اشعار

امشب صدای نبضِ هستی ساز دارد            شوقِ کسی که چـشمِ او اعجـاز دارد

او کیست که عالم به یمنِ آن قدومش            ایـنـگـونه طـرح و نـقـشۀ آغـاز دارد

ای عشق! کاری کن که درماندند درمان‌ها            برگرد و برگردان حقیقت را به ایمان‌ها

چشم‌انتظارت شهرهامان کوچه در کوچه            غـرق خـیالِ بـوسه بر پایت، خـیابان‌ها

خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکی‌ست            خیمه‌گاه تفـرقه با خانهٔ شیطان یکی‌ست

لات و عزّی با نقاب دین به میدان آمدند            بت‌شکن‌ها خوب می‌دانند: بت‌گردان یکی‌ست

بـاشد که دلـم، راهـبـری داشـتـه بـاشد            از عـالـم بـالا، خـبــری داشـتـه بـاشـد

تا با مدد معـرفت، از خاک بر افـلاک            انـدیـشـۀ سـیـر و سـفـری داشـتـه باشد

زهی بهـار که از راه می‌رسد، این‌بـار            که ذکر نعت رسول است بر لب اشجار

هزار چـشمه خـطـابش کـنـند در اوراد            هزار شـاخه سـلامـش دهـند در اذکـار

بـاران مـی‌آمـد بـا دعـای دسـت‌هـایت            در دشـت می‌روئـید گـل از ردّ پـایت

هوهو زنان باد از حریمت ذکر می‌چید            می‌شد تنفس کرد «او» را در هوایت

زمان از لحظۀ آغـاز او چیزی نمی‌داند            زمین از کهکشان راز او چیزی نمی‌داند
مَلَک از وسعت پرواز او چیزی نمی‌داند            بشر از قدرت اعجاز او چیزی نمی‌داند

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست            هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

همسر دلـبـند پیـغـمـبر شدن سهم تو شد            مثل تو هر همسری دلبند پیغمبر که نیست

خدا قسمت کند با عشق عمری همسفر بودن            شریک روزهای سخت و شب‌‏های خطر بودن

به هم می‌‏ریزی آداب قدیم بی‏‌قراری را            شروع عاشقی کردن، کمی بی‌‏تاب‏‌تر بودن

دلش را برده‌ای، هر وقت صحبت کرده‌ای بانو!            محمد را، چنین غرقِ محبت کرده‌ای بانو!

تو پیش از وحی، ایمان داشتی، اعجاز عشق این‌ است            به قلبت اقتدا، پیش از نبوت کرده‌ای بانو!

عـالـم امـكـان سـراسر نـور شـد            شیعه بعد از سال‌ها مسرور شد

پـور زهـرا تـاج بر سر می‌نهـد            بر هـمـه آفـاق فـرمـان مـی‌دهـد

غـدیـر دوم شـیـعـه امـامتت عشق است            به جن و اِنس و ملائک ولایتت عشق است

سلام من به رکوع و سجود هر سحرت            امیر عـدل مجـسم عـبـادتت عشق است

مهـدی که عـالـمـنـد رهـیـن کـرامـتـش            سر زد طلوع صبح نـخـست امـامـتـش

همچون لباس کعبه که بر کعبه زینت است            زیـبـا بـود لـبـاس امـامـت بـه قـامـتـش

هشت روز است که با درد مدارا دارد            کوهِ صبری که در این بسترِ غم، جا دارد

هشت روز است که از زهر به خود می‌پیچد            هشت روز است که از مرگ تمنا دارد

سوزاند چنان زهر جفا بال و پرش را            انـگـار نـمی‌ديـد دگـر دور و بـرش را

جانش ز عطش سوخت چنان جد غريبش            طوری كه بهم ريخت تمام جگـرش را

نه تنها دوست، دشمن فکر حفظ احترامش بود            کسی که آیۀ تطهیر بخشی از مقامش بود

تمام سهمش از این خاک شد یک‌گوشه از زندان            همان مردی که هرگوشه از این عالم به نامش بود

دل می‌دهـد حواله مرا سوی عسکری            می‌خوانَـدَم به سایۀ گـیـسوی عسکری

می‌خواهد او وضو بنمایم به آب چـشم            صورت نهم به خاک سر کوی عسکری

از جهان، خورشید عالمتاب رفت            رفت و عـالم در دلِ گرداب رفت

گـریـه کـن! که از رکـاب سـامـرا            آن یـگــانـه گـوهـرِ نـایــاب رفـت

من که خونین جگر از زهر جفایم پسرم            لالـه‌ام؛ لالـه و در شـعـله رهـایم پسرم

نفسم سوخته از هُرم عطش مثل حسین            آه کاین شهـر شده کـرب و بلایم پسرم

ای جگرگوشه امان از جگرم مهدی جان            زهر آتش زده پا تا به سرم مهدی جان

لرزه افتاده به جانم، تو بیا راحت جان            ای رخت روشنی چشم ترم مهدی جان