اشعار

دلی شکسته و چشمی ز گریه، تر دارم            گشــوده ام پَــر اگــر نیت ســفــر دارم

اگــرچه مــاه محــرم خــزان شــدم اما            همیشه چند دهه روضه در صفر دارم

نگــاه کــودکی ات دیـده بـود قـافـلـه را            تـمـام دلـهــره هـا را، تـمـام فـاصلـه را

هــزار بار بـمیـرم بـرات، می خـواهـم             دوبـاره زنـده کـنم خاطـرات قــافـله را

شیعه كند مرا صـدا كه حجـت خــدا منم           آنكه شده به كــودكى شــاهد كــربـلا منم

ز بعد مرتضى على پس از حسین و مجتبى           از پس زین العــابـدین ولىّ كــربــلا منم

کـسی کـه بـود شـکـافــنـدۀ تـمـام عـلـوم            هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم

ســر تـو بــاد ســلامت ایــا رســول الله            وصِّی پـنجـم تو کـشـته شد ولی مظلـوم

پخش سبک  

زَنَد گلِ امام رضا، میان حجره دست و پا           شده زمین کــاظمین، ز داغ او چو کربلا

حجّت خدا جواد *** یوسف رضا جواد *** کشتــۀ جـفـا جواد

پخش سبک  

شد خــزان در جــوانـی بـهــارم            همــدمی غـیر از اشکــم نــدارم

ظلــمِ کــافــر آتــشم زد            زهر همــســر آتشم زد

پخش سبک  

جــواد الائــمّه، شده کـشتــه ز کـیـنه            دوباره شد عزادار، شهیــدۀ مدیــنــه

به دل سوزِ شرر دید            رضــا داغ پســر دید

پخش سبک   

جـلـوۀ جــودی و عــدل و دادی            پــور سلطـانی و حــق نــهـادی

من چه گویم به وصفِ مـقـامت            مــظــهــرُ الَّــه امـــامِ جـــوادی

پخش سبک   

ما همه عبــدِ تو یا جـوادیــم            نشستــه پشتِ باب المــرادیم
ســائــلـیِ درِ تــو بـه خــدا عــزّتِ

پخش سبک   

تو آیت عظمــایی، تو حجت کبــرایــی            تو مظهــر جود حق، امیــد دل مــایــی

ای زادۀ زهــرا، جــــانــم بــه فــدایـت            با عـتــرت طاهـا، گــریــم به عـزایت

پخش سبک   

اگــر چــه اسیــرم به غـفـلت            رســد لـطــف مــولا بــه دادم

ز جان شکــر حق را بگویم            که در بـنــد عــشـــق جــوادم

هر دم هـزار نـوبت جان از بدن برآید            تا آه سیـنه ســوزى از قـلـب من برآید

بس كوه غصه بُردم بس خون دل كه خوردم            گویى كه از لبم خون جاى سخن برآید

ای دل تو بخوان تا که غریبانه بگرییم          با چـشـم تر از غـربت جانـانه بگـرییم

با یــاد گــل روی عــزیــز دل زهـــرا          شمـعـی شده در مـاتـم پـروانه بگـرییم

تـا آه سـینه سـوزی، از قـلـب من برآیـد           هر دم هـزار نـوبت، جـانـم ز تن بـرآید

بس کوه غصه بُردم، بس خون دل که خوردم           پیـوسته از لـبـم جـان جـای سخـن برآید

سوخت از زهر هلاهل جگرم مادر جان!           تیره شد روز به پیش نظرم مـادر جان!

من در این حجرۀ در بسته بخود مى ‏پیچم           کس نداند که چه آمد به سرم مادر جان!

یارب از کـینۀ هـمسر جگـرم می سوزد            من از این یار ستمگـر جگرم می سوزد

دیده پُراشک؛ لبم خشک و رخم بر روی خاک            سیـنه ام گـشـتـه پُر آذر جگرم می سوزد

معـبـود من خــدای من ای حــیّ داورم           دیگـر به لـب رسـیـده نـفـس های آخـرم

همچون رضا به حجرۀ در بسته جان دهم           در شهـر غـربت از پـدرم ارث می برم

شرار زهر قاتل سر زند از جسم و از جانم           کسی بر من نمی گرید به غیر از چشم گریانم

من از دوران طفلی تا جوانی خون دل خوردم           که از هر ناله می جوشد هزاران درد پنهانم

وقت دریا شدن و موسم باران شده است           روضه ات شکر دوباره به من احسان شده است

هر کسی گریه کند غربت بی مثل تو را           هم نفس با نفس شاه خراسان شده است

خـون شـد از غــم دلِ خـدا جـویم             درد بــسـیــار و نــیـسـت دارویــم

می فــشـانـم ســرشـك و می گـویـم             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی