اشعار

رود سـمـت خـانـۀ دریـا قـدم بـرداشـتـه            دامـن دشـتِ پُـر از آلالـه نـم بــرداشـتـه

تا که بنویسد به روی پلک او «فَتحًا مُبین»            حضرت حق از پر فطرس قلم برداشته

ای آن که تو را حُـسن خـداداد بـود            مـیــلاد تــو جـلـوه‌گـاه ایـجــاد بــود

ما را به نگـاه لطف خود شادان کن            امـروز که قـلـب فـاطـمـه شـاد بـود

صدای پـای خـدا می‌رسد به گوش بیا            سبو به دست و غزلخوان و باده نوش بیا
بگـیـر بـیـرق میـخـانه را به دوش بیا            بـه بـزم آمـدن پـیـر مـی فــروش بـیـا

ای عـشـق آمـدی و تـسـلای مـا شـدی            روح و روان و راحت جان‌های ما شدی
پـایـان تـرسِ روزِ مــبــادای مـا شـدی            از عــرش نـور آمـدی آقـای مـا شـدی

در وقت شادی، لحـظهٔ غم گریه کردم            با تو به شـعـبـان و محـرم گریه کردم

تو کـشـتهٔ اشکی و من هم مردهٔ اشک            عمری بگریم برغمت، کم گریه کردم

که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟          و شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا برد

کدامین آفتاب از کهکشان خود فرود آمد         که این‌گونه زمین را تا عمیق آسمان‌ها برد

چقدر این کاروان با رفتنش شور و نوا دارد            به مکه می‌رود اما خـیـال کـربـلا دارد

مبارک نیست بر پای مسافر اشک افشاندن            ولی اینجا چه سیلابی ز اشک دیدها دارد

میل دل کندن از این دار فنا دارد حسین            شـوق دیـدار خـدای کـبـریا دارد حسین

با عزیزان صحبت خوف و رجا دارد حسین            شیـعـیان دیگر هوای نـینوا دارد حسین

امشب دلم لبریز شور و بی‌قراری‌ست            سرشار از عطر دل‌انگیز بهاری‌ست

صحـن دل من از فـروغ نـور امـیـد            همچون رواق صحن‌ها آئینه کاری‌ست

شـأن دعـا بـه واسـطـۀ ربـنـای اوست            معراج، چشمه‌ای‌ست که رودش حرای اوست

عــالـم دخـیـل بـنـد عـبـای یـمـانـی‌اش            وقتی حسینِ فاطمه تحت كَساى اوست

عـشقـت مرا اسـیـر بیابان نوشته است            مجنون‌ترین صحابی دوران نوشته است

این هم ز مشکلات و مکافات عاشقی است            دست مرا بـرای گـریـبـان نوشته است

دوباره در نفس خاک، جانِ تازه رسید            به روح عـالم هستی، روان تازه رسید

قـیـامـتی شده بـرپـا ز صُور اسـرافـیل            به خـفـتگان زمین باز جان تازه رسید

سـلام ما به تو ای شـخـص اوّل عـالـم            درود مــا بـه تـو ای ســیــّد بــنــی آدم

چه احتیاج به اعجاز دیگری! که تویی            خـلـیـلْ آیت و مـوسی‌ْ ید و مـسـیحا دم

همین بس است به مدحش محمد است محمد            حمید و حامد و محمود و احمد است محمد

قسم به شوق اویس و قسم به بهت بحیرا            که آفـتـاب کـمـالات بی‌حـد است محمد

فکر کردند که خورشید مکدر شده است            کوثری دیده و گـفـتند که ابـتر شده است

بولهب‌های زمان دست به دست زر و زور            جهل این قوم ببـین چند برابر شده است

دل ربودن از تمام خلق عالم کار توست            ای طیب دردمندان! عالمی بیمار توست

از همان اول که پا در عرصۀ دنیا زدی            حامل وحی خدا همراه و خدمتکار توست

درون سینۀ من سرزمینی رو به ویرانی‌ست            دلی دارم که «فِی قَعرِ السُّجُون» عمری‌ست زندانی‌ست

نه خورشیدی نه ماهی؛ روز و شب در چشم من یکسان            جهان زندان، اتاق کوچکم همواره ظلمانی‌ست

بپرس از آسمان ما کمی احوال باران را            نگـاه تو دگرگون می‌کـند حال بیابان را

بیـا آرام کن دریـای درهـم برهـم دل را            فرو بنشان در امواج دعایت خشم طوفان را

امشب به شوق جان جـانان می‌نویسم            یعـنی به جای درد، درمـان می‌نویسم

یابن الشموس الطالعه، شمس الضحایی            خورشید را نزد تو حـیران می‌نویسم

مردی که نام دیگر او «آفتاب» است            بین غل و زنجیر هم عالی‌جناب است

حـبل‌الـمـتین ماست یک تار عـبایش            این مرد از نسل شریف بوتراب است