اشعار

ای که سالاری و شخصیت توحیدری است          آرمانت نبوی صولت تـو حیـدری است

عصمتت فاطمی و جلـوۀ حُسنت حسنی          درشجاعت چوحسین قدرت تو حیدری است

مانـند یک ابـر بهـاری یابن الـزهـرا            حال و هوای گریه داری یابن الزهرا

این روزها خیلی دلت را غـم گـرفته             دلخسته ازاین روزگاری یابن الزهرا

من مـهـدیـم، در دسـت تیـغ انـتـقـامـم           مـادر به قـبـر مخـفـی ات بـادا سلامـم

ای قلب مجروحم کباب از غـربت تو           بـاریـده اشـکـم قـرن هـا بـر تـربت تو

بر مشامم می رسد بوی عزای فـاطمه           می شـوم آمـادۀ گـریه بــرای فـاطـمـه

هاتفی از آسمان ها می دهد امشب نـدا           فـاطمـیّه آمده، مـــاه عـزای فــاطـمـه

آن چنان داغ تو بر روی دلم سنگین است           که بهار فرجت حسرت فروردین است

محض امسال نه این غصۀ چندین قرن است           قـصّۀ درد فـراق تو غـمی دیرین است

باریم به دنبـال سرت اشـک بـصر را           چون کودک آواره که گم ‌کرده پدر را

یک عـمر بگو از تن ما جان بستـانـند           یک لحظه نگـیرند ولی خونِ ‌جگر را

امسال هم گذشت ولی یار بر نـگشت            آشـفـتـه ام که مـاه شب تار برنگـشـت

گـفـتـم دوای درد من از راه می رسـد            امّا طـبـیب این دل بیـمـار برنـگـشت

بـاز آمـدم که درد دلـم را دوا کـنـی            تا بلکه بیـشـتر دل مـن مبـتـلا کـنی

باز آمدم که با تو کـمی درد دل کنم            شاید مرا ز بغـض گـلویم رهـا کنی

وای بر حالـم اگر از تو جدا باشم من            هـمـۀ عــمـر گـرفـتـار بـلا بـاشـم من

شک ندارم همۀ خـواستۀ تو این است            لحظه ای هم که شده عبد خدا باشم من

راهت نمی افتد به ما انگار یک بار            بر روی چشمانم قدم بگذار یک بار

دیـدنـد خـیـلی ها تـو را، امـا نـبـوده            سهم نگـاه من از آن بسیـار یک بار

من پـسر خـون خـدا مهـدی ام            طالب خـون شـهـدا مـهـدی ام

مادر من مـادر خـون خداست            مـادر من ائـمه را مقـتداسـت

هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است            بهـار اگر تو نبـاشی شبـیه پائـیز است

دلـم هـوای تو کـرده چـه می شـود آیی            ببین که کاسه صبرم زغصه لبریزاست

شبی ای کاش چشمم فرش می شد زیر پای تو          و من قربانی چشم تو می گشتم، فدایِ تو

به مژگان می زدم جارو کف کـفش تو را امّا          به جنّت هم نمی دادم، کفی از خاک پای تو

فـالی زدم که گـفت: به اقـبال می رسی            مثل همیـشه گـفته به من فال: می رسی

یـادش به خـیر موقـع تحـویل سـال نـو            گفتم به خود دگرکه تو امسال می رسی

کـوچک ترم از آنکه برایـم دعـا کنیـد            زخـمی ترم از آنکه عـلاج و دوا کنید

حتی غریب تر شدم از آن که لحظه ای            چـشـم مـرا بـه مـقـدمـتـان آشنـا کـنـید

ما آمـدیم امـشب كه حـیـران تـو باشـیم           آشــفــتـۀ حـال پــریــشـان تـو بـاشـیـم

تقصیرهجران است، تقصیرفراق است           امـروز اگـر پـاره گـریـبـان تـو باشیـم

هر چـند که؛ ما را نـوشـتند از گـداهـا            اصـلاً نـمـی آیـــد گـدا بـودن به مـاهـا

ما روسـیاهـان ارزش خـاصی نـداریم            مــاهـا کـجــا و نــوکــری دلـربــهـا؟!

برات وصل امضاء می‌شد ای کاش            گـره از کـار دل وا می‌شـد ای کاش

بـرای دیـدنـت ای حـضـرت اشـک            دو چشمانم چو دریا می‌شد ای کاش

بی تو بهـار ما همان فصل خزان است           بـاد بـهــاری شـعـلـۀ آتـشـفـشـان اسـت

در جـاده ایـم و پـای رفـتـن را نـداریـم           بـار فـراق تــو به دوش ما گـران است

این روزها نـوای دلم مـادری تر است            هركس كه یارمن بشود یار حیدراست

گاهی شما شبـیه به من گریه می كنیـد            در فـاطـمیه اشك شما فاطمی تـر است