اشعار

هر کس بر آستان تو سر بر زمین شود            در چـشم آسـمـان و زمین برتـرین شود

وقـتـی ابـوتـراب تـویی، خـاکِ پـای تو            برتر ز‌ لوح و کرسی و عرشِ برین شود

ما هـمه بـنـده‌ایـم و مـولا اوست            كه علی با حق است و حق با اوست

ما هـمـه ذره‌ایـم و او خـورشـیـد            ما همه قـطـره‌ایم و دریـا اوست

نخواهد خورد هرگز غصۀ مال و منالش را            گدای مرتضی می‌گیرد از او رزق سالش را

تمام نوکران دلخوش به یک لبخند اربابند            خوشا قنبر که لبخند علی خوش کرده حالش را

گذشت فصل زمستان، بهار پشت در است            زمانِ رو شدنِ عـاشـقانه‌ای دگر است

تو آبـروی بـهـاری، کـدام شاخـۀ سـبز            ز دست‌های بهارآورت بهـارتر است؟

هر عاشقی که لایق وصل نگار نیست            هر دل، برای عشق علی بی‌قرار نیست

گـاهـی بـرای جــار زدن از ولای او            جایی رفـیـع‌تـر ز بـلـنـدای دار نیـست

آنـان‌که پـاس حـرمـت حـیـدر نـداشـتند            ایـمـان بـه‌ذات خـالـق اکـبـر نـداشـتـنـد

گر با علی شدند مخـالف، عجـب مدار            تصـدیـق ز ابـتـدا به پـیـمـبـر نـداشـتـند

آنکه با مرحبیان پنجه درافکند علی‌ست            در دل جنگ، ابر مرد برومند علی‌ست

از سر مأذنه آن سلـسلـه‌جـنـبان که زده            رشتۀ مهر به جان همه پیـوند علی‌ست

که می‌داند چه پایانی‌ست فصل آخر ما را            کدامین باد خواهد بست فردا دفتر ما را

تمام عمر در غفلت گذشت و آه از این حسرت            خدایا صرف خود کن چند روز دیگر ما را

از اینکه غافل از یک ماه غفرانم، پشیمانم            که عمرم رفت اما غرق عصیانم، پشیمانم

الهی! لا تُبَذِّرْ گـفـتی اما من نـفـهـمـیدم            من از اسراف در سرمایۀ جانم، پشیمانم

سـحـر به آه دل خـسـتـگـان اثر دادند            چـراغ روشـنی دل به ما سحـر دادند

فرشتگان خدا قدر و والضحی خواندند            خبر ز جلوۀ والشمس و والقـمر دادند

رحمت، دوباره با تو به دل‌ها مقـیم شد            از یُمن مـقدمت رمـضـان هم کریم شد

از لطف تو بهشتِ بَرین نیز بهـره برد            آقـای آن شـدی و بـهـشـتِ نـعـیــم شــد

ای‌ سفـره‌دار‌ مـاه‌ ضیافت‌! خوش‌آمدی            خـورشید آسـمان‌ کـرامت‌! خوش‌آمدی

ای وارث سـریـر امـامت! خوش‌آمدی            ای‌ نـور‌ چشم‌ شاه‌ ولایت‌! خوش‌آمدی

خبر به بادیه سرمست از انتشار شده‌ست            خبر که از خبر خویش بی‌قرار شده‌ست

موثّـق است خبر، آن‌قـدَر که جـبـرائـیل            به سوی غار حرا باز رهسپار شده‌ست

می‌شناسد چون گدا را از خودش بهتر کریم            پیش خود دارد همیشه کیسه‌ای از زر کریم

در تمام شهر، لطفش سفره‌داری می‌کند            شعبه دارد بر سر هرکوچه و معبر کریم

شـیـریـنی نـام تو که در کـام من افـتاد            شهد عـسل و طعم رطب از دهن افتاد

از پیکـر گـلـپـوش غـزل پیـرهن افـتاد            تا قرعه در این شعر به نام حسن افتاد

بر کویر سفره‌های سائلان، باران تویی            رحمت بی‌ انـتهـای حـضرت منّان تویی

آن‌که بوده خاندانش از ازل مسکین، منم            آن‌که بوده خاندانش از ازل سلطان، تویی

ای آنکه جـلـوه‌ای ز جـمال خدا تویی            فرزند فـاطـمـه، حـسن مـجـتـبی تویی

پور بتول و سبط نـبی، فـخر کـائـنات            نور و سرور چشم و دل مرتضی تویی

دارد ای شب چه قـدَر مـاه تماشا امشب            شب قـدر است شب نـوزدهم یا امشب؟

این چه ماهی‌ست که دنبال خودش راه انداخت            کـوچه‌های رمـضان را به تماشا امشب

گـسـتـرده‌انـد ســفــرۀ دارالـنــعــیــم را            ســوزانــده‌انـد شـعـلـۀ داغ جـحــیـم را

کوثر به جوش آمد و دریا خروش کرد            با خـویش بُرد طـعـنۀ تـلـخ عـقـیـم را!

اگرچه گـرد نشـسـته به دامن حـرمش            ستـاره می‌شکـفـد از غـبار هر قـدمش

نسیم می‌رود از صحن او به سوی بهشت            که عطر فاطمه دارد نسیم صبح‌دمـش