اشعار

گـلزار خراسان شده صحرای قــیامت           یـا کـرده بـه دل قــافـلـۀ داغ، اقـامـت

از خون جگر دیدۀ معصومه چـو دریا           وز درد و الم فاطمه را خـم شده قامت

سـزد جـاری شـود از دیــده ام خـون            که در خون غرق گردد قصر مأمون
چـه رخ داده کـه مـأمـون سـتـمـکار            شــرار فـتــنــه اش ریــزد ز رخسار

خــراسـان مـی دهــد بـوی مـدیـنــه            خـراسـان کـوه غـم دارد به سـیـنـه

خـراسـان را سـراسـر غـم گـرفـتـه            در و دیــوار آن مــاتــم گـــرفـتــه

 کار تو، همه مهر و وفا بود، رضا جان          پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

آن لحـظـه که پـرپـر زدی و آه کـشـیدی          معصومۀ مظلومه، کجـا بود رضا جان

فــــراق پــــارۀ تــن؛ مـــیــــوۀ دل            کـشـنـده‌ تـر بـود از زهــر قــاتـــل

پسراشکش به صورت بود جـاری            پـدر پـَر مــی‌زنــد مـانـنـد بـسـمـل

من دست خالی آمدم، دست من و دامان تو          سر تا به پا درد و غمم، درد من و درمانِ تو

توهرچه خوبی من بدم، بیهـوده برهردرزدم           آخر بـه این در آمدم باشم کنار خـوان تو

بی تو نفس به سینۀ ما جــان نمی شود            بی توبهشت روضۀ رضوان نمی شود

اصــلا تــمام وسـعت این گـنـبـد کـبود            گــنـبـد طـلای شاه خــراسان نمی شود

حس مي‌کنم در مرقدت عطردعا را            عطر توسل هــاي در بـاران رها را

غــرق اجـابت مي شود دست نيازش            هرکس که ميخواند در اين مرقد خدا را

آن حریمی که در آن دلها کبوتر می شود            پر زدن تا محضر زهرا میسر می شود

عشوۀ معشوق و ابــراز نیــاز عـاشقـان           به وصال عاشق و معشوق منجر می شود

دلـم جـز به مـهـر تـو ســامـان نـدارد            دمـی زنـدگـی بـی تـو امـکــان نـدارد

نباشد فـقـیر آن که بی مال و پول است            فـقـیـر آن که مـثـل تو سلـطـان ندارد

آرام کن به جامی؛ شور و نـوای ما را            سلطانی و ز رأفـت داری هوای ما را

از سفرۀ کریمت همواره برده ام فیض           پر کرده ای همیشه تو کسیه های ما را

هر چـند کـشـیـدند به تعـیـیـن تو حـدها            آخــر نـرسیــدنــد به درک تو خِــردها

تا وسـعـت آیـیــنـۀ لطف تو بـسـنـجـنـد            محــوند ازلهــا هــمه در روی ابــدهــا

دل اگر دیــده به دلـدار نـبـنـدد چه کند            دیــده گر از کـرَمت بار نبـندد چه کند

تا دلِ سوخته را مثل تو دلـداری هست            دل اگر دیــده ز اغــیـار نبـندد چه کند

کم کم دل هوایی مان بال و پـر گرفت            محتـاج لحـظه های تو راه سفـر گرفت

دل را رئوف من، نگهت تا حرم کشید            پائین پات دست دعــا روی سر گرفت

آقا ســلام! ســوز و نــوایــی به مــا بـده           هر صبــح و شام حال بکـایی به ما بده

دل تنگ دیــدن تو شدیم ایّهــا الغــریب!           آغوش خویش وا کن و جـایی به ما بده

گر چه آلـوده تـن و نـامـه سـیـاه آمـده ام            کن عـنـایت که به امـیـد نـگـاه آمـده ام

حرمت کعبۀ عـشق و نگهت چـشم خـدا            به طـواف حـرمت غـرق گـنـاه آمده ام

تا زنده ایم شــور حسینی شعــار ماست            این سبک زنــدگی سند افــتخـار ماست

ما انـتخــاب مــادر قــامت خــمیــده ایم            فــردا بهشت فـاطمه در انتظــار ماست

پخش سبک  

دست من و دامن این ، آقا که خیـلی کریـمِ          لطف و عنایتش به ما ، ثابت شده از قدیـمِ

شب شب عیدی دادن ، فاطمه شد به عاشقا          میــده برات سفر ، مــدیـنه و کــرب و بلا

پخش سبک  

تجــلّی خــورشیــد، ولا مبــارک باشد            ولادت حضرت ِ ، رضا مبارک باشد

نام سبــحــان ، مــدح سلطــان ، گــشتــه ذکــر عــاشقــانی که به عشــقــش مبتــلایــند

امشب که خدا با تو نـمـایـان شــده آقا            انــگـار دلـم تـازه مـسـلـمـان شـده آقـا

از یـاد بــرد نـام  بــهـشــت ابــدی را            هر کس که دلش اهل خراسان شده آقا