقـط تحـویـلم            بـاز هـم پـای گـنـهـکـار تو مـانـدی آقا

گرچه من از همه جا رانده و مانده بودم            تـو مـرا از در این خـانـه نـرانـدی آقـا

من به قربان دل تو، دل سنگ آب شد از            روضه‌هایی که تو در ناحیه خواندی آقا

سوخته گرچه پرش از شرر غارت‌ها            پـا نهـاده است روی تاج ابر قـدرت‌ها

اسکتوا گفت‌ و عوالم همگی لال شدند            ریخـت از هـیبت او هـیـمـنـۀ هـیبت‌ها

سال‌ها پيش در اين شهر بزرگى مى‌كرد            آه دیگر خـبری نيـست از آن عـزّت‌ها

بين اين شهـر بنا بود كه مهـمـان باشد            اُف بر اين رسم پذيرايى و اين دعوت‌ها

شاهبانـوى جهـان باشى اگر هم، وقتى            دست بسته برسى، مى‌شكـند حُرمت‌ها

دخـتـر پـرده‌نـشـین عـلـی و فـاطمه را            نگـهـش داشـتـه کـوفه سـرِپا ساعت‌ها

لااقـل کاش ابالـفـضل بـرایش می‌مـاند            با حضورش چه کسی داشت از این جرأت‌ها

خارجى‌زاده كه گفتند دلش سوخت ولى            قـارى‌اش آمد و بـرداشته شد تُهـمت‌ها

داشت‌ مانند علی خطبۀ غـرّا می‌خواند            سر که آمد به سر آمد سخن و صحبت‌ها

دست بر شانۀ طـفـلان حـرم می‌گـيرد            آنكه خـم بود به پـايـش هـمـۀ قـامت‌ها

اولش هرچه نظر کرد کسی را نشناخت            تا سرِ نـیـزه‌نـشین کرد عـیان نسبت‌ها

روز از شدت گرما و شب از سرمایش            پـوست انداخـته بـودند همه صورت‌ها

خط به خط تشریح کردی عشق را در کربلا            خطبه خواندی تا نماند کربلا در کربلا

عطر یاس از چادرت می‌ریخت هنگام وداع            خواستی خـالی نباشد جای مـادر کربلا

در دل گـودال روی خون تیمم کرده‌ای            یک نمازت هم نشد اصلاً قضا در کربلا

هیبت فرعونیان را بشکن و اعجاز کن            حرف‌ها گـفتند با تو شعـله‌ها در کربلا

جسم تو محصور بین سلسله در‌ راه شام            روح تو مجـروح بین بـوریا در کـربلا

در زلال اشک تو نقش خدایی جاری است            غیر زیبایی نمی‌بـیـنی چرا در کـربلا؟

مثل همیشه از همه سرها سری حسین            بر نیزه دیدمت، چقدر محـشری حسین

از هـر کـجـای دشت شـمـیم تو می‌وزد            عـطـر گـل مـحـمـّدیِ پـرپـری حـسـین

تا گفت: «یا أخا...» به خدا مطمئن شدم            عـبّاس را به خـیـمه نـمی‌آوری حسین!

چشمم به توست ای سر بی‌تن که سال‌هاست            تنـهـا پـنـاه بی‌کـسی خـواهـری حـسـین

حتّی به شمر و عاقـبتـش فکر می‌کنی!            تو جـلـوه‌گـاه رحمت پیـغـمـبری حسین

از اشک ما بـنای قـیامت شود خـراب،            از قـاتـلان خویش اگر بگـذری حـسین

غـروب نیست خـدایا چرا هلال دمیده؟            هلال را به سرِ نیزه وقت ظهر که دیده!

هلال و ظهر و سرِ نیزه و تلاوت قرآن            مصیبتی‌ست که ما دیده‌ایم و کس نشنیده

روا نبـود که از هم جدا شویم من و تو            چرا سر تو ز من زودتر به کوفه رسیده؟

دو روز پیش، جبین تو را به سنگ شکستند            چرا ز صورتت امروز خون تازه چکیده؟

کـنار محـمل، دستم نمی‌رسد به سر نی            مرا ببخش که قدّم ز بار غـصه خـمیده

به نـیـزه‌دار بگـو چند گام پـیـش‌تـر آیـد            که چند بوسه بگیرم از این گلوی بریده

ای شام، کـربـلای تو یا زین العـابدین            دل بـزم ابـتـلای تـو یا زین الـعـابدین

یک عـمر در فـراق جـوانان هـاشمی            شد خونِ‌دل غـذایِ تو یا زین العابدین

در بین خنده و کف و شادی گریـستند            زنـجـیـرها بـرای تو یا زین العـابـدین

چـشم حـسـین و چـشـم شهیدان کـربلا            گـریـند در عـزای تو یا زین العـابدین

ای کاش پُر شود عوض اشک، چشم ما            از خـون ساق پای تو یا زین العابدین

در حیرتم که از چه به زنجیر بسته شد            دست گـره‌گـشـای تو یا زین العـابدین

ای کـنز مخـفی ازلی! یک نفر نگـفت            ویرانه نیست جای تو یا زین العابدین

آرد صدای گـریۀ ما سـر بر آسـمـان،            از اشک بی‌صدای تو یا زین العابدین

تا حشر، انقـلاب حـسین است سربلند            در پای خـطبه‌های تو یا زین العابدین

خاشاک و سنگ و خنده و دشنام و هلهله            گـردیـد رونـمـای تو یا زین العـابـدین

"میثم" سلام می‌دهد از دور، صبح و شام            بر صحن باصفای تو یا زین العابدین

اگر ستاره و خورشید و ماه تابنده‌ است            تمام علتش این‌ است بر درت بنده‌‌ است

بـه دیـدۀ مــتــکـبـر کـه آبِــرو نـدهــنــد            هرآنکه خـاک در توست آبـرومند است

مرا به گریه بیانداز و خود حکومت کن            که پادشاهیِ دریـا، به تو بـرازنـده‌‌ است

به روز حشر که عالَم به گریه مشغول‌اند            جزای گـریـه‌کـنانِ غـم شـما خـنده‌ است

از آن زمان که به لب‌های خشک تو نرسید            فرات از پـدر و مادر تو شـرمـنده‌ است

گـریـسـتـنـد بـه ذبـح گـلـوت حـیـوانـات            که جزء گریه‌کنانت، وحوش درنده‌ است

بنی اسد چه کـند؟! از کجا شروع کند؟!            تن تو اين‌طرف و آن‌طرف پراكنده‌ است

بگو چرا چنین پُـر التهاب گریه می‌کنی            چه دیده‌ای؟ چقدر بی‌حساب گریه می‌کنی

شـبـیـه مـادران بـچـه‌مـرده آه می‌کـشـی            شدیـدتـر ز گـریـۀ ربـاب گـریه می‌کنی

سه شعبه شیرخواره را به خواب برد و سال‌هاست            عبا به سر همیشه قبل خواب گریه می‌کنی

از آن زمان که دست ساقی حرم بریده شد            همین‌که دست می‌زنی به آب گریه می‌کنی

به یاد پیکری که روی خاک‌ها سه روز ماند            نظر که می‌کنی به آفـتاب گریه می‌کنی

ز مجـلس یزید هر زمان سؤال می‌کـنند            چرا به جای دادن جواب گریه می‌کنی؟!

میان خلوتت به کوفیان که فکر می‌کنی            برای غـربت ابوتـراب گریه می‌کنی...

اگر که دنـیا دارم، اگر که دین دارم            کمند لطف تو را چونکه در کمین دارم

برای خـواستنت گرچه غرق تردیدم            ولی به اینکه تو می‌خواهی‌ام یقین دارم

قـدم گذار به چشمم که رستگار شوم            فقط به حرمت خاکی که بر جبین دارم

تو در مقابلم آغوشِ باز داری و من            فقـط مقـابل تو روی شرمگـین دارم

عـزاگـرفـتـۀ عـالـم! چقدر خوشحالم            که چشمی اشک‌فشان و دلی غمین دارم

شبیه امشب تو روی دوش، شال عزا            و بین سـینه غـم زین العـابـدین دارم

بـیا و کـام مرا با نگـات شیـرین کن            که در میان دلـم شـور اربعـین دارم

پیش چشمم تو را سر بریـدند            دست‌هـایـم ولی بـی‌رمـق بود

بر زبانم در آن لحـظه جاری            قـل اعــوذ بـرب الـفـلـق بـود

گفتی «آیا کسی یار من نیست؟»            قفل بر دست و دندان من بود

لـحـظـه‌ای تب امـانـم نـمی‌داد            بی‌تو آن خـیمه زندان من بود

کـاش می‌شد که من هم بیـایـم            در سـپـاهـت عـلـمـدار بـاشـم

کاش تقدیرم از من نمی‌خواست            تا که در خـیـمه بـیـمـار باشم

مـانـدم و تـا ابـد دادم از کـف            طاقت و تاب، بعد از اباالفضل

ماندم و ماند کابوس یک عمر            خوردن آب، بعد از اباالفضل

ماندم و بغض سنـگـین زینب            تـا ابـد حـلـقـه زد بـر گـلـویـم

مـانـدم و دیـدم افـتاد بر خاک            قــاسـم آن یــادگــار عـمــویـم

گـفـتـم ای کاش کـابـوس باشد            گفتم این صحنه شاید خیالی‌ست

یـادم از طـفـل شش‌مـاهـه آمد            یادم آمد که گهواره خالی‌ست

پیش چشمم تو را سر بـریدند            دست‌هـایـم ولی بی رمـق بود

بر زبانم در آن لحـظه جاری            قـل اعــوذ بـرب الـفـلـق بـود

راوی نوشته است غروبی غریب بود            سرها به نیزه رفت؛ طلوعی عجیب بود

راوی نـوشته است که آتش زبانه زد            در خـیـمه‌گاه گشت و فقط تازیانه زد

زن‌ها و بـچـه‌ها که گـنـاهی نداشـتـند            جز بـوتـه‌هـای خار پـنـاهی نداشـتـند

هر کس دوید از طرفی بین خار و خس            خاکستری ز خیمه به‌جا مانده بود و بس

پیـچـیـده بـود در دل آن دشت آهـشان            آتش شـبـیه شمر شد و بست راهشان

آتش شبیه دست سوی گوشواره رفت            آن‌گاه سمت غارت یک گاهواره رفت

راوی نوشته است که در شعله‌های تب            می‌سـوخـتی و نـام پدر داشتی به لب

افـتـاد تا بر آن تن گـلـگـون نـگـاه تو            مـی‌گـشـت قـتـلـگـاه پـدر قـتـلـگـاه تو

آری بمان که هستی عالم به هست توست            ای دست‌بسته! حکم رهایی به دست توست

وقت است تا شروع شود کربلای تو            آتش زند به کـاخ سـتـم خـطبه‌های تو

راوی نوشته است که آن جسم چاک چاک            در آفتاب ماند دو روزی به روی خاک

ای کربلا ببین که می‌آید به سوی تو!            صاحب‌عزا کنون شده مهمان کوی تو

تو سجـده‌گاه عـشقی و سجاد می‌رسد            گـویـا پـی تـفـحـص اجـسـاد می‌رسـد

من چـگـونـه بـدنت را بـگـذارم بروم            پـیـکـر بـی‌کـفـنـت را بـگـذارم بــروم

جان من روی زمین است تحمل نکنم            که روی خـاک تـنت را بگذارم بروم

یوسفم! پیرهنت رفته به غارت، ز چه رو            تـن بـی پـیـرهـنـت را بـگـذارم بـروم

به چه حالی تن عباس و علی اکبر را            یــادگـار حـسـنـت را بـگــذارم بــروم

تـازیـانه به تـنـم با خـط نـیـلی بنوشت            لالـه‌هـای چـمـنـت را بـگـذارم بــروم

من علمدار غمت هستم و هرگز نشود            عَـلـَـم سـوخـتـنـت را بـگــذارم بــروم

فرصت ماندن اگر نیست، کجا گریه کنم            گر که بیت الحـزنت را بگـذارم بروم

می‌برم عطر غمت را همه‌جا، جایز نیست            غـم پـرپـر شـدنـت را بـگـذارم بـروم

تا مصحـف جـمـال تو گـردیده منظرم            آیات حسن توست به هر جا كه بنگرم

جز آنكه بـیـنم از جلـواتت به هر نگاه            سود از سـواد دیـده خـونـین نـمـی‌بـرم

گلبوته‌ای‌ست در سر نی اینكه بینمش؟            یا هست حـسن وجـه خـدایی مـصورّم

من كـشـتـه ولای تو هـستم به جـان تو            بعد از تو نیست زندگی خـویش باورم

تا جـام تـشنـگـی به كـفـت داد آسـمـان            پر كـرد از عـصـارۀ خـونـابه ساغـرم

هستی تو، یا جـمال ازل جلـوه می‌كـند            این منظری كه گشته عـیان در برابرم

خورشید در سر نی و غوغای اهل شام            ای وای من مگر كه به صحرای محشرم

از هرچه غیر دوست گذشتی به راه عشق            من اندر این معامله چون از تو بگذرم؟

بـا گـوش جـان طـنـیـن انـاالله بـشـنـوم            در چـشم دل تجلی طور است منظـرم

تـشریف یاد حـسن تو را در حـریم دل            در هر قـدم ستـبـرق جان را بگـسـترم

لـب‌تــشــنـگـان آب بــقــای لـب تـو را            هـمراه خود به ظـلـمت شامات می‌برم

ترصیع خاك راه تو را در مسیر عشق            بس درّهـا كه در صـدف دیـده‌ پـرورم

جـا بر فـراز مـسـند خـورشـید كـرده‌ام            افـتــاده تـا ظــلال ولای تـو بـر ســرم

از عـرش بـرتر است ستـیغ وفا و من            بـا شـهــپـر وقـار در آن اوج مـی‌پــرم

این عزّتم بس است كه من خواهر توأم            وین فخر بس مرا كه تو هستی برادرم

عـصـمت بها گرفته ز عـنوان زیـنـبی            عـفـت پـنـاه یـافـتـه در زیـر مـعـجـرم

بـاب نـجـات هـسـت در كــبـریـائـی‌ت            من «عابدم» غلام تو ای شاه ذوالكرم

رکاب آهسته آهسته ترک خورد و نگین افتاد            پُر از یاقوت شد عالم، سوار از روی زین افتاد

دگرگون شد جهان، لرزید دنیا، زیر و رو شد خاک            دمی که زینت دوش نبی روی زمین افتاد

پس از بی‌مهری دریا، قَسِی‌القلب شد آتش            به جان دودمـان رحـمة للـعـالـمـین افتاد

خدایا هیچ زخمی بدتر از دلواپسی‌ها نیست            که چشمش سوی خیمه، لحظه‌های واپسین افتاد

شکستن با غلاف تیغ را سربسته می‌گویم            زبانم لال... النگوی زنان از آستین افتاد

برای من نگه دار و بیاور زخم‌هایت را            اگر خواهر مسیرت سوی من در اربعین افتاد

نفهـمـیدند طاها را؛ نفهـمـیدند یاسـین را            به چوب خیزران دندانه‌ای از حرف سین افتاد