اشعار

ای که دل غریب من، با تو شد آشنا، رضا            اشک من است پنجه در پنجرۀ تو یا رضا
من که کـبوتر دلـم انـس گـرفته با رضا            می‌شنوم ز قـدسیان زمـزمۀ رضا رضا

ای آن که دلت صاف‌تر از جام بلور است            از باور ما وصف کمالات تو دور است

سوگـند به یاسـین و به طاها که جمالت            تفـسیر دعای سحر و سـورۀ نـور است

تا ابد باب‌الرضا در حکم باب‌الحاجت است            این حرم دارالشفایش هم بدون نوبت است

زیر دِینِ هر کسی رفتم سرم منّت گذاشت            در عوض شاهِ خراسان سفره‌اش بی‌منّت است

نــــور از کــائــنــات مــی‌بــارد            یـا کـه نـقـل و نــبـات مـی‌بــارد
تا سحـر بر سر زمین از عـرش            لــوح ســـبـــز بــرات مـی‌بــارد

آمـدی و آسـمـان بی‌حـد چـراغـانی شده            کل ایران؛ بالأخص مشهد چراغانی شده

باز درهم می‌خری، از اشتیاق این خبر            در دلِ عشّاقِ خوب و بد چراغانی شده

مــیــلاد رضــا امـــام امـجــد آمــد            هـشـتـم ولـی خــدای ســرمــد آمــد
یعنی گل باغ علوی شمس شـموس            در جــلـوه بـه گـلـشـن مـحـمـد آمـد

پیش پای من اگرچه راه غیر از چاه نیست            شکر، اما دستم از دامان تو کوتاه نیست

از زمـانـی که پـیـاده تا حـریـمـت آمـدم            تازه دیدم تا بهشت آنقدرها هم راه نیست

آن خالقی که بر تن بی‌روح جان دهد            مـهـر تو رايگـان به دل خـاکـيان دهد

شخص کـريم، جودِ بـلا شرط می‌کـند            آری خـدا هر آنچـه دهـد رايگـان دهد

دوباره عرض‌‌ِادب، عرض‌ِ احترام از دور            دوباره قسمت ما می‌شود؛ سلام از دور

سلام حضرت سلطان، مرا نمی‌طلـبی؟            بـبـیـن چـقـدر فـرسـتاده‌ام پـیام از دور

اصلاً بـعـید نـیـسـت که نـامـه‌‌سـیـاه‌هـا            گـردنـد تـحـت قُــبـه‌ات از بـی‌گـنـاه‌هـا

ای کـربـلای من، نجـف من، بقـیع من            ای مـشـهـد تـو جـمـع هـمـه بـارِگـاه‌ها

سـلامـم بـه سـلـطـان و ماهِ منـیرم            سـلامـم بـه درگـاهِ نِـعــم‌ الامـیــرم
منـم زائـرِ صحـنِ چـشـمانِ پاکـت            چو دیوانه عمری به نامت اسیرم

ایهاالـناس دلـم در به در سلطـان است            ایهاالناس رضا جان من و جانان است

تن بی‌روح مرا شاه خراسان جان است            چشم بد دور که او تاج سر ایران است

ای روزهای تار! ای شب‌های دور از ماه            ای بی‌قـراری‌هـای دائـم با دلـم هـمـراه

ای بغض‌هایی که می‌آئید از سفر ناگاه            بـاری اگر شـوق سـفـر داریـد بـسم الله

حیا و عصمت و پاکیزگی را در رُخَت دیدند            تو را بِرّه، تقیّه، عابده، معصومه نامیدند

وجودت روشنی‌بخشِ دل موسی بن جعفر شد            چه نعمت‌ها که از یُمن قدم‌های تو باریدند

با اشک شوق جاری از چشمِ ترِ سلطان            دارد خبرها می‌رسد از محضر سلطان

در جمع خـوبانش دوباره دعـوتـم کرده            با مهـربـانی چـشـم ذره‌پـرور سـلـطـان

اگر درمان‌ درد خویش‌ می‌خواهی‌ بیا اینجا            دوا اینجا، شفا اینجا، طبیب‌ دردها اینجا

شکسته‌بالی ما می‌دهد بال و پری‌ ما را            اگر از صدق‌ دل‌ آریم‌ روی‌ الـتجا اینجا

چنان پوشیده در نورست آن تندیس زیبایی           که باشد یک‌به‌یک شایستۀ القاب زهرایی

به دنیایش رضا سوگند، از بس محوِ حق بوده           جـدا گـردیـده از آمـال او امـیال دنـیـایی

هر صبح‌دم صبا متوسّل به عـصمتـش            شاید شود زیـارت معـصومه قـسمتـش

هرروز، آفتاب خراسان به سمت اوست            دیدار آشناست، می‌ارزد به زحـمتـش!

هرکس گـدایی می‌کـند بر ساحـت زهرا            بــایـد بـیـایـد قـم بـیـایـد خـدمـت زهــرا

معصومه یعنی نور، یعنی عصمت زهرا            پیداست در صحن و سرایش جنّت زهرا

دیده شد امشب قمر در محضر شمس الشموس           از ستاره پُر شده دور و بر شمس الشموس

از مـدیـنه نـور می‌تـابد به سمت آسمان           اول ذالـقـعـده آمـد دلـبر شمس الشموس