اشعار

با سجده‌هاش زینت سجّاده‌ها شده‌ست            سجّـاده‌اش ادامۀ عـرش خدا شده‌ست

مجـمـوعـۀ تـمـام صـفـات پـیـمـبـری            آئـیـنـۀ تــمـام‌قـد مـرتـضـی شـده‌سـت

شب نیایش و عرض دعا رسید امشب            شب تـجـلـی نـور خـدا رسـیـد امـشـب

چه عطر و بوی خوشی با صبا رسید امشب            شـمـیم لـطف خدا از کجا رسید امشب

بـاید وضـو گـیـرم بـَرَم نـام شـما را            نـامـی که داده آبـرو، سـجـاده‌هـا را

سجاد یعنی تو؛ تویی که می‌توان یافت            در سجـده‌هـای هر نـمـاز تو خدا را

مـن ردّ ربـنـا را از راه شـب گـرفــتـم            اذن تـوسـلـم را از دسـت رب گـرفـتـم

جـام شـراب من شد بـاران گـریـه‌هـایم            چـشم پـر اشک دادم بـار عـنب گرفـتم

ازل نـوشـت خـدا، تـا ابـد عـلی بـاشد            و در تلاطمِ دل، جذر و مد علی باشد

مـیـان هـولِ قـیـامـت قـیـامـتـی بـاشی            اگر به روی لـبـانـت مـدد عـلـی باشد

از افــق تــابـیــد مـاه مــرحـمـت            بر هـمـه شـد بـاز بـاب مـغـفرت

آمده دریـای بخـشـایش به جـوش            تا در این دریا بشویندت، بکوش

ای نخـل ادب! ثـمر مبارک            وی بحر شرف! گهر مبارک

ای شمس ولا! قـمر مبارک            ای طور علی! شجر مبارک

جـبــرئــیــل آمــده خــبــر داده            بـه هــمــه مــژده ســحــر داده

خـبـر از فـیـض مـسـتـمر داده            نـغـمـه‌ای عـاشـقـانـه سـر داده

زنده شود جان ز نام حضرت عباس            توسنِ چرخ است رام حضرت عباس

از شـهـدا بـعـد سـیـدالـشـهـداء است            پیش حق افزون مقام حضرت عباس

ماهی به نور هاشمی از شرق یثرب شد عیان            کز جلوه‌اش بیت ولا شد غبطۀ باغ جنان

زیبِ بَرِ اُمّ‌البـنـیـن پـور امیـرالمـؤمـنـین            سر حلقۀ اهل یقین مقبول این مطلوب آن

از مـلائک پُـر شده دور و بر اُمُّ‌الـبـنین            بـهـر دیـدار تو ای تـاج سـر اُمُّ‌الـبـنـیـن

آمدی از آسمان و عطر خـوشبوی تنت            شهـر را پـر کرده سیب نوبـر اُمُّ‌البـنین

که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟            و شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا برد

کدامین آفتاب از کهکشان خود فرود آمد            که این‌گونه زمین را تا عمیق آسمان‌ها برد

ملائک مست جام تو، خلایق جلد بام تو            سند خوردند امشب عالم و آدم به نام تو

قدم بر چشم این دنیا نهادی؛ چشم ما روشن            جهان آفرینش چیست غیر از رزق عام تو

هر صبـح با خـیـال تـمـاشـای گـنـبدت            می‌ایـسـتم به رسم ادب رو به مرقـدت

تو راه مستـقـیمی و من وصل می‌شوم            بـا تـو به رودخـانـهٔ لـطـف سـرآمـدت

آمد هـمان که عـلـتِ شـیـدایی من است            از وصف این شکوه، زبان نیز الکن است

چشمِ علی به دیدنِ این ماه روشن است            فطرس بیا! که لحظۀ حاجت گرفتن است

غیر از تو را زبـان من املا نمی‌کند            جز گـفتن از تو را، قـلم انشا نمی‌کند

شاعر تو را نوشـته و حـاشا نمی‌کـند            جز در سرودن از تو زبان وا نمی‌کند

بُگـشـوده‌انـد بـاز، درهـای مـغـفـرت            روح الامـیـن زَنـد، آوای مـغــفــرت

نـوری دگر گـرفت، دنـیای مغـفـرت            فطرس گرفته است، ویزای مغـفرت

اقــرار کـن بـلـنـدی ایـن اقــتــدار را            این انـقـلاب مـسـتـمـر ریـشــه‌دار را

باید به تنگ‌چشمی دشمن نشانه رفت            فـرّ و شکوه این همه نقش و نگار را

ای نگـاهـت امـتـدادِ سـورۀ یاسین شده            با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده

تا بیایی باز هم یک صبح زیبا پیش ما            کـوچه‌های دل برای مقـدمت آذین شده

چه خوب است آب و هوایی که دارید            همیشه بهشت است، جایی که دارید

الـهـی روی خـلـوتـی هـم نـبـیـنـد            شلـوغی این کـوچه‌هایی که دارید