اشعار

پلکی زدی و صبـح زمستان بهـار شد            خورشید در حرارت چشمت غبار شد

تـقـدیـر خـاک روشـنـی انـتـظــار شـد            تـیـغ نـگـات خــاطـرۀ ذولـفـقــار شــد

همانگونه که در سیما، پیمبر بودنش پیداست            میان کارزار جنگ، حیدر بودنش پیداست

کسی که خون مولا در رگش جاری‌ست، معلوم است            که در جولان شمشیرش، دلاور بودنش پیداست

مــنــم آن خــاک آســتــان عـلـی            نــوکــر کــل خـــانـــدان عــلـی

ذره‌ای‌ام در آســـمـــان عـــلـــی            مـسـتـحـقـم بـه لـقـمـه نـان عـلی

شاه امـروز آفـریـده شـاهـکـار دیگری            احتیاجی نیست بعد از این به یار دیگری

لـشکـر ارباب می‌گـیرد وقـار دیگـری            مرتضی باید بسازد ذوالـفـقـار دیگری

خـورشـیدی و مـیان قـمـرها نشاندنت            مهـتـابی و به چـشم سحـرها نشاندنت

نـام تـو مـی‌بـرم جـگـرم داغ می‌شـود            تو آتـشی به روی جـگـرها نـشانـدنت

امشب دل نسل جوان دارد سرور دیگری            امشب خدا در هر سری افکنده شور دیگری

امشب به جان اهل دل تابیده نور دیگری            دل پیش دلبر یافته فیض حضور دیگری

بدون عشق تمام وجـودم افـسرده است            بدون عشق دلم مثل پیکری مُرده است

چه می‌شود که کریمان به داد من برسند؟            چرا که باغ دلم از گـناه پژمـرده است

پیـغـمـبـرانه بود ظـهـوری که داشـتی            خورشید بود جلـوۀ طـوری که داشتی

هر شب نصیب سفـرۀ شهـر مدینه شد            در کـنج خـانه، نان تـنوری که داشتی

ملائک در تو حیرانند ای پيغـمبر ثانی            تو را باید بخوانند آسمان‌ها با چه عنوانی

دل اهل حرم را می‌بری وقت رجزخوانی            اگر سربند یا زهرا ببندی روی پیشانی

بیقرار و خسته‌ام! صلح و صفا گم کرده‌ام            یـارِ دیـرین و رفـیـقِ با وفـا گـم کرده‌ام

بی‌تـو نـابـیـنـایـم و دارم هـراسِ چـاه را            بر زمین می‌افتم انگاری عصا گم کرده‌ام

کرامت پیشه‌ای بی‌مثل و بی‌مانند می‌آید            که باران تا ابد پشت سرش یک‌بند می‌آید

کسی که نسل او را می‌شناسد، خوب می‌داند            که او تنها نه با شمشیر، با لبخند می‌آید

با صد هـزار دیـده در بحـر نـور باشم            روی تو گر نـبـینم بهتر که کـور باشم

عـمری اگر بمـانـد سر بر فـراز دارم            خوش‌تر بود که از تو یک لحظه دور باشم

برخـیـز و در تـمام جـهـان انقـلاب کن            روی سـپاه عـاشق خود هم حساب کن

مـا مـلـت امــام حـسـیـنـیـم و بـا تـوأیـم            شـاگـردهای پـیـر خُـمـیـنـیـم و با توأیم

دوباره در دلم طوفانی از یاد خـدا افتاد            یقیق دارم که مولایم به یاد این گدا افتاد

عنایت را ببین او کرده اول یاد این نوکر            که اکنون در دلم شور و نوای کربلا افتاد

بنـا نیست امـروز افـسـرده بـاشـیم            پس از چند شب باز پژمرده باشیم

مگر می‌شـود نـور را دیده باشیم؟            ولی دل به خورشید نسـپرده باشیم

چه دست‌های قـنوتی رسـیده‌اند به مـاه            دعا بخوان که جهان با تو می‌شود همراه

تویی نماز، تویی لحظه‌های راز و نیاز            که هرکجـا بـروی می‌شـود عـبادتگـاه

فـوج ملائک بر بـشر، تعـظـیم کردند            شـادی دل را بین هم، تـقـسـیم کـردند

رو بر بهشت و کوثر و تسنـیم کردند            زیبـاتـرین گُل را به گُل تـقـدیم کردند

در اشک‌هایش چلچراغ روشنی‌ها بود            هر جمله از نجوای او روح مسیحا بود

داماد حُسن یوسف و فرزند یاس عشق            تصویری از آرامش و موج دو دریا بود

چراغِ دامنِ محرابِ عشق من تا اوست            مرا به سینه نهان و به دیده پیدا اوست

دل شکـسـتـۀ خـود را به دست او دادم            که اوست دلبر من، اختیار من با اوست

سلام ای گنجِ برجا مانده از شاهان ساسانی            تویی باغِ بهشتِ کاخ‌های رو به ویرانی

سفر از خانۀ اجدادی‌ات شد سِیرِ معراجت            سفر از فرش تا عرش، از اهورا تا مسلمانی