اشعار

پخش سبک

جـشـن مـیـلادِ شـمـس ولایـت شــد            شـادی اهـل ولایت بـی نـهـایت شد

سـاقی کـوثــر، مـولا عـلـی حـیـدر            ای به عالَم تاج سر مولا علی حیدر

پخش سبک

قلب شیعه ها دوباره،غرق شادی وشعف شد         مرغ دل دوباره راهی،سمت ایوان نجف شد

پیرو خـط رهـبــریـم         تا نفس دارم حیدریم(۲)

دنـیـای بی‌امــام به پـایـان رسیده است           از قلب کعـبه قـبـلـۀ ایمان رسیده است
از آسمان حـقـیـقـت قـرآن رسیده است           شأن نزول سوره «انسان» رسـیــده است

بر بیت خـدا، نــور و صفای دگـر آمـد            این کیست که در خانۀ حق بیخبر آمد؟

این نورخدایی است که نازل به حرم شد            یا لطف نهان بود وکنون جـلوه گر آمد

نشان آمدنت، روی کـعـبـه حک شده بود         و صبر کعبه که لبریز از ترک شده بود

دوباره کعبه ترک خورد؟! یا سر تو شکافت؟!         از این پدیده ، زمان هم دچار شک شده بود

ای حرم دیدار روی حق تعالایت مبارک            کـعـبـه امشب آفـتاب عالم آرایت مبارک

ای صفا ای مروه ای هستی تجلایت مبارک            ای حطیم ای حِجر ای زمزم تولایت مبارک

ما عـاشقیم و تا به قـیـامت یـگـانـه ایـم            مــا از ازل بـرای ابـد عــاشـقـانـه ایـم

ما مـوج می زنـیـم به طـوفـان عـاشقی            دریـای احـمـریـم ولـی بی کـرانـه ایــم

رمزحیات، قبضه شمشیر مرتضاست           هفت آسمانیان،همه تسخیرمرتضاست

قرآن؛زلال آینه، تصویر ناب؛ اوست           هر آیه آیه؛ آیـنـه، تفـسیر مرتضاست

ذكر ابوتـراب عجـب مستی آور است          این نام پیرِ میكدۀ حوض كـوثـر است

اصلاً هراس و بـاك نداریم از حساب          محشركلید باغ جنان دست حیــدراست

مــولای ما نمونهٔ دیـگـر نـداشـتـه است          اعجاز خلقت است و برابرنداشته است

وقت طـواف دور حـرم فـکـر می کـنم          این خانه بی دلیل ترک برنداشته است

عـلـی ای مـیــر پـهـلـوان عــرب!          زیــر تـیـغـت ســر یــلان عــرب

حق که دیــوار کعبه منـشق کـرد           هم تـو را طـفـل دامــن حـق کرد

چشم وا کن احد آیینهٔ عبرت شد و رفت           دشمن باخته بر جنگ مسلط شد و رفت

آن که انگیزه اش از جنگ غنیمت باشد           با خبر نیست که طاعت به اطاعت باشد

تــو بـی ابـــتــدایــی و بـی انـتـهــا             شـبــیــه پــیـــمـبـر شــبــیــه خـــدا

تــو بــالاتــریــن نــقــطــۀ بـاوری             مـعـمـاتــریـن نـقـطـۀ زیــر «بــا»

هر كجا پـای نهی میـوۀ لب می روید           بوسه برپای تو ای دوست عجب می روید

همه اسباب به یك كُن فَیَكونت بسته است          اصلاً انگار ز فكر تو سبب می روید

چه شد كه خشت سر خشت چیده شد كعبه            برای چیست كه این قـدر كـشـیده شد كعبه

مگر كه؟ از دل این خـانه می زند بیـرون            كه نـاز مـقـدم او آفــریـده شـد كـعـبــه

درساعتی شگفت، مکعّب شکست وبعد         مردی به جای قبلـۀ مردم نشست و بعد

رکعت شد ونماز شد وحمد و سوره شد         آمد طلسم مسجـدیـان را شکـست و بعد

هــر صفا با عـلـی صـفــا دارد              هــر كـسـی با عـلـی خــدا دارد

روی قـلـب سـتـاره بـنـویـسـیــد              مـثــل آقــای مــا كـجــا دارد؟!

به سمت کعبه ملک هم دخیل می آورد           که مـادری پـسری بـی بـدیـل می آورد

گشود لب به سخن کعبه، داشت بی پرده           بـرای خـلـقـت عـالـم دلـیـل مــی آورد

اوصـاف تـو از ابـتـدا تـا انـتـهـا نــور           آیـیـنـه ای آیـیـنـه ای سر تـا به پا نـور

آیـیـنـه ای و خـلـق حـیـران صـفـاتـت           تـابـیـده بر جـان تـو از ذات خـدا نـور

مرا به عـالـم زر بـود با تو این میـثـاق            كه باشم از همه عالم فقط تو را مشتاق

هـنـوز خـلـق نـگـردیـده بود آب و گـلم            كه در حـریـم دلـم بر تو سـاختند رواق