اشعار

او مادر زهراست، پس طُهر طهوراست            او تـرجـمـان نـور، بـین اهل معـناست

سـوغـاتی مـعـراج سـهـم دامـن اوست            آغـوش او گـهـوارۀ عـرش مـعـلاسـت

بزرگِ مادران، مادربزرگِ نسلِ زهرا تو            و اُمُّ الـمـؤمـنـینِ واقـعیِ هر دو دنـیا تو

تمام شیرمـردانِ جهان قـربان این رتـبه            نخستین زن که ایمان بر نَبی آورد تنها تو

در روزگـارانِ غـریـبی، آشـنـا بودى            تنها تو با قـرآنِ نـاطـق هم‌صدا بودی

هر شب كنارِ خانه با یعقوب چشمانت            چـشم انتـظـار یوسف غار حرا بودی

امشب فـضایِ دل مـلال‌انـگـيز باشـد            پـيـمـانـۀ جـانـم ز غـم لـبـريـز بـاشـد

گر آسـمـان از دودِ آهـم تـيـره گرديد            غم آمد و بر جسم و جانم چيره گرديد

برایت سهمی از اسلام با حیدر برابر بود           چنان‌که ثروت تو هم‌ترازِ تیغِ حیدر بود

به ایثارت گواهی می‌دهد شعبِ أبی‌طالب           همین از خود گذشتن‌های تو خود فتح خیبر بود

آورده‌ام امـشـب غـم پـنـهـانی خـود را            بر شـانـه شب قـدرِ پـریـشانی خود را

رفـتی و نگـفـتـیم هـمین قـدر که داریم            از بـرکـت دست تو مسـلـمانی خود را

ای که جا در دل و در جان پیمبر داری!            رتـبـه از مـریـم قـدّیـس فـراتـر داری

چشم خورشیدِ رسالت به تو روشن که چه‌قدر            جـلـوه در آیـنـه چون مـاه منّور داری

زنی فراتر از ادراک و برتر از اوهام            که جلوه کرده در او شأن زن به معنی تام

زنی چنان که خدا هم به او رسانده سلام            که بوده است مسلـمان جلوتر از اسلام

ای عـاشـق هـر آیـۀ قـرآنِ پـیـغـمـبـر            ای اولــیــن آرایــۀ ایـمـانِ پـیـغــمـبـر

آرامـشِ قـلـبِ قـرارِ قـلـبِ ایـن عـالـم            سنگ صبـور و مـرهم هر آنِ پیغمبر

ای بهر شام تار دل من سحـر بمان            آرامش دمـادم این خون جگـر بمان

تو آمدی ورفت ز سینه غـم و کنون            با رفتنت نزن به دل من شرر بمان

افتخار دین و آئین را اگر می‌شد سرود            شعر اول از خدیجه لب به گفتن می‌گشود

ای که بر شأن بلندت کـوه‌ها زانو زدند            وی که بر خاک قدم هایت فلک دارد سجود

ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی            ابـرهای رحـمـتت را نذر جانان داشتی

وحی بی مهر تو هرگز بر زمین نازل نشد            بارها پیک سلام از حیِّ سبحان داشتی

دلم اگرچه کویر است و زیر و بم دارد            ببین که گوشۀ چـشمم ز خـوف نم دارد

نگاه مخـتصری هم برای من کافی‌ست            بـیـا که زنـدگـی‌ام یـک نـگـاه کـم دارد

یا بسوزان در میان شعله خاکـستر شوم           یا ببخش این بنده را، آدم شوم بهتر شوم

من قیامت پیش رو دارم که گریه می‌کنم           وای اگر آنروز عریان وارد محشر شوم

آمـدم غــرقِ خـطـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا            سَـیّـدی اِغْــفِـرْ لَـنـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

من که یا ربّ آمدم در دل شب آمدم            آمـدم بـا صـد رَجـا؛ رَبَّـنـا یـا رَبَّـنـا

گــدا را تـو بـا دیــدهٔ تــر بـبـخـش            بکـوبـم سـر خـویش بـر در ببخش

بـیـا قـبـل از آنـی کـه رسـوا شـوم            به پـیـش همه روز مـحـشر ببخش

دوباره عطر مناجات در فضا پیچید            کـنـار سـفـرۀ افـطـار، ربّـنـا پیـچـید

رسید مژده که هان عید اولیای خداست            حـوالـۀ ازلـی را بـرای مـا پـیـچـیـد

تمـام عـمر بـدی کردم و پـشـیـمـانم            اِله من همه دم ذکـر تـوبه می‌خوانم

تویی تویی که غفوری، بیا ندیده بگیر            مرا ببخش و به پهلوی خویش بنشانم

بــیـــدارم و امــا دل بـــیـــدار نــدارم            در تـوشه به جـز این دل بیـمار ندارم

گفـتی که بیا تـوبه کن و بندۀ من باش            صد حیف که من گوش بدهکار ندارم

شب است و گریه و ناله کنم به حال خودم            که مرهمی بگذارم به روی بـال خودم

بگـیر دست کـسی را که اوفـتـاده ز پا            مرا تو وانـگـذاری دمی به حال خودم