اشعار

شبی که بر سـر نی آفـتاب دیدن داشت            حـدیث دربه‌دری‌های من شنیدن داشت

بسیط دشت، چنان لاله‌زار حسرت بود            که سبزه نیز سر سرخ بر دمیدن داشت

پس از شام غریبان یاد یاری ماند و من ماندم            فروغ دیدۀ شب‌زنده‌داری ماند و من ماندم

ز هفتاد و دو گل در قلب این صحرای پائیزی            شمیم عترت و عطر بهاری ماند و من ماندم

بر خاکی از اندوه و غربت سر نهاده‌ست            بر نیـزهٔ تـنهـایی خـود تـکـیـه داده‌ست

هرچند پـیچـیده‌ست در عـالم شکوهش            معراج او بر روی خاک اما چه ساده‌ست

دیگر نفس نمانده، که آب از سرم گذشت            کار از به خون نشستن چشم ترم گذشت

من التـماس مانـدن و تو شوق رفـتـنی            با رفتن تو روح من از پیـکرم گذشت

بـر نــیـزۀ شـقـاوت ایـن فـتـنــه‌زادهـا            گـیسوی توست، سلـسـله‌جـنـبان بادها

بر نیزه می‌برند سرت را كه بعد از این            سـرسـبـز و سـربـلـنـد بمـانـد به‌یـادها

یک دشت پُر از عطر خوش پیرهن توست            باور کنم این باغ گل سرخ، تن توست؟!

هی پلک زدم، زنده شد آن لحـظه برایم            این چشم، پر از صحنۀ پرپر شدن توست

گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟           این بوی آشـنـایی از تربت حـبـیب است

نهج‌الفصاحه در خون، نهج‌البلاغه در اشک           جبریل پرشکسته، بر خاک‌ها عجیب است

هنوز داشت نفـس می‌کـشید؛ دیر نبود            مگر که جرعۀ آبی در آن کـویر نبود

هزار و نهـصد و پنجـاه سال می‌گریم            بر آن تنی که پـذیـرای جای تـیر نبود

با زخـم‌هـای تازه گـل انداخت پیکـرش            تـسـلـیم شد قـضـا و قـدر در بـرابـرش

مردی که عاشـقانه‌تـرین داغ را نوشت            از بـس شـکـوه داشـتـه لبـخـنـد آخـرش

لب‌تـشـنـه‌ای و یـادِ لب خشک اصغری            آن داغ دیگـری‌ست و این داغ دیگـری

گاهی زره به تن به علی می‌شوی شبیه            گـاهـی عـبـا بـه دوش شـبـیـه پیـمـبـری

این سر شب‌زده، ای کاش به سامان برسد            قـصۀ هجـر من و مـاه به پـایـان برسد

حال آن تشنه که با یاد تو سیـراب شود            مثل این است که در دشت به باران برسد

چه هـیـبتی‌ست در آئـینۀ سجود و قیامت           که آسمان خـدا رشک می‌برد به مقـامت

تمام دغـدغه‌ات این شده‌ست در دل آتش           کـه نـاتـمـام نـمـانـد نـمـازِ ظـهـر امـامت

اذان می‌افکند یکباره در صحرا طنینش را           و بالا می‌زند مردی دوباره آستـیـنش را

وضو می‌سازد از خون گلوی خود چه راز است این؟           که می‌دانـد گـوارایی آب آتـشـیـنـش را؟

آنچه در سوگ تو اى پاک‌تر از پاک گذشت            نتوان گفت که هر لحظه چه غمناک گذشت‏

چـشـم تـاریخ در آن حـادثـۀ تلخ چه دید            که زمان مویه‌کنان از گذر خاک گذشت

شد وقت آن‌كه از تـپـش افـتـنـد كائنات            خورشید ایستاد كه «قد قامتِ الصّلاة»

این آه ابر‌ها‌ست زمین را دویده است؟            یا اشك فـاطـمه‌ست كه افتاده در فرات

تاریخ عاشورا به خون تحریر خواهد شد            فـردا قـلـم‌هـا تـیـغـۀ شمـشیر خواهد شد

هر چـنـد فـردا با غـروبـش می‌رود اما            این داستان یک روز عالم‌گیر خواهد شد

آن شب که بود فرصت سبز دعا فقط            گـل کرد در قـنـوت شـما، ربـّـنا فـقط

باریده بود عشق به صحرا و می‌وزید            عـطـر زلال نـافـلـه از خـیـمه‌ها، فقط

بنـویـسـیـد ابالفـضل، بخـوانـید حـیـا            بـنـویـسـید عـلـمـدار، بـخـوانـیـد وفا

هیچکس مثل ابالفضل نگـیرد دستی            بنویـسـید ز حـاجـات، بخـوانـید روا

امـــام عــشــق را مــاه مــنــیـــری            وفـــاداران عـــالـــم را امـــیــــری

دو دسـتـت گـرچه افـتادند بر خاک            به خـاک‌افـتـادگـان را دسـت‌گـیـری

مرثیه مرثـیه در شور و تـلاطم گـفـتند            هـمـه اربـاب مـقـاتل به تـفـاهم گـفـتـنـد

واژه در واژه نـوشـتـند و قیامت کردند            صاحـبان نـفـس این‌گونه روایت کردند