اشعار

زهـراست چـراغ شب ظلمانی حـیـدر            زهـراست طبیب تب طـوفـانی حـیـدر

زهـراست پـریـشانِ پـریـشـانی حـیـدر            زهراست به هر معـرکه قربانی حیدر

بغـضی مـیـان قـلـب دشمـن ها بمـاند            وقـتی که دست مـرتـضی بـالا بمـاند

بعد از نـبـوت می رسد وقـت امـامت            تا پـیـروی از ظلم بـی مـعـنـا بـمـانـد

وقتـی که جنگ داس با گـل در بگیرد            گـلـخـانه را انـدوه سـرتـا سـر بگـیـرد

بـر طعنه های تـنـد و تـیـز داس لعنت            نگذاشت یـاس خـانه برگ و بر بگیرد

اشک از چشم تـرم افتاد دستم بسته بود          پیش چشمم همسرم افتاد دستم بسته بود

صبر کردم صبر لیکن دشمنم شرمی نکرد          آتش کیـن در حـرم افتاد دستم بسته بود

باور نمی کنم که تو بی بال و پر شدی            خسته شدی شکسته شدی مختصرشدی

شرمنده ام بخاطر من زخـم خورده ای            روزی که در مقابل دشمن سپـر شدی

می شویمت که آب شـوم در عـزایِ تو            یا خویش را به خاک سپـارم بجای تو

قـسـمـت نـبـود نـیـتِ گهـواره ساخـتن            تـابـوت شـد تـمـامـیِ چـوبش برایِ تو

درمقامی که عقیق سرخ از زر بهتر است          اشکهایم بال معراج است،از پَر بهتر است

با زبان دل فـقط حـرف خودم را می زنم          نامه بر این روزها باشد کبوتر بهتر است

راضی به هر قضایِ خدا می روی علی           چون نوح سمتِ موج بلا می روی علی

دارم به فـتـحِ خـیـبـر تو فـکـر می کـنـم           با دستهـای بـسـتـه کجـا می روی علی؟

نـرو ای هـمـدم تـنـهـایـی بـابـا، مـادر            می شود بعد تو بابا تک و تـنها، مـادر

چه مگر بر سر تو رفته در آن کوچۀ شوم            پس از آن حادثه افـتاده ای از پا، مادر

دل بى‏ سوز و گداز از غم زهرا دل نيست          دل اگر نشكند از ماتم او، جز گِل نيست

خون و اشك از دل و از ديده ما میجوشد          فاطمه صورت خود را ز على می پوشد

تـا عـلی ماهَـش بـه سـوی قبر بُرد            مـاه، رخ از شـرم، پـشت ابـر بُرد

آرزوهـا را عـلــی در خـاک کـرد            خاک هـم گویی گریـبان چاک کرد

در آن زمان که روح به قالب دمیده اند            ما را غـلام حضرت عشق آفـریـده اند

روز ازل به دست پُر از مهـر فـاطمه            گـویـا برای لـشـگـر حـیـدر خـریده اند

ایـستـادنـد؛ جـسـورانـه تـمـاشـا کـردنـد            خون به قلب علی و حضرت زهرا کردند

عده ای مُهر سکوتی به لبِ خود زده اند            عـده ای در سرشان نیّـت دعـوا کردند

باغ هستی بی صفا می ‏شد اگر زهرا نبود           عطر گل از گل جدا می ‏شد اگر زهرا نبود

تیره گی در اولین برخورد با خورشید عشق           چـیره بر آیینه‏ ها می‏ شد اگر زهـرا نبود

بت پـرستان کـعـبـۀ تـوحـیـد را آذر زدند          روز روشن با لگـد بیت خـدا را در زدنـد

در مدینه هر چه گـردیدند، گـل پـیـدا نشد          جای گل با شاخه هیزم به زهرا سر زدند

منکران قـتل زهــرا گـوش گـوش            حـامــیـان قـاتـل زهــرا خــمــوش

قتل دخت مصطفی افـسـانه نیـست            قصۀ شمع و گل و پـروانه نـیـست

ای ز نبی ربوده دل، روی خدا نمای تو            وی ز علی گره گشا، دست گره گشای تو

پیش روی نبی نبی، عازم دست بوسیت            پشت سر عـلی علی، ملتـمس دعای تو

عجب به عـهـد رسول خدا وفـا کردند            فزون ز حـد تـوان بر علی جفا کردند

به جای لاله و گـل؛ بار هیـزم آوردند            شراره هدیه به نـامـوس کبریـا کـردند

این روزها مدینه، غوغای رستخیز است           هم دهر فتنه بار است هم شهر فتنه خیزاست

یکسو همه عـدالت با ظلم در نبرد است           یکسو تمام ظلمت با نور در ستـیز است

ای مـادر مـظـلـومـۀ ما حـضـرت زهـرا           بـانـوی عـلـی بـابِ دعـا حضرت زهـرا

پـيـوستـه تو را مـدح کـنـد احـمـد مختـار           تـابـنـده تـرين نـورِ خـدا حـضرت زهـرا