اشعار

ای کشتی شکسته که پهـلو گرفتـه ای           برگـو چرا تو دست به پهـلو گرفته ای

گل را خدا برای سرور آٰفریده اسـت           ای گل چرا به غصه وغم خو گرفته ای

ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﮐـــﻨﺪ ﻧﻘــﺶ ﺯﻣﯿـــﻨﻢ          ﺭﺳـﺪ ﻇﻠﻢ ﺍﺯ ﯾـﺴﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﯾﻤـﯿﻨﻢ

ﺑﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺗﺎ ﻧﻔـــﺲ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ          ﻃـــﺮﻓـــﺪﺍﺭ ﺍﻣـﯿــﺮﺍﻟـﻤـﺆﻣﻨـﯿــﻨﻢ

هر کسی این روزها آمد کنارم، گریه کرد         چشمش ابری شد،به حال و روزگارم گریه کرد

بس که مرغ روح من شوق سفر دارد به سر         قابض الارواح از این انتظـارم گریه کرد

هزار مرحـلـه سائل نشسته بـر در تو          مگر که نور بگیرد ز فیض محضرتو

گدا چومن که نه بی بی! شبیه جبرائیل          که مشق شب بنویسد ز روی دفـتر تو

بـاران گرفت و قصـۀ دریـا شـروع شد          تکبیرهای جنگل و صحـرا شــروع شد

بـابـا که رفت دخـتـر خـود را بغـل کند          بغضش گرفت وعشق همانجا شروع شد

با چـشم هـای نـیـمه بـازت گـاه گــاهی          چشمان خیس و خسته ام را کن نگاهی

وقـتی تـنـور خانـه روشـن شـد برایت          گـفـتـم خـدا را شکر کم کم رو براهی

شب خوشه چینِ چـشم تو و آشنای تـو           ای رایت سپـیـده دمـان چـــشـم های تو

پیچیده است عطرخوشی درفضای شهر           از لابـه لای خـلـوت تــو بـا خـدای تو

ابر کـبود پـلک تو در حـال بـارش است           وضعیت هـوا و همین یک گزارش است

آئـینه ات کجاست؟ نگـاهـی به خود کـنی           تصویر تو در آیـنه هم رو به کاهش است

در میزنی که وا بشود؛ وا نمی شود          دردت غریبی است مـداوا نمی شود

حالت بد است بازولی روی مرکبی          پهلو شکستــه مثل تو پـیدا نمی شود

سلام سـورۀ کـوثـر، سلام "أَعـطَیـنـا"         درود، مـادر سـادات، فـاطمه، زهــرا

صفیّه، امّ ابیهــــا، جـــلیــله، راضــیّه         حدیثه، طاهره، قدسیّه، انسیه، حــورا

رسـیـد فـاطـمـیـه مــادر مـحــرم ها            رسید فاطمـیه چـشـمه ســار ماتم ها

رسـید فـاطـمـیه شـد تـولـد روضـه            رسید مبـدا تاریــخ هجــری غـم ها

هر شب زدرد تا به سحرآه میکشی          آهـسـتـه با دو دیـدۀ تـر آه میکـشی

آیـات زلـزلت همه تـأویل می شونـد           وقتی که تو زعمق جگرآه میکشی

بیـمار مـن که دیده گهـربار می کنی          اشکی نـثـار گـلـشن ایــثار می کنی

از یک خزان زود رسی گـلشن مرا          با این نـسیـم درد خــبردار می کنی

با خـون پاک تو کـفن تو وضو گرفت         از چشمـۀ طـهـور تـن تو وضو گرفت

میخواستی بپوشی اش اما وضو نداشت         پس زود رفت پیرهن تـو وضو گرفت

تو راه میروی وخون چكد ز پیرهنت           تو آه میكشی و سرخ میشود حسنـت

تونان نمی پزی و سفـرۀ شبم خالیست          نه آب میـخوری و آب میشود بدنـت

با گریه عـقده از دل من وا نمی‌شود          زخم جگـر به اشک، مداوا نمی‌شود

تا دست من ورم نکند از غلاف تیغ          بند ستم ز دست علــی وا نـــمی‌شود

مـبــادا بــاغــبـــانى در بــهـاران           خــزانِ نــخــل بــارآور بـبـیـنــد

مـبــــادا در بــهــــار زنــدگــانى           که نخلى، چیـده برگ و بر ببیـند

ای همه شب به گوش تو، گریه بی صدای من         مانده به سینه با نفس، ذکر خدا خدای من

اشک تو ریزد ازبصر، بغض تو مانده در گلو         کشته مرا سکوت تو گریه کن ازبرای من

این روزها صحبت شان بـا نگـاه بود           از بس فضای خانه پُر از درد و آه بود

این جا کسی عـیادت زهـرا نمی رود           تنها کسی که سرزده شب، نور ماه بود

سجده های فاطمه شـب زنده دارم می كند          مِهر او زیباتر از فصــل بــهارم می كند

هرچه دارم از دعای مـادرم دارم كه او          با دعـایش لطف زهـرا را نثـارم می كند