اشعار

بــــاز دلــم صــحــیــفــۀ نــور شـد            صحــن دلــم چــو وادی طــور شد

ظـلــمت غــم ز سیــنــه ام دور شد            غـرق نشاط و طــرب و شــور شد

خلق عالــم را ندای یا امیــرالمومنین است           ایـن صدای دلــربای رحمه لـلعالمین است

اهل عالم اهل عـالم عید ما عید غدیراست           هركسی دارد امیری بهر ما حیدر امیر است

فـردوس به صحرای کویــرآمـده امروز            یـا بـا نفس صــبح عبــیــر آمــده امروز

فـرمــان ز خــداوند غـــدیر آمده امروز            پـــیغمــبر اســلام بـــشیــر آمـده امروز

از غــدیر خــم ندای روح پرور بشنوید            نغمۀ «مَن كنتُ مولی» از پیمبر بشنوید

گرچه در روز الست این نغمه رابشنیده اید            گوش جان باید گشودن تا مكرّر بشنوید

گوش‌ها باز که امروز هـزاران خبراست           خبری خوب‌‌تر از خوب‌تر از خوب‌تراست

صف ببندید که هنگـام نمـاز روح است           در گشایید که جبریل امین پـشـت در است

ای مبارک آیۀ اکمال دین عیدت مبارک            ای غدیرای عیدکلّ مسلمین عیدت مبارک

ای امین وحی،جبریل امین،عیدت مبارک            آسمان چشم دلت روشن؛ زمین عیدت مبارک

 پخش سبک

بــر لـبِ عــالَــم نــغـــمــۀ شــادی            آمــده دنــیـــا حــضــرت هــــادی

آمــــده جـــان جــــوادُ الائــــمــــه            روح و ریــحــان جـــوادُ الائــمــه

 پخش سبک

جهان هستی تمامی شده غرقه در شور و شعف           امامِ هادی به دنیـا بیامد بَه بَه از این شعف

آمده روح وفا ،کعبۀ جـود و سخا           ذکر لبهایم شده ،سیدی ابن الرّضا

 پخش سبک

ترانه خوان هر بلبل در چـمـن شد             فــرخنــده میــلاد ابــوالحـسـن شـد

پیچیده در جهـان گــلبانـگِ شــادی             آمــده بــه دنــیــــا امــــامِ هــــادی

 پخش سبک

تو امیــر ســامرایی من گــدای ســامرایم            به خدا در حسرت صحن و سرای سامرایم

امــامُ المُتّقین، علــیِ چــارمین            بُوَد شش گوشه ات، بهشت اهل دین

خیــزیــد و بـبـیـنـیـد تجــلای خــدا را            در بـیـت ولا مـشـعــل انــوار هــدا را

آن عـبـد خـدا وجـهـۀ مـعـبـود نـمـا را            رخـسار عــلی ابن جـواد ابن رضا را

ای کــاش کـبــوتــر رهــایـت بــرســد            بـا بـاد، شـمـیــم ســامــرایـت بــرســد

من تـشـنــۀ گــنــبــد تــوأم یــاری کـن            دسـتـم بـه ضـریـح با صـفـایت بــرسد

امشب جهان از خرمى مانند رضوان میشود           نور خدا در طور جان امشب فروزان میشود

از آسمان مكـرمت تابـنده گردد اختـرى          روشنگر دنیا و دین ز آن روى تابان میشود

باران شدم از شـوق پـریـدن به هـوایت           شـد کـفـتـر بـی‌گـنـبـدِ تـو، بـاز رهـایت

ای صاحب آن «جامعه‌» پر شده از عشق!           خالی است چرا این همه در جامعه جایت؟

شـروع عـشق به نـام خـدا به نـام شـمـا           من آفــریــده شــدم تا شــوم غــلام شـمـا

هـزار شکـر نبـوده هــنـوز روی سـرم            به غـیـر سـایـۀ لـطف عــلی الـدوام شـما

نور نامت بـرده هادی رونق مهـتاب را           سوز قرآن خواندنت میگیرد از سر خواب را

آسمان نزدیک نزدیک است و می بیند زمین           معجــزاتی روشن از آن گـوهر نایاب را

آن شب مـدینـه غـرق تجلاّی نـور بود            آیـات نـور در هـمـه جا در ظهـور بود

گـردون دوبـاره جلـوۀ وادی طـور بود            هر سو فرشتـه ای به فلك در عبور بود

دلا در خانۀ ابن الرّضا ابن الرّضا را بین           چراغ و چشم زهرا و علیّ مرتضی را بین

ز انوار رخ ابن الرّضا روشن فضا را بین           فروغی دلنشین و دلربا و جانفزا را بین

یا حسیــن ای در افــق ها مـنـجـلــی            ای بـــزرگ قــــوم ای پــور عــلــی

یک تجــلّــی از تو مسلــم بوده است            نــور تو در خویش قــائـم بوده است