اشعار

ای دُر نــورانــیِ ده بــحــر نـور          وی نـهـمـیـن حجتِ ربّ غـفــور

آیــنــۀ قــبـــلــۀ هــفـــتــم: جــواد          نـور دل حـجـت هـشــتـم: جــواد

بـاز شــبــیـه شـب بــارانـی ام          زادۀ دریــایـم و طــوفـانـی ام

مـثـل اویـس از قــرن آواره ام          در پـی یــاران خـراسـانـی ام

هـر کـه ســر خــدمـت نـگــار نـدارد           هر چه که هـم بـاشـد اعـتـبـار نـدارد

بحـث ســر دیــدن کـریـمی یـار است           ورنـه گــدا بــودن افــتــخــار نــدارد

می نویـسـم سـر خط نام خـداوندِ رضا           شعـر امـروز بـپـرداز به لبخـند رضا

آنکه با آمدنش آمده محشر چه کسی ست؟           از تودرآل نبی با برِکت تر چه کسی ست؟

روشن تر از روز است خیلی بامرامند           وقـتی کـریـمـان با گـدایـان هم کـلامند

الحـق که آقـازاده هـا یک یک امـیـرنـد           الحق که نوکـرزاده ها یک یک غلامند

نشـسـته‌ام بـنویـسم گـدا نمی‌خواهی؟            مـیان خانـۀ خود بی نوا نمی‌خواهی؟

نـشـسـته‌ام بنـویـسم کـریـم یـعـنی تو            کریم‌زاده تو حاجت روا نمی خواهی

ای وجودت حیات‌بخش وجود          سـائل درگهت کـرامت و جود

مــظـهــر کــامل امــام رضــا          آفـــتـــاب دل امــــام رضــــا

پخش سبک

غــریـب سـامـرا جـانـم فــدایـت          بـمـیـرم ای گـل زهــرا بـرایـت

ز زهر فتنه ها جان داده ای تو         که شـهــر سامــرا شد کربلایت

پخش سبک

ســـوم شـهــر اللّه رسـیــده          گوش جان بانگ غم شنیده

شد روان از دیده اشک غربت، در عزای خورشید ولایت، سامرا گشته دارالمصیبت

 پخش سبک

به چشمم ره گریه وا شد          چه شور و بساطی به پا شد

به یـاد عـزیـزان زهرا          دلـم راهــی سـامــرا شـد

 پخش سبک

سوم شهرُالله، عالمی برای سروری عزاداره ** ازچشمها بارانِ درد وغـصه می باره (۲)

چشم عالَم ، گشته گریان        ســامــرا شد،بیت الاحزان

سرِ شوریده، دلِ بی سر و سامان داریم            از دلِ سوخـته گان شمعِ شبستان داریم

به هـوای تو بـمـیـریم اگـر صدها بـار            باز هم در هوسِ دادنِ جان، جان داریم

وای از ظلـم که هم درد شب تـارم کرد              درد غربت به خدا خسته و بیمارم کرد

من که درد همه را خـویش دوا می کردم              در تب زهـر جـفـا درد گـرفـتارم کـرد

تا مـقـیــم سـرزمـین آشـنـایـی می شـوم            فارغ ازحزن وغم و درد و جدایی می شوم

وقت تسبیح ومناجات سحر با یاد دوست            بیـقـرار و مست جـام ربّـنـایی می شوم

آه در سینه ام از زهـر شراری برپاست          آتشی بر جـگـر و رویِ لبـم واویلاست

سوخـتـم سوخـتم آبی که نفس می سوزد          حـجره ام از جگـر سوخته ام کرببلاست

ای هدایت راه خود را یافته در کوی تو           وی چراغ عقل روشن از فروغ روی تو

هـادیـان خـلق را خطّ طریقت سوی تو           جنّت اهل ولا هم خُـلـق تو هم خـوی تو

ای کـعـبـۀ دل کـوی تو یا حضرت هـادی           وی قبلۀ جان روی تو یا حضرت هادی

ای چشم همه سوی تو یا حضرت هادی           ای خلق ثـنـاگوی تو یا حضرت هادی

الا ولایـت تـو خـلـق را تـمـام هـدایـت          به جمله جـملۀ گـفـتار تو پـیـام هـدایت
ائمه‌اند هـدایـتگر و تـو در همه هـادی          از آن بلند ز نام تـو گشتـه نام هــدایت

خوش آن دل كز ازل دارد؛ولاى حضرت هادى         خوش آن سركو بساید رخ،به پاى حضرت هادى
دلا گر رستگارى خواهى ازحول صف محـشـر         نما از حق طلب ظلّ لـواى حضرت هادى

اى در سپهر مجد و شرف؛ رويت آفتاب           بَر بزم ما بتاب و، رخ از دوستان متاب

از پاى فـتـاده ايم، ز رحمت تو دستگير           ما را كه دل ز آتش داغت بُـوَد كـبــاب