اشعار

نیمه‌شب است ای خدا زار و نزار آمدم            چون که خجل بوده‌ام در شب تار آمدم

این مـن و بـاران تـو ابـرِ بهارانِ تو            تا که بـشـویی مـرا غـرقِ غبار آمدم

بـر درگــه تـو آبــرویـی مـن نــدارم            حرفی حضورت درخور گفتن ندارم

پرونده‌ام تیره‌تر از شب‌های درد است            در نامۀ خـود نقـطـه‌ای روشن ندارم

هرکس دلش به مهر تو تسخیر می‌شود            در چشمه‌سار عفو تو تطهیر می‌شود

هرجا بشر ز رحمت تو فیض می‌برد            لا تـقـنطوی توست که تفسیر می‌شود

بی سـرپـنـاهم، سـرپـنـاه از دست دادم            بی تکـیه‌گـاهم، تکـیه‌گـاه از دست دادم

مـن روسـپـیـدی بــهــار مـغــفــرت را            پــائـیـز بـا روی سـیــاه از دسـت دادم

همین که گـفـتـم الـهی، اجـابـتـم کردی            سـریع آمـدی و غـرق رحـمـتم کردی

کسی که دست منِ پُر گـناه را نگرفت            خودت همیشه رسیدی، حـمایتم کردی

من و این نَـفـسِ گـرفـتار، الهی العـفو            تـویی و این دل بـیـمـار، الـهی العـفـو

عوضم کن، عوضم کن، عوضم کن این‌بار            خـسته‌ام زین‌هـمه تکـرار، الهی العفو

بر لب اهل مناجات و سحر جان می‌رسد            رفته‌رفته وقت مهمانی به پایان می‌رسد

عبد رسوا و گریزانی که هر جا رفته است            آخـر مـهـمانیِ مـولا، پـشـیـمان می‌رسد

در خود خزیده بودم، تو بی‌خبر رسیدی            من خواب مانده بودم، وقت سحر رسیدی

حـتی صدای پـایت من را نـکـرد بیدار            من منتـظـر نبـودم، تو از سفـر رسیدی

جـنـس بی‌قـیـمت و افـتـاده ته بـازارم            تو بـیا بـاز ضرر کن، بخرم، بردارم

جز ضـرر گـرچـه برای تو ندارم اما            چون همیشه پدری کن، به کسی نسپارم

بهـایِ عُـمْـر، هـدر داده‌ام به ارزانـی            چه سود و منفعتی دارد این پشیمانی؟!

گـناهـکـار قـدیـمی شـدم به درگـاهت            حـیا نکـرده ام از بس قـدیم الاحـسانی

مـنـم و این شب میـقـات الهی العفو            تویی و اینهـمه حاجـات الهی العفو

شب قدر است الهی به رسول‌الله‌ات            شب عفو است و ملاقات الهی العفو

گـفـتیم یا علی و، تا عـرش پَر گـرفتیم            امسال هم به لطفت، قرآن به سر گرفتیم

رحمت به روحشان باد، ما حُبّ مرتضی را            از شـیـر مـادر و از، نـان پـدر گرفتیم

شـب قـدر آمـده و آمـده‌ام مـحـضر تو            بـه امـیــد کـرمـت آمــده‌ام در بَــرِ تـو

از کرمخـانۀ تو لطف و کرم می‌ریزد            در سحـر بنده به امید تو بر می‌خـیزد

ای بهـتـرین مُـقـدَّرِ سـالِ گـدا حـسین            ای لحظِه‌لحظِه روضۀ اهلِ کسا حسین

یا أیُّهـاَالـعـزیـز تَـصَـدَّقْ علیَ الفـقـیر            دستِ مرا بگـیر و بـبر کربلا حسین

ای که از سوز تو پیداست تمنای حسین            «روزه یعنی عطش و روضۀ لب‌های حسین»

روزه یعنی که به تکبیرة الاحرام سحر            قصد قربت کنی از مسجد الاقصای حسین

سه شب گذشت و نـوایی دگر نمی‌آید            به غیر خـون دل از چـشم تـر نمی‌آید

هوای کوفه ملال‌آور و غم‌انگیز است            دگـر صـدای عـلـی در سـحـر نمی‌آید

دگـر ز مـسـجـد کـوفـه نـوا نـمـی‌آیـد            نــوای نــالــۀ شــیــرخــدا نــمـی‌آیــد

بـرای عـزّت و تـرویـج راه بـسم الله            صـدای نـقـطـۀ پـائــیـن بـا نـمـی‌آیــد

از على بانگ اذان امشب به گوش ما نیامد            مسجد کوفه پُر از جمعیت و مولا نیامد

نخل‌هاى کوفه می‌گریند و می‌گویند با هم            آنکه بود از اشک چشمش آبیار ما نیامد

هرگـز نـمیـرد آنکه حیّ لایموت است            حـیدر وجودش علّتِ اصل ثبوت است

تـابـوت بر دوش جـنـابـان جهان رفت            دفـن نـمـادین عـلـی در آن زمان رفت

بگو به خواب که آید به چـشم بیدارش            دلا بـسـوز که مـولا تـمـام شـد کـارش

سریـع‌تـر بـدنش را به خـاک بسـپـارید            که در بهشت، علی وعده کرده با یارش