اشعار

ای نعـمـت ولایت تو بهـتـرین نِـعَـم            وی لـطف بـی نهـایت تو شامل اُمـم

هم کاشف الغمومی و هم باقـر العـلوم            هم چشمۀ کـمـالی و هم منـبع حکـم

بسر می پرورانم من هوای حضرت باقر           به دل باشد مرا شوق لقای حضرت باقر

ز عشق جان من بر لب رسیده کس نمی داند           که نبود چاره ساز من سوای حضرت باقر

امروز اگر بی سر و سامـان تو هستیم            فـردا به جزا دست به دامان تو هستیم

در طالـع بـرگـشتـه اگر هیـچ نـداریـم            خوش بخت از اینیم که از آنِ تو هستیم

مژده ای یاران نگار آمد نگار آمد نگار           بر تـنِ هـستی قـرار آمد قرار آمد قـرار

غنچۀ زهرا به بار آمد به بار آمد به بار           عالم از یک گل بهار آمد بهار آمد بهار آمد بهار

با مهر تو دل سپهـری از نور شود            بـا یـاد تو سـیـنـه وادی طـور شـود

تـنها نه ز مـقـدم تو شاد است رضا            کـز آمـدنت فـاطـمـه مـسـرور شود

ما خـشـكسـالـیـم و شما بـاران مایی            دریای لطف و فضل بی پایان مایی

وقتی كه اسم فاطمه روی لب ماست            بوی تو می‌آید، یـقـیـن مهـمان مایی

بـاز بـر نخـل ولایت ثـمـری داده خدا            آسـمـان عـظـمت را قـمـری داده خـدا

در بهـاری همه زیـبائی و امید و صفا            گـلشن مهر و وفـا را ثـمری داده خدا

اگـر چه پـیـر اگـر چه خـمیـده‌ام بابا            دوباره بر سر خـاکـت رسیده‌ام بابا

رسیده‌ام که بگویم چه آمده به سرم            رسیـده‌ام که بگـویـم چه دیـده‌ام بابا

آسمان مـاتم گرفـته از جـفـا یابن الحسن           سر کشیده ساقـی آن جام بلا یابن الحسن

بر دل یاران غمی ناگفتنی بنشسته است           غرق ماتم گشته شهر سامرّا یابن الحسن

می‌زند آتش به قـلبـم سـوزِ داغ عسكرى           گيرد امشب اشك من هر دم سراغ عسكرى

شد به سن كودكى فرزند دلبـنـدش يتـيـم           گشت دُرّ اشك مهدى چلچـراغ عسكرى

اى نخل رياض علوى برگ و برت سوخت           از آتش بـيـداد ز پـا تا به سـرت سوخت

اى يــازدهــم اخــتــر پُــر نــور ولايـت           خورشيد ز هجر رخ همچون قمرت سوخت

در دل آزادگـان بـاشد ولای عـسـکـری           جان هر آزاده ای گـردد فـدای عسکری

می ستـیـزد با ستمکاران و با بیگـانگـان           آن که می باشد به عـالم آشنای عسکری

چون جدّ خویش خسته و بی بال و پر شده            در حجره ای که بسته درش محتضر شده

برگشته رنگ و روش تنش تیر می کشد            وقـتی كه زهر بر بـدنش كـارگر شده

مثل امواج خروشان كه به ساحل برسند            وقت آن است كه عشاق به منزل برسند

هـادی راه تو هـستـی و یـقـیـنـاً بی تو            نـاگـزیـرنـد از آغـاز به مشكـل برسند

بـالاتـری ز مـدح و ثـنـا أیـهـا الـنـقـی            ابـن الــرضــای دوم مــا أیـهـا الـنـقـی

با حُبّ تو عبادت ما عـین بندگی ست            هــادی آل فــاطــمــه یـا أیـهـا الــنـقـی

آیـا که شـود بـاز بـبـیـنـم وطـنـم را            آرام کـنـم سـیـنـۀ پُـر از مـحـنـم را

دلـتـنگ مناجات سحـرهای بـقـیـعم            با مـادر غـمـدیـده بگـویم سخـنـم را

سامرا! امشب مدینه می شود گریان تو            آسمان ها اشک می بارند بر دامـان تو

شمع روشن می کند چشم ستاره تا سحر            با گلاب اشک می شوید تن سوزان تو

ای چـارمین عـلیِ ولی و دهـم امام            وی بر فراز عرش ولایت تو را مُقام

آه، ای به کنیه بوالحسن و در لقب نقی            خورشید و ماه آینه‌دار تو صبح و شام