اشعار

در بــارگــاه قــدس اگــر بـار می دهـنـد           تـنـهـا بـه احـتــرام رخ یــار مـی دهـنـد

چون در ازاش خون دل و دار می دهند           ایـن بـار را به مـیـثـم و عـمّار می دهند

کسی کـه بنـدۀ خـاص خـدای یکـتـا بود           وجـود اطهـر او در هـجـوم غـم ها بـود

هماره ذکر خـداونـد بـر لـبـش گل کـرد           همیشه گـلشن محـراب از او مصفا بود

خورشید در کرامت بی انـتهـای توست           جـنس ستاره وصلۀ روی عبای توست

یا ایـهـاالـنـقـی غـم عـشـقـت بـرای من           یا ایـهـاالـنـقـی سر و جانم برای توست

ای ذکـر جـان ثـنـای تو یا باقرالعلوم            وی حرف دل دعای تو یا باقرالعلوم

ای مصطفی سلام فـرستـاده سوی تو            از جـانـب خـدای تو یا بـاقـرالـعـلـوم

مهر تو خار نخـل هـایم را رطب کرد            مــا را گــدای اول مــاه رجــب کــرد

آقـای من مـهـر تو را واجـب نوشتـنـد            یعنی تو را بر غیر تو غالب نوشتـنـد

عـطـر لبخند خـدا پیـچـیـد در دنیای من           پنجمین خورشید تا گل کرد در شبهای من

آیه ای نـازل شد از سمت بـلـوغ آسمان           روشنـی پـاشـیـد بر آیـیـنـۀ سیـمـای من

مه رجب، مه تسبیح، ماه صدق و صفاست           مه نماز، مه روزه، ماه ذکر و دعـاست
مــه عــبــادت پــروردگــار حــیّ ودود           مـه مـحـمـد و مـاه عـلـی، مه زهـراست

اوّل مـاه رجب شد جـلـوه گر ماهـی تمام          کامد از هفت آسمان و مهر گردونش سلام

اخـتـر چـار آسـمـان و آسمان هـفت مهر          یـوسف دو فـاطـمـه نـور دل خـیـر الانـام

تا شود آیـیـنـه بی زنـگـار در ماه رجب           از خـیال خویش سر بردار در ماه رجب

چـشـم اگر دارید بـاران دعـا را بشنـوید           می چکد نور از در و دیوار در ماه رجب

وزیــده دوبـاره نـسـیـم رجـب            مرا خوانده حق در حریم رجب

دلـم را هـوائی خـوبـان نمـود            خـدای رئـوف و رحیـم رجب

وقتی که عالم با وجودت آبـرو داشت            باید بـرای بـردن نـامت وضـو داشت

بیت علی یک عمر با تو رنگ و بو داشت            زهـرا دمـادم دیـدنـت را آرزو داشـت

نگـاه آسیه ها محـو در قـداست اوست            حـیـا، ادب شدۀ مکـتب نجـابت اوست

به شأن و رتبۀ او غبطه میخورد مریم            دلیل این سخنم جایگاه عصمت اوست

عاشقان در حجاب یـکـدگـرند            پــرتــو آفــتــاب یـکــدگــرنـد

گـاه تـصـویـر قـاب یکدگـرند            هـمـه زیـر نـقـاب یـکـدگـرنـد

 ای مــقـــامت فـراتـر از مــریــم           ای شکــوهـت رسـاتــر از حــــوّا

ام کــلــثــوم ! خــواهـــر زیــنــب           عــصــمــت الله دوم زهـــــــــــرا

مور را رخصت تمجید سلیمان ها نیست           پیشگاه کرمت عرصۀ جـولان ها نیست

از کـرامات فـراوان تو خـوبـان مـاتـنـد           این همه حُسن در اندیشۀ انسان ها نیست

از قرائن این چنین پیداست در را دیده است           ما شنیدیم، او ولیکن چل نفر را دیده است

قبل ضربت خـوردن مولا و شایـد قبل تر           بارها در کوچه ها داغ پـدر را دیـده است

مدینه رو به سـوی تو دوبـاره آوردم            به هـمرهـم دل پُـر از شـراره آوردم

مدیـنه بـاز مکن دربه روی من زیرا            ز کوی عشق غمی بی شماره آوردم

صدا در سینه ها ساکت که اینک یار مى آید           ز راه شام و کوفه عابدِ خونبار مى آید

غبار راه بس بنشسته بر رخسار چون ماهش           به چـشـم آیـیـنـۀ ایـزد نمایى تار مى آید

پیـکـرم چشم انتظار تیـزی شمشیرهاست          در رکابت جان سپردن افتخار شیرهاست

بر زبان عشق بوده در شب قدر این سخن:          پیش چشم یار مُـردن بهترین تقدیرهاست