اشعار

دیگر برای درد، درمـانـی نـمـانـده            از غـزه می‌آید خـبر، جانی نمـانده

طفلان و نوزادان، همه تشنه گرسنه            در غـزه حـتـی لـقـمـۀ نـانی نـمانده

شـامـگـه که عـیـسیِ چرخ کـبـود            کرد بر سر طـیـلـسـان مشگ بـود

داد چـرخ تـوسـن معـکـوس‌سِـیـر            جای خـاصان حـرم، در پای دِیْر

امشب كه پا گُشا شده‌ای در كُنِشْت من            انگار اُلـفتی است تو را با سرشتِ من

آورده قـابِ چَشـمِ تو عكسِ بهـشتِ من            تـغـیـیـر می‌دهـی هـمـۀ سرنـوشتِ من

از کنار خواهر ای آرامِ این دل می‌روی            کربلا تا شام را منزل به منزل می‌روی

بعدِ گـودال بلا بی‌یـاور و یـار و معـین            منـزل اول پـناهـت شد میان خـورجین

کـاروان آهـنگ رفـتن ساز کرد            سیـر مـعـراجی دگـر آغـاز کرد

کرد از کوفه به شام غـم خروج            بود تا شامش چهل منزل عروج

الا که تا سـر نـی بـال و پـر درآوردی            بگـو چگـونه شد از دِیْر سر درآوردی

چـراغ خـانـۀ زهـــرا! مـیـان کـافــِرهـا            در این مکـاشـفه قرص قـمر درآوردی

درد بــســیــار، مــداوا گــریــه            ارث جــامــانـدۀ زهــرا گـریـه

روزهـا نـالـه و شـب‌هـا گـریـه            آب مـی‌خـورد، ولـی بـا گـریـه

مشکـل‌گـشـای عـالـم و آدم؛ صحـیفه            قـرآنی از آیـاتِ مستـحـکـم؛ صحـیفه

هر واژه اقیانوسی از عرفان و حکمت            دریاتر از، جاری‌تر از زمزم؛ صحیفه

تـمـام عـمـر با گـریه عجـین بود            تمام عمر هر لحـظـه حـزین بود
سـلاحـش گریه بوده در نـبـردی            که در راه دفاع از جانِ دین بود

یک عمر با اندوه و ماتم زندگی کردی            در بزم اشک و روضه و غم زندگی کردی

جریان به جریان زمزمه کردی شهادت را            باران به باران مثل زمزم زندگی کردی

آگـه چـو شد از حـالـت بـیـمـاری او            دامـن به کـمـر بـسـت پـیِ یـاری او
چون دید کسی بر سر بالینش نیست            سـرگـرم شد آتـش به پـرسـتـاری او

بــهــار آســمــان چــارمــیــنــی            غـریب امّـا، امـامـت را نگـینی
هـمـه از کـربـلا تا شام گـفـتـند:            امـام عـشـق، زیـن الـعـابـدیـنـی

لحظه در لحظه در این راه بلا می‌ریزد            زخـم یک بام ز سنگ دو هوا می‌ریزد

هـر که دارد هـوس کـربـبـلا گـریه کند            اشـک خـون مـنـتـقـم آل عـبـا می‌ریـزد

یـادم نـرفـتـه لحـظـه‌های آخـرش را            یـادم نرفـتـه زخـم‌هـای پـیکـرش را

یادم نرفته لـرزه از پـا تا سرش بود            وقتی به پشت خیمه آورد اصغرش را

پـادشـاه کـشـور مـرثـیـه و مـاتـم مـنـم            پـایتـخـت سرزمـین اشک‌ها شد دامـنم
آتش دل را به آب دیـده خـامش می‌کنم            آب می‌بینیم ولی آتش بر این دل میزنم

غم از نگاهت در زمین و آسمان جاری‌ست            رودی خروشان از دلت تا بیکران جاری‌ست

این غـم شـبیه هیچ انـدوه مجـسـم نیست            جز اشک بر زخم دلت انگار مرهم نیست

تو خطبه خواندی و ملائک پر درآوردند            بر منـبر کـوفه مگـر پـیغـمبـر آوردند!

یک عمر مولا گفت در کوچه چه شد آخر            در شهرِ کـوفه دست‌بـسته حیدر آوردند

بــاور کـنـیـم قــصـۀ روز مــعــاد را            احـیـا کـنـیـم در دل خـود اعـتـماد را

تـمـکـیـن کـنـیـم آیــۀ نـاب جـهــاد را            از بَر کـنـیم مُصحـفِ زین العـبـاد را

در تب و تاب تو آتش به دلم شعله‌ور است            خیمهٔ عمر من از داغ غمت پُرشرر است

بـگـذارید بگـویم، که نـگـفـتـیم چـه‌قـدر            این جهان از غم بسیار شما بی‌خبر است

تو را در کجا، در کجا دیـده بودم؟            تو را شاید آن دورها دیـده بودم...

تو را در حـرا، در حـرم، در مدینه            تو را در صفـا، در مـنـا دیده بودم