اشعار

من اســم را بــدون تو انـشـا نـمـی کـنم           ذکـری به غـیـر نام تـو مـولا نـمی کنم

ذکر خـدای عـزو جل ذکر حـیـدراست           این یـاد را بـدون تـو مـعـنــا نـمـی کنم

جز در فضای سجده و سر، پر نداشتی           یكـبـار هم به بـالـش پر، سـر نـداشتی

آری! تو در مـقـام فـنـا نیـز از خودت          جــز انـتـظـار فـتـح مـكــرر نـداشـتـی

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خـدا کند            قسم به ذات کبریا، ز یُمن مرتضی کند

خدا چو هست رهنمون، مگو دگر چرا و چون           که اوکند هرآن چه را که حکمت اقتضا کند

باز مـرا ســوی لبِ خُــم کـشـیـد             قصه ی دریا به تـلاطـم کـشـیــد

آمـد و طـوفـــان مـن آغــاز شـد             بـــاز دری رو به دلــم بــاز شـد

غیرازین در،خواهش احسان نمی‌آید به کار         التماس از دست این‌وآن نمی‌آید به کار

اهل تعارف نیستم جان قابل تعارف نبود         محضرمعشوق حتی جان نمی‌آید به کار

به پیر خرد پیشه یی دوش گرفتم            سـوالی در انـدیـشـه ی مـا نـشـیند

اگر پـاسخ پـرسش من نـگـو ئــی            دل بـی قــرار مـن از پـا نـشـیـنـد 

شمع سان شعله ورم از دل پر آذر خویش            بعد از این دست من و دامن چشم تر خویش

دامنم پـر بود از اشـک بـگـو تا نـکـشـد            آسمان بر رخ من دامن پر اختر خویش

تـافت آن جلوه که نـور ازلـش نامیدند           پـرتـو نــورِ حـقِ لـم یـزلـش نـامیـدنـد

از نـهـانخانه غـیبی به شبستان شهـود           پـرتـوی تـافـت که نـور ازلـش نامیدند

پخش سبک

در آسـمـانـها محـفـل شـادی به پــا شد           که جـشـن میلاد جـواد بن الــرضا شد

آمد به دنیا ، محبوب دلـها           جان و جهان و،هستی بابا

پخش سبک

ای گـل؛ گلشن ؛ حضرت زهرا جواد           سَرورِ، عـالمین؛ کـعـبـۀ دلـهـا جــواد

مهر تو،عشق تو، جلوه در آب وگل است           جشن میلاد تو، جشن پرواز دل است

پخش سبک

خـنـده بر روی لـب اهـلِ ولا مبــارکه           جشنِ میــلاد جـواد بنُ الـرضا مبارکه

این خجسته جـشنِ میلاد           تـهـنیت بـاد تـهـنیت بـاد

بر آن شـدیم بـاز كه دلـبـر بــیاوریم            در آسـمـان، سـتـارۀ دیـگر بـیـاوریم

باید دوبـاره نخـل ولا را ثـمر دهـیم            یعـنی به باغ عـشق صنوبر بـیاوریم

بــاده را تـا آخـرش ســر مـی کـشـم            آســمــانـی مـی شــوم پــر مـی کـشـم

همچو مِی می خـواستم یک دل شوم            بـا اجـازه، گـر شـود، دعــبـل شـوم

آن شـب مـدیــنـه تـشـنـۀ آب بـقـا بـود           چـشم انـتـظـار ساغـر قـالـوا بـلی بود

آن شب شـقـایق قصد کوی یار می کرد           از خواب غـفلت لاله را بیدار می کرد

یکـبار دگـر غـنـچه دل وا شده امشب           بـاغ دل مـا بـاز مـصـفّـا شـده امـشب

گلزار پُر از نور ولا رشک بهشت است           چون آیـنـه ها غرق تماشـا شده امشب

ای آمد و رفت دل ما سـمت تو رایـج           ما حاجت محـضیم و شما باب حوائج

مـا آمـده ایـم از کـرمـت بـال بگـیـریـم           این قـصـۀ دل را هـمه دنـبال بگیـریم

ای بـاب حـاجـت همه ای قـبـلـۀ مراد           نـور الـهُـدی، ولیِّ خـدا، سـیـد العِـبـاد

خـیـرالامـم، محـیـط کـرم، آسمان جود           ابن الـرضـا امام نهـم، حضرت جـواد

شادی كل عـباد اسـت عباد است عـباد           فتح ابـواب مراد است مراد است مراد

شادی و شورجهاد است جهاد است جهاد           عید میلاد جـواد است جواد است جواد

با حـضورت سـتاره هـا گـفـتـند          نـور در خـانـۀ امـام رضـاست

کهکـشان هـا شـبـیـه تـسبـیـحـی          دسـتِ دُردانـۀ امـام رضــاست

بالاتر از این هاست لوایی که تو داری            خورشید دمیده ز عبایی که تو داری

از بنده نوازی و عطایی که تـو داری            آقای جهان است گدایی که تـو داری