اشعار

کشیدم از عذابِ دوریت چه دردسرهایی            گلاویزم ز هجرانت همیشه با خطرهایی

به دریای غرور و کبر افتادم، مرا دریاب            عزیز فاطمه! تو منجی درمـانـده‌ترهایی

با نگاهت، می‌زنم با قدسیان پَر، در بهشت            می‌گذارم سر، بر این خاک معطر، در بهشت

آب سقـاخـانه‌ات را هر زمان نوشـیده‌ام            گوئیا نوشیده‌ام از حوض کوثر، در بهشت

از هرکسی به غـیر شما رو گرفته‌ایم            برگـیـم و با نـسـیم حـرم خو گرفته‌ایم

هـوهـوی باد در حرمت موج می‌زند            او را به خـدمـت تو اذان‌گـو گرفته‌ایم

کـنارِ صحـن تو دیدم تـمام باور خود را            نشانی از مـزار بی نـشان مـادر خـود را

همیشه قبل هر کاری برای رزق اشعارم            گشودم گوشۀ ایوان طلایت دفتر خود را

والشـمس ضحـهـا شب ما سحـر آمد            الـمـنـة لله کـه ایـن غــصـه سـر آمـد

صد چـلـه گرفـتـیم که آخـر خبر آمد            از کـعـبـه مـا جـلـوه تـوحـیـد درآمـد

در آن شهری‌که بانوی بهشتی چون تو هم باشد            سزاوارست نام هر خیابانش "ارم" باشد

رسیدی تا نشان ما دهی آن قبر پنهان را            بنا این است در قم، فاطمه صاحب حرم باشد

ما نـبـودیم و دل ما بود جـای اهـل‌بیت            شکر حق شد کار و بار ما ثنای اهل‌بیت

شکر حق تا پای جان هستیم پای اهل‌بیت            ما همه هـستـیم تـسلـیم رضای اهل‌بیت

قلب کـویـر با تو بهـشت خدا شده‌ست            قـم قـبـلـۀ ارادت دل‌هـای ما شـده‌ست

این خاک با حضور تو دارالشفا شده‌ست            اینجا حـریـم روشـن آئـیـنه‌ها شده‌ست

عطر خوشبویی که در سر تا سرِ ایران گم است            از گلاب نابِ قمصر نیست! از شهر قم است

مهربـانویی که با لبخند مهـمان می‌کـند            باز دل راهی شد و اینبار بارِ چندم است

از ادب در حرمت قامت زوّار خم است            هر که زانو زده در محضر تو محترم است

قم بهشتی است که از لطف تو رونق دارد            هر کویری که بر آن پا بگذاری «ارم» است

از لحظۀ پابوس، بهتر، هيچ حالی نيست            شيرينیِ اين لحظه‌ها در هر وصالی نيست

مهـمان درگـاهـت شدم با اين‌كه می‌دانم            اين خـانه جای هر گدای لاابـالی نيست

قــبـلـۀ هـفـتــم مـا قـبـلـۀ هــشـتـم دارد            تـا خـراسـان رضـا آیـنـه در قــم دارد

توبه شد عـاقـبت گریۀ هر زائر مست            بر زمین ریخته هر باده که در خم دارد

مزیّن کن نگاهت را به نام جعفر صادق            که عطر عافیت دارد پیام جعفر صادق

اگر مهتاب می‌تابد به شام کوچه‌های شهر            شفای نـور می‌گیرد ز بام جعفر صادق

ای که مدیون تو تا روز جزا ایمان ما            جان ما قربان تو ای نوح کشتی‌بان ما

از اضافات گلت ما عاشقان را خلق کرد            داد با امضای تو یک عمر آب و نان ما

بُـردنـد اگر هجـوم به بـیت مـطهـّرش            در پشت در نبود گـرانـمایه هـمسرش

شد بسته گرچه به ریسمان دو دست او            بر سر نـبـود تـیـغ عـدوی ستـمگـرش

نشسته بر لب ساحل، شکسته‌زورقِ عاشق            که‌راست زهرۀ دریا؟ کجاست باد موافق؟

به موجِ اشک، کِی آخر توان به اوج رسیدن؟            کجا حریفِ تو باشد دلِ شکـسـتۀ قایق؟

بسم الله اگر طالـب نـوری دل عـاشـق!            بـسم الله اگر هـست تو را رأی مـوافـق

ایـنـک تـو این راه بـه ادراک حـقـایـق            بنشین نفسی، این تو و این‌ منبر صادق

ریزد سرشکِ زهرا، از دیده چون ستاره            داغ امـام صـادق، زد بر دلش شـراره

با چشم دل نظر کن، یک لحظه در مدینه            بر تربتش که دارد، بر غربتـش اشاره

ای سبز پوش عشقِ تو را سرخ قامتیم            ای پـادشـاهِ حُـسن نـگـاهی که رعـتـیم

فـکـری به روزگـارِ بـدِ حـالِ ما بکـن            جان حـسین تـشـنه‌ات ای ابر رحـمتـیم

کاش من هم به لطف مذهب نور            تـا مــقــام حــضــور مـی‌رفــتــم

کـاش مــانـنـد یــار صــادقــتــان            بـی‌امــان در تــنــور مـی‌رفــتــم