اشعار

آیات محـکـمات خـدا مدح حـیدر است            ذکـر لـب پـیـمـبـر ما مـدح حیدر است

هر روز ما به مدح علی می‌شود شروع            هوهوی صبح باد صبا مدح حیدر است

آفـتاب ای آفـتاب ای آفـتـاب ای آفـتـاب            روشنی داری به عمق سینه‌هامان بی‌نقاب

مهر تو جاری به دشت سینه‌های خشک شد            مهر تو دریای رحمت بود از عهد سراب

علی بر خاتم هستی نگـین است            مـدار آسـمـان‌هـا و زمـین است

نوشته دست حق بر قـلب زهرا            فقـط حیدر امیـرالمـؤمنین است

در همان عصری که فرمان بُرد خورشید از علی           چشمه‌چشمه، اشک غربت خیز جوشید از علی

خـطبۀ بی‌نقـطه را کـوفه شنید اما دریغ           خـطبۀ با آه را جز چاه، نـشـنید از علی

مرمت می‌کـند سرمایۀ ویـران امت را            بنای عدل محکم می‌کند ارکان امت را

پس از فقدان پیغمبر خیال خلق آسوده‌ست            اگر در دست می‌گیرد علی سُکان امت را

کسی که رشتۀ گیسوی او حبل‌المتین باشد           پس از خلقش سراسر عرش، غرقِ آفرین باشد

که حیدرآفرین حقا که خیرالخالقین باشد           چه در هیبت چه در غیرت چه در عشق اولین باشد

خـبـر دهـیـد دوباره به تـشنـگان غدیر            رسیده بر سر این چشمه، کاروان غدیر

هنوز از سر گلدسته‌های عشق و شرف            به‌گوش می‌رسد از آسمان، اذان غدیر

منّتِ یک عـمر پای تو گـدایی می‌کِشم            نامِ زیـبـای تو را با دلـربـایی می‌کِـشم
یا امیـرالمـؤمنین بـدجـور وابسته شدم            گوشه‌ای افتاده‌ام من بی‌نـوایی می‌کِشم

اهـل غــدیــرم و سـر بـازار حــیـدرم            تـا روز حـشـر بـنـدۀ دربـار حــیـدرم
گرچه نمی‌برم عـملی در خورش ولی            من فـخـر می‌کـنم که بـدهکـار حیدرم

دسـتـی که نـبـی گـرفـته بر بالا دست            یک عمر به ‌او سپـرده دل حالا دست

تـنــهــا نــه ‌ابــوتــراب، مــی‌دانــم او            دارد به طـلـوع مهـر و بر دریا دست

دل نیست آن که عشق تو رویش اثر نداشت            بیراهه! مذهبی که به راهت نظر نداشت
هـرچـه نـگـاه کـرد خـداونـد بر زمـیـن            حصنی چونان ولای علی معتبر نداشت

در مُلک خدا سکه به نام همه کس نیست           خـورشید ولا ساکـن بام همه کس نیست

جــبـریـل ســلام آور حـق اسـت بــرای           این مرد که محتاج سلام همه کس نیست

مسـتـیم از شراب طهـور غـدیری‌ات            جـانم فـدای خـاصـیت بی‌نـظیـری‌ات

یـاقـوت آفـریـنـشـی و تـاج انّـمـاسـت            روی سـر امــارت دنـیـا، امـیـری‌ات

بـاید دهـان را با گـلاب نـاب شـوئـیم            آنگـاه بر لب ذکـر حـیـدر را بگـوئیم
آنقدر می با عـشق حیدر سرکـشیـدیم            در میکـده خود باده‌ایم و خود سبوئیم

آورد بـالا دسـت‌هــای جـانـشـیـنـش را            می‌خواست تا کامل کند اینگونه دینش را

الـیـوم اتـمـمت عـلیکم نعـمتی می‌گفت            تـا خـلـق بــشـنـاسـد امـام اولـیـنـش را

خورشید بر مسیـر سفـر بـست راه را            در دست خود گرفت سپس دست ماه را

بین سیـاه‌چـالـۀ تاریک و نـور محض            می‌خواست تا نشان بدهد راه و چاه را

چشمه‌ها جوشید و جاری گشت دریا در غدیر            باغ عشق و آرزوها شد شکوفا در غدیر

فصل باران بود و رویش، فصل سبز زیستن            خنده، گل می‌کرد بر لب‌های صحرا در غدیر

دست‌هایت را که در دستش گرفت آرام شد           تازه انگاری دلش راضی به این اسلام شد

دست‌هایت را گرفت و رو به مردم کرد و گفت:           مؤمنین! یک لحظه اینجا یک تبسم کرد و گفت:

بـاید که تو را حـضرت مـنّـان بنـویـسد           در حـد قـلـم نـیست که قـرآن بـنـویـسـد

هر دست گدایی که به سوی تو دراز است           مفهوم قـنوتی‌ست که در بین نماز است

هـرچـند در پـایـان حـج آخـریـن اسـت            «من کنتُ مولا...» ابتدای قصه این است

دستی به دستی حلقه شد تا آسمان رفت            دستی که در اوج سخاوت بی‌نگین است