اشعار

امـشـب نـشـستـه ام بـنـویـسـم تـرانـه هـا            از بــاغ از بـهــار مـن از مــادرانـه هـا
از دست پُـر امـیـدم و تــسـبـیـح دانـه ها            از ایـن دلـی که پــر زده از آشـیـانه هـا

زهـرا هـمـان که در سـحـر آفـريـدنـش            گـفـتـه خـدا تَـبـارَکَ بـر وجـه أحـسنـش

زهـرا همان که عطـر خـداوند مي وزد            هر روز پنج مـرتـبـه از بـاغ سـوسنـش

دریــا غــریـق مـرحـمـت بـی كـران تـو           هـفـت آسـمـان تـجـلـیِّ رنگـیـن كمان تو

خورشـید ناز می كشد از ذرّه های خـاك           آنـجا كـه صبـح مـی گـذرد كـاروان تـو

باران گرفت و سینه پُر از عطر یار شد           بـلـبـل غـزل سـرود و چمن بیـقرار شد

پـیـچـیـد در طـبـیـعـت دنـیـای خـاکـیـان           عـطــر تـبـسّـم تـو و نـامـش بـهـار شـد

کـوثـری از سـورۀ طاهـا به دنیـا آمدی            تا رسـد انّـا به اعـطـیـنـا به دنـیـا آمـدی

تا یـتـیـمـی پـدر را انـدکـی جبران کنی            دخـتــری و مـادر بـابـا بـه دنـیـا آمـدی

مادرم در گوش من خوانده است:یا ام البنین!           ذکر من تا روز محشر هست:یا ام البنین!

هرکسی که توبه اش در محضر ربّ شد قبول           قبل از آن در زیر لب گفته است:یا ام البنین!

تو شـاهکـار عـشق بـازی در زمیـنـی            تـو دسـت پـنـهــان خــدا در آسـتـیـنـی

اُمُّ الادب، اُمُّ الــوفـــا، اُمُّ الــبــنــیــنـی            دلـگـرمـی و وصـف امیـر الـمـونـیـنی

خون قـلبم نه ز داغ پـسرم ریخت حسین           آسمان از غم تو روی سرم ریخت حسین

زینب آن نیست که پیش از سفر از پیشم رفت           از غم موی سپیدش جگـرم ریخت حسین

مثل او در زمین نـبـاشـد کس            بر عـلـی همنـشین نباشد کس

محرم مرتضی پس از زهـرا            همچو ام الـبـنـیـن نـباشـد کس

ای که از عـشـق عـلـی پـیـرو الله شدی            مطمئن باش که بی فـاطمه گمراه شدی

نـوکـر شیـرخـدا باش و ببـین شاه شدی            خوش بحـال تو اگر عابر این راه شدی

خانمی که تا خود خورشید قامت داشته            در رشادت با ابالـفضلش رقابت داشته

مادر باب الحوائج بوده و با این حساب            دامن او را گرفته هر که حاجت داشته

عـيـد جـديـدی آمـد و آغـاز سـالـي‌سـت           آقای من! اين بار هم جای تو خالي‌ست

وقتی که لب مي‌خندد و دل غرق آه است           يعنی که بی تو عـيـدهای ما خـيـالي‌ست

روزها نو نشده کهنه تر از دیروز است           گر کند یوسف زهرا نظری نوروز است

لحـظـه ها در تـپـش تـاب و تـب آمدنش           آسمان چشم به هراه قدمش هر روز است

هر راه به جـز راه تو کـج خواهـد بود           بـی لطف تو آسـمـان فـلـج خـواهـد بود

مـا مـنـتـظـران اگـر بـخـواهـیــم هـمـه           امـسـال هـمـان سـال فـرج خواهـد بود

قـلبـم چو کویر و چـشـم هایم دریاست            یک سال گذشت و غصه هایم بر جاست

ای کـاش کـنـار هـفـت سـیــنـم بـودی            این سـفـرۀ مـا بـدون تو بی معـنـاست

قرار من چه کسی بعد تو قـرار علیست            پس از تو بانوی خانه! که خانه دار علیست؟

تو جـسم و جان منی بین قـبـر خوابیدی            و این مـزار، مزار تو نه؛ مـزار علیست

ای داغ عشق بر جگـر خـون فشان تو            وی لالـه زار زخــم، تـن ارغـوان تـو

ای آخــریـن بـهـانـۀ شــادابـی عــلــی!            در اول بــهـــار رسـیـــده خــزان تــو

آه از خـونـاب دل چشم عـلی نمناک شد           قلب هستی زین مصیبت پاره شدصدچاک شد

ریخت ازچشم فلک، باران اشک جبرئیل           تا ز داغ فـاطـمـه قلب عـلی غمناک شد

ناگـفـتـنـی سـت درد دل مــرتـضـای تـو            در خانه ام ببین كه چه خالیست جای تو

هر شب به جای آب و غذا غصه میخورم            یادش به خیر بر سر سفـره غذای تو...

بی نگاهت؛ بی نگاهت؛ مُرده بودم بارها           ای كه چشمانت گره وا میكنند از كارها

مهر تو جاری شده در سینۀ دریا و رود           دور دستاس تو می چرخند گندمزارها...