اشعار

دل عـاشـق عـتـرت مـحـمـد باشد            هـمـسـایـۀ عـصـمـت محـمد باشد

انـكـار امـامـت عــلـی ای مــردم            انـكــار نــبــوت مـحــمــد بـاشــد

ای بـرتـرین پـدیـدۀ عــدل خـدا عــلـی            در كـشـتـی نجـات بـشـر نـاخـدا عـلـی

حـق را چنانكه بـاید و شـاید شنـاخـتی            ای ما سـوی به حـق تو نـا آشنـا عـلـی

گر چه اندر دل هر ذرّه تـمـنای تو بود           سیـنـۀ کـعـبـۀ دلـدار فـقـط جـای تو بود

بعد احـمد به همه خـلـق وَ ربّ الکـعـبه           نه کسی هست و نه بوده است که همتای تو بود

از جـلـوۀ جـمـال تو بـاران درسـت شد           از خشم تو، جلال تو، طوفان درست شد

تـه مـانــده گِــل تـو شـده ابــتــدای مـن           از خاک تو حـقـیـقـتِ انسان درست شد

مـا را نـوشتـه انـد به پـای تـو از ازل            خـلـقـت تـمـام، بوده بـرای تو از ازل

ابلیـس بوده و ز جـنان رانده می شود            هر کس نکرد سجده برای تو از ازل

بی جمالت خبر از دل، اثر ازعشق نبود            تا خداوند علی گفت و تو را خلق نمود

در دل کعبه نشستی و دلـش روشن شد            کعبه حـاجـی شد و آمـادۀ چرخـیدن شد

دارد دلـم هـوای تو یا مـرتـضی عـلی            دنـیـای من فـدای تو یا مرتضی عـلی

اسلام من تو هستی و این است باورم            دین نیست جز ولای تو یا مرتضی علی

در هوای عاشقی بی بال و پر بودن خوش است            در ره لیلی فقط مرد خطر بودن خوش است

در شب تیره بدنبال قمر بودن خوش است            تحت فرمان خدا در هر گذر بودن خوش است

می نویسم که مرا غیر علی یاری نیست           در دو عالم بجز او سید و سالاری نیست

در دلـم غیر تـولّای عـلـی کـاری نیست           دو جهان غیر علی امر دگر جاری نیست

ﻭﺍﮊﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺻﻒ ﺗﻮ تطهیر ﻣﯽ ﺷﻮﺩ            ﻭﻗﺘﯽ که ﻣﺎﻩ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺗﻌـﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﻗـﺮﺁﻥ ﺑـﺮﺍﯼ ﻣـﺪﺡ ﺗﻮ ﮔـﻔﺘﻪ ﺳﺖ ﺇﻧّـﻤﺎ            ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﺒﺄ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟

دلـی که خـانـه مـولا شـود حـرم گردد           کز احترام عـلـی کـعـبه محـتـرم گردد

مـن از شکـستـن دیـوار کعـبـه دانـستم           که هر کجا که علی پا نهد حـرم گردد

بی تو تـاریخ به تـاریکیِ شـب می ماند            روشنی نقطه بی اصل و نصب می ماند

چشم پوشیدن از نام شما بی خردی ست            بی وجود تو چه فخری به عرب می ماند

پیـغـمـبـران عـرش نـشین در تحـیـُرند            بر ساحتِ مقـام شما غـبطه می خورند

نـوح نـبـی بـرایِ مـدارایِ سـرنـوشت            بر بادبانِ کشتیِ خود «یاعـلی» نوشت

تو بـی ابـتـدایـی و بـی انـتـهــایــی            تو واضح تـرین جـلـوۀ کـبـریـایـی
هـمـان عـلّـت غـائـیِ خَـلـقِ مـایـی            تو مـا فـوق انـدیـشـه و فـهـم مـایـی

نوشت اول شعرش به نام حضرت عشق            و باز میکند امشب زبان به مدحت عشق

کسی که شعرخودش را نگـفته میداند            که هست ازبرکات وجود ورحمت عشق

عشق گاهی در جدایی گاه در پیوندهاست          عشق گاهی لذت اشکی پس از لبخندهاست

عشق گاهی یک اجابت نزد حاجتمندهاست          عشق گاهی بین باباها و تک فرزندهاست

ز آسـمــان تــولا بــه دل نـــدا آمــد            ز آل فــاطــمــه آئــیــنــۀ خــدا آمــد

گـره گــشـای امـامِ گــره گـشــا آمـد            خـبـر رسیـد کـه دردانـۀ رضـا آمـد

پیـر بـزرگ طایـفه بود و کریم بود            در اعتلای نهضت جدش سهیم بود

مسنـد نـشین کـرسی تـدریس علم ها            شایستـۀ صفـات حـکـیم وعـلیم بود

 پخش سبک  

زمزمۀ کل عاشقا، سوره قـدر و تبارکه            تـولـد پـارۀ تـن، امـام هـشـتـم مـبـارکه

آمد پـسـر امـام رضـا؛ جـواد آل احـمـد            قرص قمر امام رضا، به این جهان خوش آمد

 پخش سبک                          تو جوادی ذوالعطایی جان و جانان رضایی

مصحف جان رضا را سوره کوثر مبارک           جشن میـلاد جـواد آل پـیـغـمـبر مبارک

شد مدینه رشک رضوان از قدوم ماه زهرا           از سُرور این ولادت خنده زن شد گل به صحرا