اشعار

یک نصف‌روز قدر چهل سال خسته شد            زینب کـنـار رأس برادر شکـسـته شد

از دور دیـد، شـمـر کجـا پـا گـذاشـتـه            اینگـونه شـد نـمـاز عـقـیـله نشسته شد

گفت بسم‌الله و نازل گشت عرش از روی زین            راویان گـفـتند افـتاده‌ست از سمت یمین

می‌زنندش آن کمانداران به تیر سهمناک            واین عربها دستهاشان پُر ز سنگ سهمگین

تا زمین را تیره دید و آسمان را تار دید            خون‌جاری‌ خدا از عرش بر هامون چکید

داغ اکبر زخـم‌کاری بود بر قـلب حسین            از کمان حرمله تیری سه‌شعبه هم رسید

شهریاری که شده قطعه حصیری کفنش            او حسین است که آفاق شده سیـنه‌زنش

داغ او بر جگـرِ تـشنۀ صحرا باقی‌ست            تا سماوات و زمیـنند به حزن و محنش

از خود عرش به افـلاک نظارت دارد            این حسین است که این‌قدر رعیت دارد

اخـتـیار دل ما هست به دسـتان خودش            هر که در مجلس او آمده دعـوت دارد

از هرچه هست غیرِ خدا، دل گسسته بود            ترکیب خون و خاک به چشمش نشسته بود

‌سـنـگـیـنیِ عـطـش قـدِ غـم را نمود خم            چـشم خـدای بین، تَهِ گـودال، بسته بود

صلاة ظهر شد، ای عاشقان! اذان بدهید            به شوق سجده، به شمشیر خود امان بدهید

صلاة ظهر شد، از جنگ دست باید شست            که دل به جـلـوۀ آن یار مـهـربان بدهید

اذن اذانم بفرما، ای هست و هستی فدایت            تا از ادب پر گشاید، روح‌الامین زیر پایت

تکبیر گو تا بسوزد، هر جلوه جز روی جانان            بیگانه را ره نباشد، در حضرت آشنایت

شب وصل است و تب دلبری جانان است            ساغـر وصل لـبالب به لب مـستان است

در نظر بازی‌شان اهل نظر حیران است            گوئـیا مشعـله از بـام فـلک ریزان است

ای شمع گریه کن که شب گریه کردن است            شام عزاست امشب و این قصه روشن است

ای شمع گریه کن تو و از سوز جان بسوز            کامشب چراغ آه به هر کوی و برزن است

قد برافرازید! یک عالم شقاوت پیش روست            پرده بردارید! صد آئینه حیرت پیش روست

ای حـسـینی مـشربان! در معـبد آزادگی            تا نماز آرید، محراب عبادت پیش روست

عَـلـم حـادثـه بـردار، سـفــر بـایـد کـرد            پای در معرکه بگـذار، خـطر باید کرد

بار بـربـنـد دگر تـرک وطـن باید گفت            تیغ بـرگـیـر که با تـیغ سخـن باید گفت

تـابـیـد بــر آب، مـاهــتـابـی            در آب، قــدم زد، آفــتــابـی

گـفـتند: گرفـته آب در دست            راوی سخنی به جا نگفته‌ست

کوفه به نامردی از یسار و یمین ریخت            بر سر مشکت قمر به مکر کمین ریخت

آب شـدی سـاقـی از خـجـالـت قـولت!            ای به فدای سرت که آب زمین ریخت

رخصت از عشق گرفته است علم بردارد            یاعـلی گـفـتـه و شـمـشیر دو دم بردارد

خیمه‌ها سوز عطش داشت، پریشان می‌رفت            مشک بر شانۀ خود حضرت باران می‌رفت

هر گرفـتاری سراغ آستانـش را گرفت            رزق و روزیِ تمام خاندانش را گرفت

خوش به حالِ سائلی که سائلِ عباس شد            خوش به حال آن‌که از عباس نانش را گرفت

تـشـنگی بود ولی از طرف رود فـرات            رفت سـقـّا بـرسـانـد به لـب آب، حـیات

خوش به حال دل دریا که ابالفضل دو دست            بُرد در آب و نمود از لب او دفع ممات

به لب دارند دریاهای لب‌تشنه سلامت را            به دل دارند امـواج رها، مـاه تمامت را

علی را قُرّةُالعینی، همان فی مقعد صدقی            به نفـسی انتَ می‌داند بلـندای مقـامت را

مشک برداشت که سیـراب کـند دریا را            رفـت تا تـشـنـگـی‌اش آب کـنـد دریـا را

آب روشن شد و عکـس قمر افتاد در آب            ماه می‌خـواست که مهـتـاب کند دریا را

چو دید تشنۀ لب‌های خشک او دریاست            به آب خیره شد و ناله‌اش ز دل برخاست

که آب! از چه نگردیدی از خجالت آب؟            تو موج می‌زنی و تشنه یوسف زهراست