اشعار

دلـم را بـه بـزم مـحـبـت کـشـیـدی            دوبـاره مـرا پـای صحـبت کشیدی

گــنـاه مـرا دیـدی و گـریـه کـردی            عـزیزم بـمـیرم خـجـالـت کـشـیدی

ای مـرهـم شـرار جـگـر یابن فـاطـمه            بر شـام تـارِ شیـعـه سحـر یابن فاطمه

هر جمعه در هوای ظهور تو مانده‌ایم            امـّا نـیـامـد از تـو خـبـر یابن فـاطـمـه

سخـت است پایان شب هجـران نباشی            پـایــان رنـج کـهـنــۀ انـســان نـبـاشـی

ای یـوسف گـم گـشـتۀ این شهـر تا کِی            مردم بیـایـند و تو در کـنعـان نباشی؟!

در دل اهلِ قـلم، انگـیـزۀ تـقـریر نیست            قـصّۀ تـنهـایـی مـا قـابـل تحـریر نیست

داغ دوری یا غم کوری، چه فرقی می‌کند؟!            در دلِ قُرصِ زلیخا، ترسی از تقدیر نیست

به سیل اشک می‌شوئیم راه کارون‌ها را            هنوز از جبهه می‌آرند تابوت جوان‌ها را

امان از این‌چنین سوزی که در داغ عزیزان است            امان از این‌چنین داغی که می‌بُرّد امان‌ها را

جرعه جرعه غم چشید و ذرّه ذرّه آب شد            آسـمـان شـرمـنده از قـدّ خم مهتاب شد

گریه‌ها می‌کرد تا اُمّت شود بیدار؛ حیف            از صدای گریه‌اش اُمّت فقط بی‌خواب شد

انـگـار بـایـد غـصـه تـا آخـر بـمـاند            چـشـمان زینب تا هـمیـشه تـر بمـاند

یادت می‌آید که به من گفتی: عزیزم            اصلاً نـبـایـد خـانه بـی‌مـادر بـمـاند؟

شب گـریه‌هـای غـربت مـادر تمام شد            زینب به گـریه گفت که دیگر تمام شد

امـشب اذان گـریه بگـوید بگـو، بـلال            سـلـمـان به آه گـفـت: ابـوذر! تـمام شد

بمیرد زینبت مادر، چرا از درد می‌نالی؟!           گذشته چند ماه اما کماکان ناخوش احوالی

چنان گیسوی من احوال بازویت پریشان است           نزن موی مرا شانه، ندارد هیچ اشکالی

مرا از لحظۀ پیـدایش عـالـم دعـا کردی            همیشه هر کجا نام تو را بردم دعا کردی

مسیح و حضرت موسی و ابراهیم مدیونت            برای هاجر و آسیه و مـریم دعـا کردی

نـوری که هیچ می‌نگـرد مـاهـتـاب را            می‌پـرورد بـه سـایـۀ خـود آفــتـاب را

زهراست کوثری که به آیات روشنش            آب حــیــات مـی‌دهــد ام‌الـکــتــاب را

ای اشک! چاره‌ای! غم کوثر نگفتنی‌ست            باران! ببار! روضه سراسر نگفتنی‌ست

با آن‌که روضه‌خواندن ما با کنایه است            امـا هـنوز روضـۀ مـادر نـگـفـتنی‌ست

خوشا دلی که قرار است بی‌قرار تو باشد            که راه چـاره ندارد مگر دچار تو باشد

سپرده‌ام به دلم تا به گرد روی تو گردد            که از تو نور بگیرد، که در مدار تو باشد

کوکـب روشن من! ای مه منظومۀ من!            آه ای دخـتـرک خـسته و مـظلـومۀ من!

مدتی می‌گـذرد خـواب نـداری بـنـشـین            به روی پای خودت تاب نداری بنـشین

چند روزی می‌شود با بُغض صحبت می‌کنی            روشنای خانه‌ام! کم استـراحت می‌کنی

با همان دستـی که بالا هم نـمی‌آید دگر            روزیِ افلاک را هر صبح قسمت می‌کنی

"شب" زنده شد به برکت شب‌زنده‌داری‌ات            قـیمت گرفت "نـافـله" از هم‌جـواری‌ات

در اشک‌های اهلِ سحر، ذکرِ خیرِ توست            حرف از قنوت وِتر، که شد یادگاری‌ات

چند ماه است که رنگ غم و ماتم دارد            خـنـدۀ فـاطـمـه را بیت عـلـی کم دارد

تا که پا می‌شود از بستر خود، می‌افتد            چون‌که جز دیدۀ تارش، قد خم هم دارد

شرمنـده کردی بار دیگر نوکرت را            شـکـر خـدا دیـدم عـزای مـادرت را

روزم سیه گـردد اگر از من بگـیرند            خورشید لطفِ چشمِ ذرّه پـرورت را

خـبـر هـجـر تـو از مـأذنـه تـا مـی‌آیـد            بوی اشک است که از سجدۀ ما می‌آید

چِـقَـدَر آه کـشـیـدی، نـشـنـیـدیـم تـو را            اشـک بـر گـونـۀ ایـن نـاشـنـوا می‌آیـد

بیا بیا گـل زهـرا! عـزای مـادر توست            صفای فاطـمیه از صفـای مادر توست

اگر که سـائـلـم و نـوکـر هـمیـشـگـی‌ام            فقط به خاطر لطف و عطای مادر توست