اشعار

خاک بودم سال‌ها از شـوق گـلدان شما            در دل من بار خـواهـد داد احـسان شما

هرچه را آموختم از کودکی، نام تو بود            یا رضـا گـفـته فـقـط طفل دبـستان شما

گـفتم نمانده است مرا راه پیش و پس            آزاد کن کـبوتر خود را از این قـفـس

بیـمـاری فـراق بـرایـم بـس است بس            لطفی کن ای کریم و به فریاد ما برس

حـسّـی زلال داری و حـالـی زلال‌تر            چشمان تو شده‌ست از این حسّ و حال، تر

آری به خاک‌بـوسی کـوثر نشـسته‌ای            اشـکی بـریـز از دل زمـزم زلال‌تـر

چـشمم به هـیچ پنجـره رغـبت نمی‌کند            جز با ضریح پاک تو صحبت نمی‌کند

شـایـد هـنـوز بـنـدۀ خـاکـم که گـنـبـدت            من را به آسـتـان تو دعـوت نـمی‌کـنـد

سیر من سیر الی‌الله است تا مقصد تویی            کیستم؟ دست نیازم، لطف بیش از حد تویی

کیستم؟ عرض سلامم، بال در بالِ نسیم            می‌کشد آن‌که مرا هر صبح تا مشهد تویی

من كـیـسـتـم؟ کـبـوتـر بـی‌آشـیـانـه‌ات            محـتاج دست‌هـای تو و آب و دانه‌ات

نامـت بـلـنـد مثـل غـزل‌هـای آسـمـان            هشت‌ آسمان نشـسته به ایوان خانه‌ات

مـسـیـر نــور در اوج رهـایـی            رسـیـده تـا افــق‌هـای جــدایـی
شـنـیـده شـد صـدای آشـنــایـی            ز اطـراف حــریـم کــبـریـایـی

ولایت است عـیار خـلوص ایمان‌ها            مسیـرِ وصلِ خـدا و کـمالِ انـسان‌ها

در امـتحـان ولایت به جـلـوه می‌آید            تفـاوتی‌ست میانِ زبـیر و سـلـمان‌ها

تـیـره شـد آیـنـهٔ صـبـحِ درخـشان بی‌تو            تـار شد مـشـرق روحـانی ایـمـان بی‌تو

جـنگـل سبز قـیام از تو برافـراشته بود            مـی‌رود قـوّت زانـوی درخـتـان بـی‌تـو

در کـنار اقـتـدارش کـارِ دشـمـن آه بود            نـور امـیـدی بـرای هر دلِ گـمـراه بود

خط و ربطش منتهی می‌شد به اخلاص و عمل            منـبرش عـالی‌ترین سنگر وَ پایگاه بود

مثل شیـریـنی روحـانی یک رؤیـا بـود            سال‌هایی که در آن روح خدا با ما بود

یاد باد آن شکرین فـرصت ایام وصال            که به کـوتـاهی یک خـاطـرۀ زیـبا بود

هنوز این کوچه‌ها این کوچه‌ها بوی پدر دارد           نگـاه روشن ما ریشه در باغ سحر دارد

هنوز ای مهربان! در ماتمت هر تار جان من           نیستان در نیستان، زخمه‌های شعله‌ور دارد

اوّل سـخـن به نـام خـداونـد ذوالـکـرام            نام خداست چون همه جا بهترین کلام

وآن‌گه ز روی صدق و ارادت دهم سلام            بر آسـتـان قـدس رضا، هـشتـمین امام

آن شب مدینه عـطر پر جبرئیل داشت            در سر امین وحی، هوای خلیل داشت

بر لب مـدام، زمـزمـۀ یا جـلـیل داشت            صبر جمیل، وه که چه اجری جزیل داشت

همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود            هرکس میان صحـن حـرم راه می‌رود

از هرچه غصه دارد و غم، می‌شود رها            هر سائـلی به خـدمت این شـاه می‌رود

امـشـب قـرار، یـار دل بـی‌قــرار شـد            یعنی که باب میـل هـمه، روزگـار شد

نورِ دو چشمِ حـضرتِ باب الحوائجی            واکرد چشم و خاک، خزانش بهار شد

در این حریم هر که بیاید غریب نیست            هرکس که دل‌شکسته بُوَد بی‌نصیب نیست

عطری که می‌وزد به فضا در حریم قدس            چون عطر یاس و یاسمن و عطر سیب نیست

حق رسید و هیبت پوشالی باطل شكست            صاحب عرش برین در بین فرشی‌ها نشست

زحمت غم كم شد و رحمانیت رونق گرفت            آسمان آمد زمین، در دست خود بیرق  گرفت

نـشـسته‌ام به رواقی به گـوشۀ حـرمش            رهـا رهـای رهـا زیـر آبـشـار غـمـش

یقین به چشمۀ تسنیم دوست متصل است            که نور می‌چکد از روزن سپـیده دمش