اشعار

از حمد توست در فلک، اسماءِ احمدی           ای نـقــطـۀ تــلاقــیِ دلـهــای ایــزدی!

حبل المتـینی و همۀ دست ها به توست۱          تا دستِ رد بـه تـفـرقـۀ دستـه هـا زدی

گـلدسته های عـرش به نام محمد است            تـنـهـا خـدایِ عـرش، امام محمد است

آنـقـدر دلـربـاست که بـال فـرشـتـه ها            هـمـواره صیـد دائـم دام مـحـمـد است

وحی آمده اثـبـات کند سـروری ات را            هر آیـه بـبـوسـد لبِ پـیغـمبری ات را

هرکس که تو را دید به لبخند تو دل داد            اعـجـاز لـقب داده خـدا دلـبـری ات را

تو در تمامی امکان، چو جان درون تنی           نـکـوتـری ز کـلام و فـراتـر از سـخـنی

اگـر تـمــام نـکـویـان شــونــد پــروانــه           تـو در تـجـمّـع آنـان، چــراغ انـجـمـنـی

 پخش سبک  

الـسـلام ای خـاتـم پیـغـمـبران هستم گدایت         جـان اهـل آسـمـان ها و زمیـن بـادا فـدایت

منم خاک درت، غلام و نوکرت         به قربان تو، بلال و حیدرت

 پخش سبک  

جشـن دلـبـر، عید مبعث           خنده کن در، عید مبعث

گـلـشن دین با صفـا شد           ذکر دل یا مصطفی شد

 پخش سبک  

بعـثت خـتم رسل آمد و دل غرق سُرور           شده نازل به شب جاهـلـیت، سورۀ نـور

سیّد و سَروَر یا احمد؛ یا احمد           شافع محشر یا  احمد؛ یا احمد

 پخش سبک  

این ندا آید ز سوی خـالق ارض و سما            اِقـرأ بـسم ربّک الّذی خـلق یا مصطفی
ای رسولِ، حـیّ سـرمـد            جان فـدایـت، یا مـحـمـد

هـمـای نـور شـده راه مـکـه را پـویـیـد            به آب چشمۀ زمـزم، زبان و دل شویید

ســپــس بــه زمــــزمـــۀ لا الــه الا الله            دهـیـد دست به هم لا شـریک لـه گویید

به آن خدای كه بخشد به انس و جان، جان را            به آن نبی كه فروغش گرفت امكان را

اگر سـعـادت دنـیـا و آخـرت خـواهـیـد            ز اهل بـیـت بـگـیـریـد حـكـم قــرآن را

این بـار آمـدم ز دل و جـان بخوانمت            پُـر شور آمدم که فـراوان بـخـوانـمت

از جـای جای سـورۀ انسان بخوانمت            رخصت بده طـراوت باران بخوانمت

روز مبعـث روز فخـر انبـيـاست            مصطفىٰ نـورٌ عَلىٰ نور خـداست

عيد مبعـث وعده گـاه كـبـرياست            رستگـارى، مـژدگـانـىِّ خـداست

بـر بـاد داده عـاشـقـی خــاكـسـتـرم را            وقـتـی تو را دیـدم زدم قـیـدِ ســرم را

ایـل و تـبـارم عـاشـق ایــل و تـبـارت            نــذرِ تو كـردم والـدیـن و هـمـسرم را

نـالـه ای سـوخـته از سـیـنـۀ سوزان آید          یا نـوایی است که از گوشـۀ زنـدان آید

آنچه زندان که سیه چال بُوَد از دهشت          شب و روزش به نظر تیره و یکسان آید

از مــاتــم اولاد عــلــی بــود، کـز اول           چـشـم همه بـارانـی و دل سوخـتنی شد

دل سوخت ازین غصه که از یوسف زهرا           در دام بـلا آن همه حـرمت شـکـنی شد

سجـاده ها ز جـلـوه روحـانـى تــوأنـد            زنـدانـى خــدا هـمـه زنـدانـى تــوأنـد

با دستهاى بستـه منـاجات دیـدنی ست            یک گوشه اى نشسته مناجات دیدنى ست

ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻊ ﺭﻭﺷﻨـﻢ           ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ، ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ، ﺁﺏ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺗﻨﻢ

ﺑﺲﮐﻪ ﻻ‌ﻏﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﭼﻮﻥ میگذﺍﺭﻡ ﺳﺮﺑﻪ ﺧﺎﮎ           ﺧﺼﻢ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭘﯿـﺮﺍﻫـﻨﻢ

کسی با روح من آمیخت در طوفان دلتنگی           مرا در حسرتی پیچید در کوران دلتنگی

تمام آن­چه با خود داشتم با خود از اینجا برد           و اشکم روی دستم ماند بر دامان دلتنگی

در مطلع شعـر تو نچـرخـانده زبـان را            لطف تو گرفت از من بیچـاره امان را

شد دشمن تو مـعـتـرف انگـار خـداونـد            در گوش تو گـفته همه اسرار جهان را

 پخش سبک  

اشک غم به پای روضه، بارد آسمان و اَنجُـم          گریان شد همه عالَم در، عـزای امام هفـتم

واویــلا