اشعار

عشق یعنی دل سپـردن در الست             از می وصل الهی مـستِ مست

عشق یـعـنــی ذكر نــاموس خـدا             یا علی گفتن به زیر دست و پـا

ز تربت گــل او بــوي سـيـب مي آيد         زقــبــرفــاطمه بوي عجيب مي آيد

صداي هق هق يك ابر خستــه و تنها         صــداي بــارش امن يجيب مي آيـد

بریز آب روان اسما، ولی آهسـتـه آهسته           به جسم اطـهــر زهرا ولی آهسته آهسته

بریزآب روان تا من، بشویم مخفی از دشمن           تنش از زیر پیراهن، ولی آهسته آهـسته

آهسته می شوید یگانه هـمسرش را        با آب زمـزم آیـه هـای کـوثـرش را

آهسته می شوید غریب شهر یثرب        پشت و پناه و تکیه گاه و یاورش را

سخن به مدح تو باید فصیح و كامل گفت            هم از شكوه مقامت، هم از فضائل گفت

شبیه صائبِ صاحب سخن قصیده نوشت            غزل غزل سر زلف تو را چو بیدل گفت

مریـض آمـده امــا شـفــا نمـی‌خـواهــد           قسم به جان شما جز شما نمی‌خواهد

برای پیـش تو بودن بهانه‌ای کافی‌ست           بهشت لطف کــریمان بها نمی‌خواهد

با زمـزمـی به وسعت چـشــم تر آمدم            تا محـضـر زلالـتـرین کــوثــر آمدم

قسمت نشد که بال و پری دست و پا کنم            اما به شـوق دیــدن تــو با سـر آمدم

نه دعـبـلم نه فـرزدق که شاعـرت باشم            که شاعرت شده مـقـبـول خاطرت باشم

نه آهـوام، نه کـبـوتر که ضـامـنم باشی            و یــا پــرنــدۀ صحـن مـجــاورت بـاشم

دلی که جز تو در آن خانه میکند دل نیست            شبیه دل بـود و غیر تکه ای گل نیست

الا ســفـیـنـۀ نـوحـم بـگـیــر دست مـرا            در این تـلاطم دریا امـیـد ساحل نیست

شب بود و شور بود و سلام فـرشته ها            از عـرش تا به فـرش، قـیـام فرشته ها

بــاران شــور بـود و بـام فــرشـتـه هـا            شب بود و گرم سجـده تـمام فـرشته ها

مـثـل کـبـوتـری شـده‌ام جَـلـدِ خـانـه‌ات           خـو کـرده‌ام به خــاطـره آب و دانـه‌ات

هی می‌خورد هـوای عجیبی به گونه‌ام          هی می‌کـنـم دوبـاره سـحـرها بـهـانه‌ات

گلدسته های مرقدتان پایه های عرش            فانوس های سـاحل بی انتهای عـرش

زوار خــاکــی حـرمت کبـریایــی اند            سـرگرم کار و کسب شریف گدایی اند

این چه حسی است که امشب به دلم پاداده            به من کــور چـنـیـن میـل تماشا داده

خانه حضرت مـوسی شده وادی بهشت            گـوئـیـا باز خـدا حضرت عیسی داده

آنـانـکـه عـاشـقـنـد بـه دنـبـال دلــبـرنـد           هر جا که می رونـد تعـلق نـمـی بـرنـد

از آنـچـه کـه وبـال بـبـیـنـنـد خـالـی انـد           عـشـاق روزگار، سبـکـبـال می پـرنـد

بـايـد به قـد عـرش خــدا قــابـلـم کـنـنـد            شـايـد به خـاک پــای شـما نـازلـم کنـند

دل می کنم از آنکه دل ازتو بريده است            دل می دهـم به دست تو تا بی دلـم کـنـند

دل سـودا زده سـامان نـپـذیرد هـرگز            کافر چـشـم تو برهـان نپـذیـرد هرگز

آنکه بیمار نگاهی شده هنگـام سـحـر            مـنـت مرهم و درمان نپـذیرد هـرگـز

دل اگر دیـده به دلـدار نـبـنـدد چه کند            دیده گر از کــرمت بار نبـندد چه کند

تا دل سوخته را مثل تو دلداری هست            دل اگـر دیـده ز اغـیار نـبـندد چه کند

خدا نه این که مرا از گِـل زیادۀ تان            کـه آفـریـد مـرا از غـبار جـادۀ تـان

وبال گـردن تان بودم از همان آغاز            بـعـیـد هـست بـیـایم به استـفـادۀ تـان

ما شیعه ایم و مهر علی آبـروی ماست            آئیـنه ایم و جلـوۀ او نقـش روی ماست

شکر خـدا که گـرم هیاهـوی حـیـدریـم            شکر خدا که ذکر علی گفتگوی ماست

مسافرم كه به دل شوق يك حرم دارم            هـوائـيـم كه هــوای تو در سـرم دارم

هميشه عكس تو را از زمان كـودكـيم            ضـريـح ديـده و در قـاب بـاورم دارم